WIELKI KONKURS Z OKAZJI 10-LECIA MOJEGO BLOGA

Effie

Ponad 9 lat temu zgodzilam sie zostac zona najcudowniejszego mezczyzny, dzieki temu z nieszczesliwej dziewczyny stalam sie niepoprawna optymistka, ktora zaraza smiechem wszystkich dokola. Dalam sie namowic na przeprowadzke za ocean, spelniam sie zawodowo i hobbystycznie, a aktualnie czekam na narodziny naszego pierwszego bobasa, wszystko to dzieki i z tym najcudowniejszym mezczyzna u boku 🙂 Mimo wszystko jestem niezalezna, ale gdyby nie On, pewnie nie byloby tak cudownie.

Pozdrawiam Cie Karolina serdecznie i gratuluje wspanialej rocznicy <3

Magda

Na moje życie ogromnie wpłynęła decyzja, którą podjęłam spontanicznie – a jakże – dokładnie 7 lat temu :)) Zaczęłam trochę przypadkowe studia, które jednak niesamowicie mi się spodobały i dawały mi mega dużo satysfakcji. Na drugim roku pomyślałam: okej, w trzy miesiące intensywnej nauki od zera nauczyłam się obcego języka, gramatykę mam już w jednym palcu, czas teraz nauczyć się swobodnie go używać! Tym samym aplikowałam na wyjazd do Hiszpanii w ramach LLP Erasmus. Udało się! Wyjechałam jako bardzo ambitna, ale jednocześnie nieco skryta i wycofana dziewczyna, podchodząca z dystansem – a czasem strachem – do wszystkiego, co nowe i nieznane. Wróciłam totalnie odmieniona! I nie, nie chodzi tu o te wszystkie legendy, które krążą wokół wyjazdów na Erasmusa i tego, co się na nich wyprawia (chociaż z rozrzewnieniem wspominam te wszystkie imprezy na plaży :)). Ja dzięki temu wyjazdowi otworzyłam się na ludzi, nowe, ciekawe znajomości, na dotychczas obcą mi kulturę i rozkochałam się w podróżowaniu na własną rękę :)) Podróżowałam po Hiszpanii tyle, na ile pozwalał mi budżet i wyobraźnia – dziś nadal cieszę się tak samo, kiedy uda mi się kupić mega tanie bilety, spakować walizkę i wyruszyć na podbój nowych miejsc! Mam przyjaciół niemal w każdym europejskim kraju, świetnie mówię po hiszpańsku (dziś mam już tytuł magistra lingwistyki stosowanej w zakresie tłumaczeń specjalistycznych z języka hiszpańskiego – nie wiem, czy bez tego wyjazdu dałabym radę to osiągnąć w tak lekki i przyjemny sposób :)), ale co najważniejsze: wiem, czego chcę i mogę oczekiwać od życia i nie boję się po to sięgać. Marzenia się nie spełniają, marzenia się spełnia!!! Wystarczy tylko podjąć JEDNĄ decyzję – reszta przyjdzie sama :))

ANNA

Od momentu bycia małą dziewczynką było mnie wszędzie pełno ( żywe złoto w dosłownym znaczeniu tego słowa :), milion pomysłów na minutę, co momentami wprawiało moich rodziców w osłupienie (raz nawet wybrałam się na samotną wycieczkę wykradając się z przedszkola! Na szczęście nie udało mi się zawędrować zbyt daleko). Następnie przyszedł okres szkoły, przeistaczanie się z dziecka w nastolatkę oraz odkrycie swojej największej pasji – mody. Ale jak to w nastoletnim wieku bywa również górę wzięły także kompleksy, bo niestety z racji tego, że od dziecka byłam obdarzona kobiecymi kształtami kłóciło się to (w moim mniemaniu) w byciu polską Olivią Palermo ;)) I choć wiele razy słyszałam komplementy z racji sowich kształtów (wąska talia i szersze biodra) tak wewnętrznie nigdy nie było mi z tego powodu miło, wręcz przeciwnie motywowało by w końcu coś z tym zrobić.

I takim sposobem rozpoczęłam swoją przygodę z odchudzaniem. Lata spędzone na obsesyjnym dbaniu o sylwetkę okazały się największą katorgą w moim życiu, ciągłe wyrzuty sumienia, godziny wyczerpujących treningów, bo przecież „żeby coś osiągnąć musisz być szczupła!” Poskutkowało utraceniem najlepszych momentów w moim życiu. Pasja, która okazała się dla mnie toksyczną pozbawiła mnie wszelkiej radości, jakie daję życie, brak życia towarzyskiego, chęci do nauki a nawet do najprostszych codziennych czynności. Aż do momentu, w którym rozpoczęłam czytać konkretne książki szczególnie te poświecone kulturze francuskiej (Jennifer Scott), które otworzyły mi oczy nieco szerzej zainspirowały do patrzenia na świat z innej strony. Podjęłam studia, które okazały się strzałem w dziesiątkę! I w końcu powiedziałam STOP, i to była najlepsza decyzja w moim życiu!

Od pewnego czasu zaczynam odkrywać siebie na nowo, przede wszystkim staram się żyć z pasją! Owszem bywają gorsze momenty, ale dziś wiem, że moim prawdziwym marzeniem jest ukończenie MBA w Londynie czy certyfikaty z angielskiego (a zaczęło się od Duolingo) a nie presja osiągnięcia idealnych wymiarów, co do milimetra. A moda? Owszem nadal jest moją pasją, ale nie tą toksyczną z młodości. Dzisiaj wiem jak korzystać z jej dobrodziejstw i podkreślać to, co otrzymałam od losu, czyli to, co czyni mnie wyjątkową a nie kopią niedoścignionego ideału (tak, bo KAŻDA Z NAS JEST WYJĄTKOWA, pragnienie bycia kimś innym to tylko marnowanie osoby, którą się jest). Przestałam obsesyjnie patrzyć na jedzenie, doceniam uroki swojej kobiecej figury i choć moje uda nadal nie są idealne (i Ty Karo masz w tym swój udział, bo Twój genialny sernik oreo upodobał sobie w nich szczególne miejsce, ale za jest moim znakiem rozpoznawczym w rodzinie, piekę go przy każdej możliwej okazji –dziękuje za przepis 😉 Z chęcią witam każdy dzień, staram się spełniać w karierze oraz wkraczam w dorosłe życie. Odkrywam swoje kolejne pasje – sport czy makijaż, dbam o siebie, bo na to zasługuję nawet, jeżeli nie jestem idealna. Odważyłam się wziąć udział w tym konkursie, bo w końcu zaczynam w siebie wierzyć, a szczęście? Przyjdzie samo, choć w tym wypadku mam nadzieje, że kurierem ;))

Dziewczyny uwierzcie w siebie! Jesteśmy stworzone do wielkich rzeczy, dbajcie o swoich bliskich, pielęgnujcie swoją kobiecość, bądźcie wdzięczne, uśmiechajcie się do losu a on uśmiechnie się do Was! To tak jak z wygraniem w loterii, zanim zaczniecie marzyć o wygranej najpierw kupcie los i odważcie się zrobić pierwszy krok.

