OBRONIŁAM TYTUŁ MAGISTRA PSYCHOLOGII

Jestem mistrzynią prokrastynacji. Na ostatnim roku studiów prześladowała mnie konieczność napisania pracy magisterskiej, a następnie najważniejszego egzaminu w życiu – obrony. Studia psychologiczne były moją pasją, inspiracją i hobby. Nauka sprawiała mi przyjemność, chętnie zdobywałam wiedzę z kolejnych działów tej dziedziny. Tymczasem przygniotło mnie napisanie pracy magisterskiej.

Wybór tematu pracy i przeprowadzenie badań zdążyłam jeszcze zrobić z marszu. Lecz w połowie tej góry utknęłam na dobre kilkanaście miesięcy. W końcu tyle było ciekawszych zajęć! Obliczenia statystyczne i sterty książek napisanych naukowym językiem przegrały z pracą przy blogu, z podróżami, z wyjściami do kina i spotkaniami z przyjaciółmi.

Każdego dnia ze wstydem spoglądałam w lustro i odsuwałam od siebie myśl, że wypadałoby wreszcie powrócić do zarzuconego tematu mojej nieszczęsnej magisterki. Stale znajdowałam sobie ciekawsze zajęcia. Aż wreszcie powiedziałam sobie „Dość!”. Założyłam sobie szlaban na podróże, na spotkania ze znajomymi, nawet na eventy branżowe (tylko nie na bloga 🙂 w końcu nie mogłam Was aż tak zaniedbać!)

Zrozumiałam, że odsuwam w czasie pisanie pracy magisterskiej z powodu mojej ambicji. Tak bardzo zależało mi na przygotowaniu jej w sposób perfekcyjny! Jednocześnie obawiałam się, że moja wiedza jest niedostateczna, że plan pracy może być ciekawszy.

Gdy uświadomiłam sobie, że mam do czynienia z prostymi psychologicznymi mechanizmami, odetchnęłam z ulgą! W końcu na psychologii się znam! Opracowałam pełen plan zajęć. Ustaliłam priorytety, znalazłam w sobie silną motywację do doprowadzenia tego tematu do końca.

I dałam radę! Jestem z siebie dumna, bo nie poddałam się. Wiadomo, w czasie pisania, wprowadzania poprawek, a następnie uczenia się, towarzyszył mi ogromny stres. Ale i tego „kolegę” byłam w stanie okiełznać. Moja praca magisterska została oceniona na 6! A z samego egzaminu dostałam piękną 5! Satysfakcja była ogromna (tak samo jak stres przed obroną!).

Temat pracy w 100% dotyczył moich zainteresowań i miałam to szczęście, że moja promotor w pełni go zaakceptowała i do końca cierpliwie wspierała.

Pokonanie swoich obaw dodało mi siły i pewności siebie. Teraz wiem, że nie ma rzeczy niemożliwych. Że wystarczy chcieć, a wtedy można zorganizować swoje życie tak, by osiągnąć wyznaczony cel.

Mam nadzieję, że gdy będziecie mieć dość swojej pracy magisterskiej, przypomnicie sobie tego posta i zrobicie sobie „wolne” od wszystkiego, żeby tylko dokończyć to co zaczęliście. Czas, który zyskacie po obronie tego ważnego egzaminu jest nieoceniony, a rzeczy do zrobienia „po magisterce” nabierają nowego znaczenia.

Jestem ciekawa jak tam Wasze „dzieła”- obrona przed Wami czy ten stres już macie za sobą?