lawendowa

Rok 2018 jest równie i dla mnie wyjątkowy.Ty obchodzisz 10 rocznicę bloga ja natomiast 10 rocznicę ślubu a teraz od początku jak i dlaczego ta decyzja z przed 10 lat zmieniła moje życie?
Otóż mając 18 lat każdy marzy o czymś innym ja marzyłam o wolności i samodzielności więc przed samą maturą wyprowadziłam się z domu to był ogromny krok w przód a zarazem strach…wpadłam w wir pracy a wieczorami czas spędzałam na „gadu-gadu”Pewnego wieczoru otrzymałam wiadomość od nieznajomego…nie byłam zainteresowana bo przeglądnęłam jego profil na „naszej klasie” i nie był to mężczyzna w moim typie. PO kilku dniach mężczyzna nalegał na spotkanie a ja wymyśliłam sobie,że spotkam się z nim gdy zdobędzie mój nr telefonu co wydało mi się nie możliwe bo nie mieliśmy wspólnych znajomych ,po chwili jednak dostałam smsa od niego i o mało nie spadłam z krzesła z zdziwienia więc musiałam dotrzymać słowa i spotkać się z nim.Przyjechał do polski na rodzinną uroczystość bo mieszkał i pracował za granicą,umówiliśmy się na spotkanie gdy skończę pracę . Pierwszy raz gdy się zobaczyliśmy był wyjątkowy popatrzyłam w jego oczy i wiedziałam,że choć go nie znam jest to facet z którym chcę spędzić resztę życia.wiem banalne ale miłość od pierwszego wejrzenia istnieje czytaj dalej a się przekonasz :)Póżniej widzieliśmy się kilka razy przed jego wyjazdem i ostatni wieczór mieliśmy wspólny z znajomymi. Nagle ja źle się poczułam (miałam wówczas problemy z sercem o czym dowiedziałam się w późniejszym czasie) mój” przyszły mąż” zawiózł mnie do szpitala i był ze mną cały czas..gdy lepiej się poczułam i odzyskałam świadomość poprosiłam aby pojechał do domu ponieważ rano wyjeżdża już do pracy i wtedy on chwycił mnie za dłoń i powiedział,że nigdzie nie jedzie ,nie może wyjechać zostawiając mnie w takim stanie….to był ten moment w którym już wiedziałam,że mężczyzna którego znam tydzień będzie tym jedynym i tak się stało po trzech miesiącach na przekór rodzinie wzięliśmy ślub…….
poświęcił dla mnie wszystko co miał,pracę,dom a przecież nie miał gwarancji że będziemy razem…w sierpniu tego roku minie 10 lat od kiedy jesteśmy małżeństwem,mamy dwójkę dzieci i najważniejsze to mamy siebie…ta decyzja o ślubie z nieznajomym miała ogromny wpływ na moje życie…ja młoda 18 latka i facet którego nie znałam a dziś jest moim największym przyjacielem,jest moim aniołem stróżem,kocha nad życie i choć nie raz były kryzysy to wytrwale przechodzimy przez nie razem nie wyobrażam sobie życia bez niego, jest przy mnie zawsze i wiele dla mnie znaczy to moja druga połowa serca.mojej duszy. Jest dla mnie wszystkim i mam nadzieję,że kiedyś to przeczyta i utwierdzi się w tym,że kocham go najmocniej….To skrócona wersja mojej historii,pełną właśnie piszę aby móc te emocje przekazać później moim dzieciom,wnukom a być może prawnukom.Pamieć bywa zawodna a książka zawsze zostanie i gdy już ją skończę będziesz jedną z pierwszych osób która ją otrzyma 🙂 I z okazji tak pięknych urodzin życzę ci aby kolejne twoje decyzje zmieniały twoje życie na jeszcze lepsze i dziękuję ci ,że dzięki Tak pięknej okazji mogłam podzielić się z Tobą i innymi moją historią o odważnej decyzji z przed 10 lat…..

Aga

Karolina, jeszcze raz serdeczne gratulacje! Ostatnio komentowałam, Twój wpis na FB. gdzie wspominałam Waszą sesję z blogerskiego spotkania z Krakowa. Odpowiedziałaś, że spotkanie te odbyło się 9 lat temu. Po części dojrzewałam wspólnie z Wami (czytam Cię w takim razie od 15 roku życia- WOW!).
Opiszę historię, która wpłynęła na cały mój okres dojrzewania i ciągnęła się za mną przez prawie 7 lat życia.
Jeszcze w gimnazjum byłam zafascynowana światem zwierząt, marzyłam żeby zostać weterynarzem, opiekować się zwierzakami i ratować im życie. Marzenia te wpłynęły na moją późniejszą decyzję- wybór profilu biologiczno- chemicznego w liceum. Niestety w międzyczasie moja wizja przyszłej pracy brutalnie zderzyła się z rzeczywistością, a ja niestety nie byłam na tyle odważna by zmienić kierunek na humanistyczny. Naukę w liceum wspominam jak drogę przez mękę- stres, nieprzespane noce, dwója po dwói z biologii i nauczycielka zniechęcająca do dalszej nauki. Już po miesiącu zorientowałam się, że to nie dla mnie. Jednak, jak wcześniej wspomniałam zabrakło mi odwagi. Minęły trzy lata, nadeszły matury a wraz z nimi kolejne rozczarowania. Rodzice wspierali mnie jak mogli. Podwozili i odbierali z korepetycji, przeznaczali wręcz bajońskie (jak teraz o tym myślę) sumy na dodatkowe zajęcia z chemii i biologii. W momencie, gdy zobaczyłam wyniki przepłakałam całą noc. Moje marzenia o stomatologii poszły w las. Rozpoczęły się wielkie poszukiwania kierunku, na który dostanę się bez poprawki matury (byłam bardzo uparta i nie chciałam poprawiać matury jak inni znajomi). I tak trafiłam na politechnikę. Rozstałam się z biologią i ponownie związałam z chemią. W ten sposób rozpoczęła się kolejna przygoda i kolejna (niestety) droga przez mękę. Trzy lata walki ze sobą, niezliczona ilość myśli żeby rzucić studia i rozpocząć nowe od początku. Dzięki wsparciu bliskich udało mi się dokończyć kierunek w terminie (z czego jestem bardzo dumna) i zdobyć tytuł inżyniera.
Po obronie musiałam podjąć kolejną bardzo trudną i niezwykle ważną decyzję- czy chcę kontynuować dalej studia na politechnice czy rozstaję się z chemią na dobre i w końcu zaczynam realizować swoje marzenia? Długo rozmyślałam, radziłam się, przeszukiwałam internet wzdłuż i wszerz aż w końcu stwierdziłam kiedy jak nie teraz. Przez 6 lat brakowało mi odwagi, czas nadrobić stracony czas!
Działalność dodatkowa na studiach (całe szczęście, że na 2 roku studiów zmądrzałam i stwierdziłam, że studia to nie wszystko!) utwierdziła mnie w przekonaniu, że marketing jest kierunkiem, w którym chciałabym się rozwijać. Początki zawsze są trudne i w moim przypadku również nie było inaczej. Jako osoba bez wykształcenia kierunkowego miałam problemy z dostaniem się na staż (nie wspominając o normalnym stanowisku). Na szczęście poszukiwania nie poszły na darmo! Na pół roku trafiłam do startupu, gdzie dostałam olbrzymi kredyt zaufania i zdobyłam pierwsze doświadczenie w marketingu. W międzyczasie zdałam egzaminy na uczelnię ekonomiczną, na którą dostałam się i obecnie realizuję specjalizację z marketingu. Po roku, od momentu, gdy podjęłam decyzję o rozstaniu się z chemią dostałam się na staż do znanej i dużej korporacji, gdzie zdobywam doświadczenie, uczę się, realizuję i śmiało mogę powiedzieć, że sprawia mi to dużą przyjemność!
Przez 3,5 roku na politechnice praktycznie nic nie rozumiałam z tego o czym mówią do mnie wykładowcy. Siedziałam dniami i nocami nad książkami żeby zrozumieć dane pojęcia. A teraz? Niesamowite jest to, że wiedzę zdobytą na studiach mogę przełożyć na pracę i odwrotnie. I wiesz co jest w tym wszystkim najlepsze? W końcu rozumiem o czym wykładowcy do mnie mówią i moja praca jest w końcu doceniana!

Jak widzisz jedna decyzja z przeszłości może zaważyć o całym życiu. Najważniejsze jest to by mieć odwagę odkręcić błędy z przeszłości i zawalczyć o swoje marzenia. Mam nadzieję, że to dopiero początek wiele dobrego jeszcze przede mną!

ZAPAŚNICZKA

„Jak decyzja, którą podjęliście w ciągu ostatnich 10 lat wpłynęła na Wasze dalsze życie?”
Nie łatwo jest mi podejmować decyzje, ale właśnie teraz się zorientowałam, że dokładnie 10 lat temu podjęłam słuszną decyzję i nawet nie wiedziałam, że okaże się ona ta najlepszą.
W tym roku również obchodzę swoje 10 lecie. 10 lat temu rozpoczęłam przygodę z zapasami. Podjęłam decyzje: ” chce trenować zapasy!”
Zapasy , sport związany ze sztuką walki. Sport, który jest wymagający i kosztuje mnie wiele wyrzeczeń.
Niektórzy byli przeciwni abym zaczęła trenować akurat ten sport, który kojarzony jest z męska dyscypliną. Jednak ja zdecydowałam, że tak , że to jest to co chce robić. Jestem szczęśliwa i dumna z miejsca w którym teraz się znajduje. W ciągu 10 lat mogłam się rozwijać, rozwijać swoją pasję do sportu. Zwiedzilam wiele miejsc na świecie, a to wszystko dzięki tej jednej decyzji. Zawsze chciałam polecieć samolotem gdzie kolwiek. I spełniło się moje marzenie jako 15 latka leciałam samolotem na mistrzostwa Europy. Ja sama nigdy w życiu nie mogłabym pozwolić sobie na taką podróż, a ta jedna decyzja otworzyła mi drzwi do lepszego świata. Do świata marzeń, które mogę spełniać. I tak spełnilam marzeń o medalu z mistrzostw Europy.
Dzięki tej jednej decyzji , którą podjęłam 10 lat temu mogę spełniać marzenia , realizować się w tym co kocham i być po prostu szczęśliwą osobą.

KAROLA

Moja historia i zmiana życia właściwie zaczęła się od myśli: „ej! nie chcę być nudna!”. A było to pokłosie uświadomienia sobie, że nie ma w moim życiu polotu, nic mnie nie pochłania, nie mam hobby, a studia, które ukończyłam – no cóż – bardziej chciałam w tym temacie działać, niż realnie to czułam. Zaczęłam więc poszukiwać siebie. Jakiejś pasji. CZEGOKOLWIEK. Standardowo zaczęłam od bilansu, wypisując na kartce co lubię robić, co umiem robić, co sprawia mi przyjemność. Uświadomiłam sobie, że od zawsze miałam zamiłowanie do robienia czegoś ręcznie. Nagle przypomniałam sobie, że za dziecka uczęszczałam na kółka plastyczne i tym podobne. No dobra – pomyślałam. Idźmy w tym temacie. I tak pewnego razu zapukał do drzwi kurier z kilkoma rzeczami zamówionymi przez internet. Pędzle, farbki, drewniane elementy. Postanowiłam, że nauczę się techniki decoupage. I się zaczęło… (uśmiecham się w tym momencie, do tej pory nie mogę uwierzyć, że wszystko zaczęło, się od tego małego zestawu.. i to właściwie najgorszego jakościowo jaki miałam! Początki… 🙂 ). Pracowałam wówczas w zawodzie, a każdą wolną chwilę wypełniało mi rękodzieło, godziny prób i błędów, dochodzenie do doskonałości w zamiłowaniu do przemieniania surowego elementu w małe dzieło sztuki, moje dzieło sztuki! Robiłam to właściwie tylko dla siebie, z czystej przyjemności. Aż po wielu miesiącach (za namową narzeczonego, teraz już męża 🙂 ), odważyłam się pokazać to co robię światu. Wystawiałam swoje prace w różnych grupach rękodzieła. I jakie było moje zdziwienie, gdy znalazły się osoby, które chciały ode mnie te rzeczy kupić. Ba! Zaczęły zamawiać produkty zindywidualizowane do swoich potrzeb, które wykonywałam na specjalne zamówienia. Zaczęły się pierwsze nieśmiałe myśli, że chciałabym właśnie to robić w życiu. „Ale jak?”, „A co jak nie pójdzie?”, „Te zamówienia, może to tylko chwilowe zainteresowanie?”, „Przecież trzeba za coś żyć!”, „A może jednak…”, „Nie nie, to głupi pomysł.”, „Nie porywaj się z motyką na księżyc!” – myśli plątały się w głowie.

Któregoś razu, zmęczona po ciężkim dniu w pracy i fochach przełożonego, czekając na autobus, stojąc w strugach deszczu, tym bardziej zła bo przemoczona, zrozumiałam, że w życiu chodzi o znacznie więcej niż stała pensja i umowa o pracę. Czułam, że ten deszcz zmywa ze mnie troski, wątpliwości. Zaczęłam czuć, że chcieć to móc. I że muszę uwierzyć w siebie, że marzenia są na wyciągnięcie ręki i tylko ode mnie zależy co z tym zrobię i czy wykorzystam moment. Idąc za ciosem, postanowiłam zwolnić się z pracy, postawić wszystko na jedną kartę, założyć działalność gospodarczą i robić to co kocham. Pokochałam nawet deszcz i już nie straszne mi zmoknięcie. Co z tego, że po deszczu włosy paskudnie mi się kręcą 😉
Czas weryfikuje wszystko, dlatego w tym momencie już po 2 latach od tej decyzji, stwierdzam że była ona najlepszą, jaką podjęłam w życiu. Zaczynając w ciasnym kącie pokoju, aż po wymarzoną pracownię, którą mam teraz. Ręcznie wykonuję drewniane dekoracje, wkładając w to pasję i serducho, jestem szczęśliwa, że mogę wykonywać coś dla kogoś i z tego żyć. Bo jak się coś kocha i mocno w to wierzy, to musi wyjść prędzej czy później. I nawet jeśli nie uda mi się wygrać w konkursie, mam nadzieję, że choć jedna z czytelniczek, gdy przeczyta mój wpis, po prostu pomyśli „Ja też mogę i potrafię!”. Bo świat stoi przed nami wszystkimi otworem, to tylko od nas zależy co zrobimy z szansami, które przed nami stawia. Nie bez powodu, mówi się, że świat do odważnych należy 🙂

Ania

Ja, kobieta po przejściach, starsza niż Twoje Czytelniczki, mądrzejsza, ale nadal popełniająca błędy. Kilka miesięcy temu skończyłam 38 lat i jestem już gotowa nad takie podsumowania. Ja stateczna pani prawnik, specjalizująca się w prawie podatkowym, mama 3 dzieci, żona po raz drugi. Żyłam z dna na dzień, czując, że to nie jest moja droga i nie moje miejsce w świecie. I wówczas 5 lat temu, to los wystawił mnie na próbę i zmobilizował do zmian. Mój najmłodszy syn- Krzyś usłyszał wówczas diagnozę – Zespół Aspergera, to oznaczało lekką formę autyzmu. Mój 2 -letni syn potrzebował mnie i z dnia na dzień podjęłam decyzję, że pora na zmiany. Od tej pory zostałam mamą – terapeutką, byłam z Krzysiem i dla Krzysia. Ale to nie koniec, ponieważ jedna decyzja pociągnęła za sobą kolejną. Miałam poczucie, że moje doświadczenia powinny czemuś służyć i chciałam pomagać rodzicom, którzy znaleźli się w podobnej sytuacji, jak my. Pewnego wieczora, spontanicznie, pod wpływem chwili podjęłam decyzję o założeniu bloga. Miał być dla mnie odskocznią od codzienności, a stał się wielkim początkiem. To było 3 lata temu , powstał blog, a potem grupa wsparcia dla rodziców dzieci z różnymi zaburzeniami. I ta decyzja odmieniła moje życie. Już nie wróciłam do nudnego prawa, teraz działam na rzecz dzieci i rodziców. Moje bloga czyta 40tys mam, a w grupie wsparcia jest ponad 4 tys rodziców. Każdego dnia wspólnie zmagamy się z różnymi wyzwaniami. Wykreśliłam z mojego słownika pojęcie problem, teraz uczę się od Krzysia i wspólnie pokonujemy kolejne wyzwania. Znalazłam swoje miejsce, tworzę warsztaty wspomagające terapie w domu, jestem zapraszana na konferencje naukowe, aby nieść pozytywne przesłanie Rodzicom, którzy są dopiero na początku drogi. I tym samym spontaniczna decyzja o założeniu bloga … zmieniła moje życie. Paradoksalnie zaburzenia Krzysia, stały się wielką przygodą i szansą dla nas wszystkich. Mam fantastycznego, mądrego, wrażliwego syna i zajęcie, które jest misją. Dziś cieszę się z każdego sukcesu Krzysia i jestem dumna z naszej rodziny. Skoro przetrwaliśmy to, to przetrwamy juz wszystko 🙂 Pozdrawiam

Agnieszka

Moje życie to szereg decyzji które były niezrozumiałe dla innych! A które sprawiły ze za każdym razem wywracałam je do góry nogami! Mając 18 lat (dziś mam 28) związałam się z chłopakiem który mieszkał w Anglii – poznaliśmy się 2 lata wcześniej przez internet – i ja do tej Anglii do niego pojechałam! Do dziś nie wiem jakim cudem rodzice się zgodzili, chyba dlatego ze miałam dowód w ręku… kilka miesięcy tam spędzonych otworzyły mi oczy na świat, na innych ludzi, inna kulturę i wtedy zdecydowałam ze nie chce wieść zwyczajnego życia. Niestety po roku się rozeszliśmy. W klasie maturalnej postanowiłam ze w takim razie wyjadę na studia do innego miasta – wszyscy w okol znowu się dziwili a rodzice nie wierzyli. Ze Szczecina do Poznania. 3 lata wśród ludzi na poziomie, uzdolnionych ambitnych ponownie mi pokazała ze chcieć to moc! Byłam szczęśliwa ze otaczałam się takimi wspaniałymi ludzi. Wszystkim się wdawało ze już tam zostanę a ja? Wyjechałam na pol roku do USA – w końcu to było moje marzenie, gdy zobaczyłam nowy jork myślałam ze zwariuje! Czułam się jakbym śniła (dosłownie, tylko raz w życiu miałam taki stan – jakbym nie była w swoim ciele). Po pol roku wróciłam do Polski ale postanowiłam ze Poznań to nie moje miasto a właśnie Szczecin i na przekór wszystkim zostałam w swoim rodzinnym mieście. Rodzice byli zrozpaczeni bo „Poznań miał większe perspektywy”. Poszłam na kolejne studia, trochę bez przekonania ale od razu zaczelam prace w korporacji. Po roku odeszłam! Znowu! Chciałam znowu czegoś więcej! To nic ze dobrze zarabiałam, miałam super atmosferę, elastyczny grafik i wielkie możliwości rozwoju! Odeszłam po to aby rozpocząć swój własny biznes!! Przez pierwsze półtora roku zarabiałam 2000 zł netto, 500 spłacałam pożyczkę za szkolenia (zasłużyłam się na 15000 aby wyszkolić się w nowej dziedzinie) a 500 spłacałam auto które było mi potrzebne do pracy! Dobrze ze mogłam wrócić do domu rodzinnego i swojego starego pokoju bo za 1000 zł ledwo bym dała radę. W każdym razie dziś po 3 latach mojego biznesu mam firmę, która ma 20 dużych partnerów biznesowych i 200 klientów z którymi współpracuje na codzień. Rozwijam się wśród najlepszych! W między czasie poznałam miłość mojego życia, wyprowadziłam się od rodziców i żyje życiem jakie chce.. ALE wciąż mi mało! Za miesiąc zakładam nowy biznes! Oczywiście obok obecnego, po prostu jestem świetna w tworzeniu czegoś od zera. Gdybym miała powiedzieć która decyzja była najważniejsza to chyba ta w której rozpoczęłam swoją własna dziwność, jednak w podsumowaniu ogólnym uważam ze każda z tych decyzji była zwariowana i spontaniczna a jednak podłożem każdej z nich była chęć rozwoju, zmiany, poznawania nowych ludzi, bycia niezależna! Dziś wiem ze nie żałuje zadnej z nich, jestem szcsesliwa tu gdzie jestem 🙂

odadozet

Hej, w odpowiedzi na Twoje pytanie-wyzwanie. Ostatbie 10 lat były najważniejszymi w moim zyciu. Na przestrzeni tego czasu pracowalam bardzo nad soba, swoim charakterem, kariera zawodowa ispelnianiem marzen. Moimi osiągnięciami, ktorymi jestem w stanie sie podzielić były (kolejność przypadkowa):
1. Ja. Dzieki pracy nad soba wiem, kim jestem. Wiem, jakie mam potrzeby i co sprawia, ze jestem szczesliwa osoba. Wiem, jakimi ludzmi w zyciu chce sie otaczać. Wiem, ktorzy z bliskich sa prawdziwymi Przyjaciolmi. Wiem, co to milosc, przyjazn i szacunek. Nauczyłam sie byc szczera sama ze soba oraz otwarta na rzeczywistość. Nauczyłam sie nie oceniać, oraz caly czas ucze sie radości i empatii w stosunku do otoczenia. Postawiłam na siebie i jestem dumna z tego, kim jestem i jaka jestem. Choc to niekończąca sie praca, ale jakie cudowne efekty.
2. Studia. Przestałam sie oszukiwać, ze skoncze studia, ktore nie daja mi poczucia spełnienia, ktore nie pobudzają szarych komórek, ktore sa totalnie odtwórcze, ktorych nie chce studiować. Studia to chec zdobywania wiedzy, gdy przestajesz miec to poczucie to nie ma to sensu. Tak wiele wartościowych ręczy mozna zrobic w tym czasie. Ja na to postawiłam. Znow wybrałam siebie. Znow wybrałam dobrze.
3. Kariera zawodowa. Podjęłam ruzyko totalnej zmiany w swoim zyciu. Ze stanowiska doradcy klienta w popularnej sieci księgarni (w czasach kiedy to były księgarnie a nie markety z książkami i mnóstwem chińszczyzny) zaaplikowałam na stanowisko inżyniera w jednak z fabryk produkujących czesci do samolotow. Mialam tylko dwie rzeczy spośród wielu wymagań: znałam wymagany jezyk obcy oraz mialam predyspozycje (chcialam sie wszytskiego nauczyc). Dostalam szanse i dalej z niej korzystam. W tej chwili jestem specjalista w swojej dziedzinie. Mam poczucie, ze wszytsko osiągnęłam własna praca. Wieloma godzinami. Szkoleniami i edukacja po godzinach pracy. Budze sie rano z usmiechem na twarzy i nie przestaje. Caly czas cos, caly czas doskonale swoja wiedze i przekazuje ja innym.

Kilka lat temu postawiłam na siebie. Uwierzyłam w siebie i swoje mozliwosci. I to nie jest mit- Jesli zyjesz w zgodzie z samym soba- wszytsko Ci sie uda. Osiągniesz cele, spełnisz marzenia. Konsekwencja i siła wewnętrzna dzialaja cuda. Ja to zrobilam. Mam wspaniałych przyjaciol i rodzine, cudowne wymarzone mieszkanie, prace, ktora pozwala mi sie ciagle rozwijać i wciaz odkrywam nowe rzeczy. Nowe umiejętności. Nowe zainteresowania. Nowe smaki i zapachy. Nowe miejsca.
Ostatbie 10 lat bylo najlepszym okresem mojego zycia. Dziekuje, ze zmotywowałaś swoim zadaniem do takiego podswimowania. Mam nadzieje, ze czytasz to z usmiechem na twarzy- tak jak ja 🙂

Natalia

W wieku 11 lat widząc okropną niesprawiedliwość w mojej rodzinie pomyślałam:”Zostanę prawnikiem, aby móc zawsze stawać po stronie tych pokrzywdzonych.” Dalsza ścieżka -klasy gimnazjum/ liceum o profilu humanistyczno-prawnym… matura z przedmiotów historyczno- społecznych… i studia, wymarzone prawo stacjonarnie! Okej, oklepane, na rynku pracy jest zbyt dużo radców prawnych czy adwokatów, ale cieszy mnie samo obcowanie z prawem. Dopiero kończę pierwszy rok, 20 lat w dowodzie, ale to niesamowite, jak jedna sytuacja z dzieciństwa wpłynęła na to, że to co studiuje nie jest przykrym wkuwaniem, tylko jest to moje zainteresowanie, moja pasja. Wiem na pewno,że dzięki mojej determinacji i wsparciu mojego ukochanego( którego poznanie 4 lata temu również jest jednym z ważniejszych momentów mojego życia, bez niego nie doszłabym do tego momentu, w którym jestem) pokonam wszelkie przeciwności i będę łączyła pomoc potrzebującym z zainteresowaniem i pracą!

Karolina

9,5 roku tem poznałam na stacji benzynowej faceta. Po godzinnej rozmowie wsiadłam z nim do auta i pojechałam na weekend do Bratysławy…
Za miesiąc świętuemy 7-rocznice ślubu, mamy 6- letniego syna i 4-letnią córkę.
Nigdy bym nie cofnęła czasu, mimo ze wyjazd z obcym facetem na weekend była jednocześnie największą nieodpowiedzialnością jaką w życiu zrobiłam :).

Maja Puente

10 lat temu miałam 9 lat, wiem, ciężko w tym wieku mówić o podejmowaniu decyzji, ale właśnie wtedy, zadecydowałam, że „jak będę duża” to będę spełniać swoje marzenia. Swoje pierwsze marzenie spełniam w pierwszej liceum. Wtedy zaprojektowałam i uszyłam swoją pierwszą kolekcję, a potem zorganizowałam pokaz mody, na który przyszło mnóstwo osób. Co roku projektowałam coraz liczniejsze kolekcje, aż w klasie maturalnej założyłam swoją markę. To całe wydarzenie nauczyło mnie czegoś więcej niż organizowania pokazów, szycia i projektowania. Nauczyło mnie wierzyć w siebie i w swoje pomysły, a to zdecydowanie cenniejsze od własnej marki 🙂

aneta

Gratuluję i życzę Ci kolejnych wspaniałych lat pracy i wytrwałości w tym co robisz, a robisz to świetnie. Dziękuję za to, że mogę Cię czytać 🙂

Moja historia pracy zaczęła się dokładnie 10 lat temu i patrząc na obecną perspektywę, był to cholernie ważny moment w moim życiu. Kiedy miałam 17 lat zaczęłam zarabiać pieniądze. Pracowałam przez każde wakacje od 17 roku życia do końca studiów za granicą – sprzątając. Podczas roku akademickiego pracowałam dorywczo (w sprzedaży) w moim studenckim mieście, pod koniec studiów studiowałam nie tylko dziennie, ale także zaocznie oraz pracowałam na etacie. Dlaczego? Ponieważ doświadczałam kolejnej pracy, tym razem biurowej. Dziś mam 27 lat i jestem po prostu z siebie dumna, dlatego, że każda praca nauczyła mnie czegoś nowego i otworzyła oczy na dalsze perspektywy, a przede wszystkim nauczyła okazywać większy szacunek dla każdego zawodu. Spróbowałam tylu rodzajów prac w swoim życiu, za co jestem wdzięczna moim rodzicom, ponieważ to oni pokierowali mnie na początku i dzięki nim dzisiaj jestem na odpowiednim miejscu. Ostateczny wybór należał do mnie. Wybrałam to, w czym się dobrze czuję. Niektórym moja historia może wydawać się dziwna, ale dla mnie praca jest ważna. Za dużo czasu i wysiłku ludzie poświęcają na prace w której się męczą. Ja dzięki temu, że zaczęłam wcześnie, dziś praca jest przyjemnością, spełnieniem ambicji oraz nieustannym zaangażowaniem. Nie, nie jestem pracoholikiem oraz posiadaczem ogromnego majątku, po prostu jestem szczęśliwa z tego co mam i co osiągnęłam i będę osiągać nadal. Z całego serca życzę każdemu podążania świadomą drogą, warto w życiu próbować jak najwięcej 🙂

Katolina

Moja najlepsza decyzja, którą podjęłam 10 lat temu to kliknięcie w enter w internecie i poznanie mojego obecnego męża. Decyzja spontaniczna i to był strzał w 10, a dokładnie w serce! Nie żałuję ani troche tego „kliknięcia” bo nie wyobrażam sobie teraż życia bez niego!

Karolina89

10 lat temu podjęłam decyzję, która wywróciła moje życie do góry nogami. Moi rodzice,oboje prawnicy, od małego namawiali mnie do pójścia w ich ślady. Czytałam historyczne książki, oglądałam serial Ally McBeal i wbijałam sobie do głowy jak mantrę słowa rodziców-będziesz dobrym prawnikiem, inne zawody nie są dla Ciebie. 10 lat temu zachorował moj dziadek. Od małego kojarzył mi się z cukierkami, które mi dawał ukradkiem przed mama i dymem tytoniowym. Dym. Papierosy. Diagnoza-nowotwór płuc z przerzutami. Choroba potoczyła się bardzo szybko i zabierała silę z mojego ukochanego dziadka. W końcu jego stan na tyle się pogorszył,ze trafił do hospicjum. Nie poddawalam się w walce o jego życie, starałam się rozbawiać go i odwracać jego uwagę od strachu przed śmiercią. Poznałam tam wtedy wspaniałych ludzi-lekarzy,pielęgniarki i wolontariuszy, którzy pomagali nie tylko pacjentom, ale i ich rodzinom przejść przez te trudne chwile, pogodzić się ze śmiercią i nauczyć się cieszyć każdym dniem. Po przemyśleniu mojego dotychczasowego życia i planów stwierdziłam, ze nie chce obrać tej ścieżki, którą wybrali za mnie rodzice. Żyje się raz i na łóżu śmierci chciałabym powiedzieć moim praprawnukom, że miałam zajefajne życie. Zmieniłam pod koniec roku szkolnego klasę w liceum na bio-chem, wiedząc ze bedę musiała ze zdwojoną sila pracować, by nadrobić zaległości. Zdałam maturę, dostalam się na medycynę, a teraz pracuje w hospicjum i tak jak kiedyś lekarze pomagali mojego dziadkowi, tak ja teraz staram się przeprowadzić pacjentów przez najtrudniejszy końcowy etap życia. Praca w hospicjum nie jest łatwa, sama wiele razy miałam lzy w oczach,ale daje jednocześnie ogrom satysfakcji i radości, gdy ulży się w bólu i wywoła uśmiech na twarzy drugiej osoby. Togę zmieniłam na biały fartuch i była to najlepsza decyzja w moim życiu. Wierzę, ze dziadek patrzy na mnie z gory i kibicuje moim wyborom.

Julia

Czy 21letniej dziewczynie tez może się zmienić życie na przestrzeni dekady ?Moze zacznijmy od początku.11-letnia dziewczynka -w sumie to ten wiek zapoczątkował przełom w moim niedługim życiu.Pamiętam jak dziś ,ze moim największym marzeniem było posiadanie zdolności lingwistycznych .Wtedy już zaczęłam rozumieć jak ważne są w dzisiejszym świecie języki obce.Opanowalam angielski i niemiecki do poziomu zaawansowanego w wieku 16lay.Liceum -co to były za czasu .Piersse bunty,miłości.Zagubiona -nie wiedziałam jaka droga podążać .Czy języki to wszytsko ?Czy wykształcenie wyższe będzie mi w jakikolwiek sposób potrzebne ?Konczac liceum ,zdawajac maturę na zadziwiająco wysoki wynik w moim życiu zapadła decyzja -nie idę na studia.Rodzice byli zdruzgotani ,wściekli i nie rozumieli dlaczego marnuje taka szanse .Owczesnie byłam na tyle zdeterminowana ,ze dopięłam swego i poszłam na wymarzone studium -kosmetyka.W międzyczasie pracowałam i uczyłam się zaocznie .Rodzice w dalszym ciągu nie popierali mojej decyzji.Smialo mogę powiedzieć -uważali ze do niczego w życiu nie dojdę ,se zmarnowałam 2lata na nauce w tejże szkole.Nadszedl czas egzaminów .Zdane z celującym wynikiem .Rodzicow dalej nie rozpierała duma ,bo przecież co to za zawód -kosmetyczka .Gdzie takich jest milion a wybijają się tylko nieliczne.Mysle ,ze czuli wtedy do mnie żal spowodowany ucieczka -jak to mówili -przed nauką(taka na studiach).Po skończeniu szkoły miałam wizualizacje mojego życia -otworzyć własne Spa.Tylko hola-to kosztuje miliony.Z tego względu w wieku 20lat wyjechałam do Niemiec do pracy.Za 1500zl pracując na recepcji w hotelu nic nie zdziałam ,a nie chciałam podejmować się pracy u kogoś w salonie .Czulam potrzebę uzyskania różnych kwalifikacji -po sprawy dermatologiczne po medycynę estetyczna .Aktualnie pracuje w Niemczech .Malymi kroczkami oszczędzam na wymarzony cel ,używam swojej wiedzy lingwistycznej i co najważniejsze jestem z chłopakiem gdzie obydwoje zarabiamy na lepsze jutro-wspólne lepsze jutro.W międzyczasie robię kwalifikacje -jeżdżę do polski po to by w weekend odbyć kurs,e-learningi.I ktoś mi powie ,ze się nie da ?Da się ludzie !Tylko trzeba chcieć .A rodzice ?Pierwszy raz usłyszałam od nich ze są ze mnie dumni !I wiecie co ? Te słowa wypowiedziane przez nich zmieniły moje życie na przestrzeni 10lat!!!

Ange

Czesc Karolina, pragne opowiedziec Ci o moich decyzjach, ktore podjelam i zmienily moje zycie przez ostatnie 10 lat. Tak jak i Ty wspomnialas na Twoim Blogu w urodzinowym poscie czy instastory , kiedy Charlize Mystery sie zaczelo nie odrazu doszlas do tego co masz teraz , droga byla wyboista , lecz sie nie poddalas, to troche tak jak ja . Dlugo szukalam drogi do szczescia , ale moze zaczne od poczatku . 10 lat temu z kiedy bylam jeszcze nastolatka poznalam chlopaka, ktorego uwazalam za milosc mojego zycia , bylam z nim 6 lat po ktorych sie zareczylismy i myslalam ze dojdzie do slubu, lecz problem finansowe nie pozwalaly na to, podjelismy decyzje o wyjezdzie do Anglii by zarobic, odlozyc pieniadze i wrocic zorganizowac wesele, lecz samotnosc w innym kraju , bez rodziny, bez przyjaciol, i bez mozliwosci kontaktu z obcokrajowcami na poziomie, ktorego oczekiwalismy, gromadzilo ogromne flustracje, dochodzily do tego klotnie i konflikty z ktorymi nie potrafilismy sobie poradzic. Po pewnym czasie nie moglismy na siebie patrzec, dlatego podjelismy decyzje o rozstaniu. Moj swiat sie zawalil, bylam w obcym kraju, sama , przerazona, dostalam depresji przez ciagle siedzenie w domu, ale do czasu kiedy nastapil przelom , postanowilam wziac sie w garsc, uwierzyc w siebie. Znalazlam prace, wynajelam dom, by zabic wolny czas uczylam sie Angielskiego i poszlam na silownie, cala agresja i smutek odeszly z potem na treningach. Po pol roku poczulam sie pewna siebie zaczelam wychodzic do miejsc publicznych , poznalam znajomych, a po 3 miesiacach chlopaka/mezczyzne/ Anglika i bylam zaskoczona i bilam sie w myslach jak to sie stalo, ze on mnie rozumie, wiadomo popelnialam bledy jezykowe, ale on sie nie zloscil , poprawial i uczyl. Teraz po roku gdy jestesmy para, jestem taka szczesliwa, odkrylam ze male przyjemnosci i przyziemne uczynki sprawiaja najwieksza radosc, kwiaty bez okazji, czy przyniesiony kocyk i kawa , gdy czuje sie zmeczona wywoluja usmiech na mojej twarzy. Gdy podjelam decycje o wyjezdzie z kraju , czy rozstaniu oczywiscie bardzo cierpialam zostawiajac rodzicow , bylego chlopaka, ale teraz rozumiem ze na wszystko przychodzi czas , tylko trzeba walczyc , i ja tak zrobilam i teraz czuje sie szczesliwa. Twoje wpisy na blogu sa bardzo inspirujace , za co bardzo Ci dziekuje i Pozdrowienia , Ange
(przepraszam za polskie znaki, wiem ze to moze razic w oczy)

Kasia K

Jest lipiec 2006, para nastolatków pędzi granatowym pegotem,w głośnikach dudni jakiś pseldo raper.Ta dwójka to zakochane w sobie gnojki które myślą ze życie to tu i teraz. Żadne nie zapina pasów,żadne nie myśli o jutrze. Pada deszcz ,ostry silny letni deszcz który dla wielu jest wybawieniem w to gorące popołudnie.Pegot odpala z piskiem i jako pierwszy opuszcza rondo po przeskoczeniu światła na zielone… po chwili która zaważyła o przyszłości tej dwójki ,samochód wpada w poślizg ,koziołkuje i dachuje,ktoś krzyczy,tłucze się szkoło przedniej szyby,strzelają poduszki.samochod ląduje na skwerku,żółty szalik dziewczyny nasiąka krwią…ale to nie jej krew ,to krew która tryska z ręki chłopaka … potem już tylko karetka policja szpital. Dziewczyna jest cała,kilka siniaków i otarć, dłoń chłopaka była składana podczas trwającej kilka godzin operacji,a wszystko przez szkło z przedniej szyby która pocięła wszystkie ścięgna , szkła które zamiast trawić w głowę dziewczyny trawiły w rękę chłopaka. Tak to on ją wtedy uratował osłaniając własnym ramieniem!
Rehabilitacja trwała kilka miesięcy, udało się uratować dłoń chłopaka,jednak ich przyszłość i poczucie wlasniej wartości ucierpiało dużo mocniej….
Sierpień 2007 z braku pomysły na zycie,góra powypadkowych długów bądź może z ochota ucieczki chłopak wyjeżdża do Angli. Niby na chwile,niby na moment ,zarobić i wrócić. W Polsce zostaje ona,płacze cierpi,tęskni. Chce jechać za nim,nie chce zostawić rodziny …
Październik 2007 spakowana po uszy, z 70 kg życia dziewczyna wyrusza w swoją pierwsza podróż na koniec świata,chodź tak naprawdę tylko trochę ponad 1200 km ,do Angli ,do niego.jedzie autokarem 30 godz,30 godz płacze…
Są razem,pierwsze dorosłe decyzje,o dziwo nie ma tu beztroski ani zabawy. Są obowiązki ,jest odpowiedzialność i wieka straszna tęsknota za domem. Chwila na która oboje wyjeżdżali zmienia się w rok,dwa dziesięć.
Dzis są małżeństwem,maja córkę własny dom z ogrodem… dalej kochają się tak samo mocno jak tego deszczowego lipcowego popołudnia które zaważyło na ich życiu. I chodź minęło już tyle lat ona dalej tęskni za domem który jest tam w Polsce. .. i dobrze wiem co czuje tamta dziewczynę bo ona to ja.

Młodzieńcza miłość

Cudowne gimnazjalne czasy. Pierwsza miłość, która w tamtym czasie była dla mnie wszystkim. Wydawać się mogło, że był to idealny związek zdwojga młodych ludzi, którzy mieli jedynie 14lat. Pewnego dnia po ponad roku czas bez dokładnie wyjaśnionych przyczyn wszytko się rozpadło. Był to dla mnie bardzo trudny i bolesny okres zakończenia drugiej klasy gimnazjalnej. Nie dość, że wciąż czekał nas ostatni rok szkoły w jednej klasie, to nadal mieliśmy wspólne grono znajomych i siebie do okoła. Z dnia na dzień po zakończeniu roku szkolnego podjęłam decyzje ze starsza siostrą o leczeniu mojego małego złamanego serca. Kupiliśmy bilety do Nowego Jorku. Była to moja pierwsza podróż za ocean i zarazem pierwsze spotkanie z siostra po 7 latach od kiedy ona wyleciała do Ameryki. Dokładnie pamietam ten długi dziewięcio godzinny lot, podczas którego miałam czas na mnóstwo przemyśleń. Jako młoda dziewczynka podjęłam wtedy decyzje i obiecałam sobie, że gdy tylko ukończę studia w Polsce wylecę do Nowego Jorku i zawsze już będę przy siostrze. Mijały lata,zdążyłam wyleczyć rany, złamane serce po pierwszej miłości i zarazem zakochać się w innym ale jak się okazało nie odpowiednim. Los chciał abym odbyła swoją kolejna, wtedy już któraś z kolei ale tą wymarzoną podróż do Stanow. Ukończyłam obiecane sobie wcześniej studia licencjackie w Gdańsku, kupiłam bilet w jedna stronę i ruszyłam spełnić marzenie. Podczas już kilkumiesięcznego pobytu w dniu moich 22urodzin dostałam najbardziej szokujące i najwspanialsze życzenia. Napisał do mnie on nie kto inny a chłopak w którym zakochana byłam w wieku 14lat. Od tego dnia przez kilka kolejnych miesięcy rozmawialiśmy codziennie . Każdego dnia zastanawiałam się czy powinnam spełnić swoje marzenie i pozostać w stanach czy iść za głosem serca. No i stało się w styczniu spakowałam walizki i wróciłam do Europy. Nie wróciłam jednak do domu w Polsce. Wylądowałam w Anglii. Mieszkam tu teraz z ukochanym, już teraz od ponad dwuch miesięcy narzeczonym. Spełniam się zawodowo, będąc managerem dwuch kawiarni. Mam u boku najwspanialszego mężczyznę i jak się okazało miłość mojego życia, która była mi pisana jak mogę to określić „gowniarzami”. Nie żałuje, że w tamtym momencie podjęłam tą decyzje. Teraz nie tylko mam go u boku ale wiem, że kiedyś razem wspólnie wylecimy spełniać jak się okazało wspólne marzenie mieszkania w Nowego Jorku.

Ange

Czesc Karolina, pragne opowiedziec Ci o moich decyzjach, ktore podjelam i zmienily moje zycie przez ostatnie 10 lat. Tak jak i Ty wspomnialas na Twoim Blogu w urodzinowym poscie czy instastory , kiedy Charlize Mystery sie zaczelo nie odrazu doszlas do tego co masz teraz , droga byla wyboista , lecz sie nie poddalas, to troche tak jak ja . Dlugo szukalam drogi do szczescia , ale moze zaczne od poczatku . 10 lat temu z kiedy bylam jeszcze nastolatka poznalam chlopaka, ktorego uwazalam za milosc mojego zycia , bylam z nim 6 lat po ktorych sie zareczylismy i myslalam ze dojdzie do slubu, lecz problem finansowe nie pozwalaly na to, podjelismy decyzje o wyjezdzie do Anglii by zarobic, odlozyc pieniadze i wrocic zorganizowac wesele, lecz samotnosc w innym kraju , bez rodziny, bez przyjaciol, i bez mozliwosci kontaktu z obcokrajowcami na poziomie, ktorego oczekiwalismy, gromadzilo ogromne flustracje, dochodzily do tego klotnie i konflikty z ktorymi nie potrafilismy sobie poradzic. Po pewnym czasie nie moglismy na siebie patrzec, dlatego podjelismy decyzje o rozstaniu. Moj swiat sie zawalil, bylam w obcym kraju, sama , przerazona, dostalam depresji przez ciagle siedzenie w domu, ale do czasu kiedy nastapil przelom , postanowilam wziac sie w garsc, uwierzyc w siebie. Znalazlam prace, wynajelam dom, by zabic wolny czas uczylam sie Angielskiego i poszlam na silownie, cala agresja i smutek odeszly z potem na treningach. Po pol roku poczulam sie pewna siebie zaczelam wychodzic do miejsc publicznych , poznalam znajomych, a po 3 miesiacach chlopaka/mezczyzne/ Anglika i bylam zaskoczona i bilam sie w myslach jak to sie stalo, ze on mnie rozumie, wiadomo popelnialam bledy jezykowe, ale on sie nie zloscil , poprawial i uczyl. Teraz po roku gdy jestesmy para, jestem taka szczesliwa, odkrylam ze male przyjemnosci i przyziemne uczynki sprawiaja najwieksza radosc, kwiaty bez okazji, czy przyniesiony kocyk i kawa , gdy czuje sie zmeczona wywoluja usmiech na mojej twarzy. Gdy podjelam decycje o wyjezdzie z kraju , czy rozstaniu oczywiscie bardzo cierpialam zostawiajac rodzicow , bylego chlopaka, ale teraz rozumiem ze na wszystko przychodzi czas , tylko trzeba walczyc , i ja tak zrobilam i teraz czuje sie szczesliwa. Twoje wpisy na blogu sa bardzo inspirujace , za co bardzo Ci dziekuje J Pozdrowienia , Ange
(przepraszam za polskie znaki, wiem ze to moze razic w oczy)

Ewelina

To bylo w kwietniu 2014 roku. Dokladniej 20kwietnia zdecydowalam, ze bede podrozowac! O tak ! Mialam w planie zwiedzic caly swiat! Tylko od czego zaczac ?! Przeciez mam Babcie w USA, wiec postanowilam zaczac zwiedzanie od USA, a dokladniej od Florydy ! Babcia od zawsze mnie namawiala,zebym Ja odwiedzila… i jak pomyslalam,tak zrobilam ! Kupilam bilet, do Tampana Florydzie,na 3 września 2014r. I tak zleciał szybko miesiące i przyszedł dzień wyjazdu. Szczęśliwie dolecialam do tego upalnego wilgotnego pełnego aligatorow i rekinów miejsca. Od początku nie podobało mi się ! Nic mi nie pasowało w tym dziwnym kraju ! Mialam zostać miesiąc i zwiedzić ile tylko mogę, ale już po tygodniu chciałam zmienić datę wyjazdu na szybszą. I w ten właśnie dzień ( sobota 10 września 2014) poznałam mojego Męża! W Polskim Centrum ,oczywiście! Poznałam mojego Rudowlosego Górala ! I już po 1.5 miesiąca znajomości wzięliśmy Ślub !! Bajka ! Kto bierze Ślub po 1.5 miesiąca znajomości ?!?!?!? Oświadczył się w swoim ogródku z pomidorami ! Pierścionek leżał na krzaku pomidora:-) , to był najromantyczniejszy moment w moim życiu! Pozniej wszystko poszło równie szybko. I tak właśnie siedzę na kanapie a mój Maz i 2letni synek obok mnie bawią się samochodzikami. I to wszystko dzięki temu,że 20go kwietnia podjęłam decyzję o podróżowaniu ! Jedna decyzja zmieniła całe moje życie, lepiej być nie mogło !!

Aga M. i L.

Dziesięć lat temu o tej porze roku kończyłam pisać maturę. Potrzebowałam przerwy. Mój tata zawsze powtarzał „do odważnych świat należy”. Nigdy nie byłam za granicą. Postanowiłam wyjechać, poznać świat, dorosnąć. Usłyszałam o programie au pair i niespełna trzy miesiące później rozpakowywałam walizki w Nowym Jorku. Ten rok dał mi wiele, zobaczyłam miejsca, o których nie śniłam, poznałam ludzi, którzy stali się dla mnie inspiracją, ale przede wszystkim poznałam samą siebie. Decyzja o wyjeździe była najlepszą, jaką mogłam podjąć. Wróciłam na studia pełna optymizmu, wiary we własne możliwości i chęci do działania. Na pierwszym roku poznałam chłopaka, któremu wiele razy opowiadałam o cudownym mieście, jakim jest Nowy Jork, kazał mi obiecać, że kiedyś go tam zabiorę. Obiecałam. Na kilka lat zapomnieliśmy o tym, pogrążeni codziennością – studia, wyjazdy, praca, przeprowadzki, ślub, aż w końcu uznałam, że „hej! marzenia są po to, aby je spełniać!”, zabookowałam bilety. To był wyjazd naszych marzeń, najlepsze jednak było w nim to, że mogłam dzielić te wszystkie przeżycia z najukochańszą osobą, która po raz kolejny kazała mi obiecać, że jeszcze kiedyś tam wrócimy. Wrócimy, wiem to. Nie sami, bo po dziesięciu latach podjęłam kolejną ważną decyzję w moim życiu, decyzję o posiadaniu dziecka. Moim marzeniem teraz jest, aby przekazać temu małemu cudowi, żeby nigdy nie bał się marzyć, marzenia są po to, aby je spełniać, bowiem do odważnych świat należy!

Karolina

Jaka decyzja w ciągu ostatnich 10 lat wpłynęła na moje życie? Kiedy przeczytałam to pytanie, odpowiedz znałam od razu. Nie musiałam się nawet zastanawiać…

Piec lat temu – po powrocie do Polski z Włoch, gdzue po maturze zarabiałam na studia, czułam się bardzo samotna. Nowe miasto, nowe obowiązki… brak przyjaciół. Ciagle czułam, ze wszystko mnie przerasta, ze z niczym sobie nie radzę i nigdy nie poradzę. Dochodziło do tego, ze nie chciałam nawet wychodzić z łóżka, całkowicie zaniedbując swoje życie…
Pewnego dnia pomyślałam nad kupnem szczeniaka – miałabym w końcu dla kogo żyć! Dużo czytałam na temat hodowli, ale chciałam się jeszcze przekonać o słuszności swojej decyzji. Napisałam do jednej z fundacji prozwierzęcych. Wolontariuszka zadała mi wtedy jedno, ważne pytanie: dlaczego nie adopcja?
To wlasnie pytanie zaważyło na reszcie mojego zycia. Minęło kilka dni, a ja już byłam w drodze na drugi koniec Polski po mojego PSA! To była miłość od pierwszego wejrzenia (a wcześniej w nią nie wierzyłam!). Od tamtego dnia zostaliśmy najlepszymi przyjaciółmi – mój najlepszy PRZYJACIEL pozwolił mi ułożyć swoje życie od nowa:.. dzięki niemu wyszłam z depresji (według lekarza miał zbawienny wpływ na leczenie), skonczylam studia licencjackie, aktualnie koncze studia magisterskie i podyplomowe, znalazłam dobra prace i… poznałam narzeczonego, który pokochał mojego psa tak samo, jak ja! To brzmi jak historia z bajki, ale tak było, to moja własna bajka. Jedna mała istota zmieniła moje życie o 180*… gdyby nie mój pies, na pewno nadal borykałabym się z problemami. Pies potrafi kichać w zamian za nic – każdy człowiek myśli, ze ma najlepszego psa i każdy ma racje! Jestem pewna, ze wiesz coś na ten temat 🙂
Jestem najszczęśliwsza osoba na świecie – spełniam się w każdej możliwej płaszczyźnie, ale największa radość sprawiają mi powroty do domu, gdzie czeka na mnie mój merdający ogon… teraz jestem zdania, ze dom bez psa jest tylko zwykłym mieszkaniem – ale to zrozumieją tylko ci, którzy mieli możliwość zycia z psimi przyjacielami!
Jakiś czas temu adoptowalismy drugiego psiaka – moj dom jest teraz pełen merdających ogonów, pocałunków, mokrych nosów i miłości. I tak zostanie już zawsze.

Misia

Mam dwie takie ważne decyzje które wpłyneły na moje życie bardzo diametralnie. Pierwsza była 6 lat temu prawie kiedy wyszłam za mąż za mojego meżczyzne,miłość ,przyjaciela życia. Który jest ze mną na dobe i na złe. Druga warzna decyzja była niecałe 9lat temu kiedy zdecydowaliśmy się rozjaśnić nasze życie naszą cztero łapną przyjaciółką o imieniu Kika. Nawet najgorsze dni potrafi mi poprawić humor.

PaulinaW

Cześć Karola. Jestem Twoją ukrytą czytelniczką od początku Twojej blogowej kariery. Śmiało mogę powiedzieć, że dorastałam z Tobą( jestem od Ciebie 2 lata młodsza). Gdy przeczytałam pytanie konkursowe musiałam się chwilę zastanowić, które wydarzenia uważam, za przełomowe na przestrzeni tych 10 lat. Doszłam do wniosku, że prawdziwy przełom w moim życiu zaczął się od złej decyzji. Musiałam wybrać studia, byłam młoda, nie wiedziałam, co chcę robić i strasznie się miotałam. Wybrałam kierunek kompletnie z innej dziedziny niż mój profil w liceum. Oj… Szybko pożałowałam i zrozumiałam, że inżynierem nie zostanę. Potem poszłam na studia, na które od lat zapierałam się, że nie pójdę. No cóż, ze studiami się nie polubiłam, ale przywykłam. Dziś uważam, że ten wybór był całkiem ok. Tak naprawdę to dzięki tym studiom i kolejnej porażce moje życie zmieniło się na zawsze. Nie zdałam egzaminu w sesji letniej. Po poprawce wracałam do domu ze znajomym z liceum, który tego samego dnia też miał poprawkę egzaminu. Ten dzień przewrócił moje życie do góry nogami. Od tamtej podróży jesteśmy razem, a ja czuję, że mam u swojego boku bratnią duszę. Te wszystkie wydarzenia nauczyły mnie, że nie każdy wybór musi być trafny, a każde działanie sukcesem. Czasami coś z pozoru negatywnego niesie ze sobą szereg zdarzeń, które zmieniają nasze życie na lepsze.

StepbyStepek

10 lat temu, sama podpowiedzialam Tobie ten pomysł na konkurs ponieważ Twój post skłonił mnie do refleksji „A jak u mnie wyglądało ostatnie 10 lat?”
Pamiętam jak dzisiaj wakacje, ja 18latka z rodzicami z szwajcarskich alpach na tygodniu rowerowym w górach. Rodzice zawsze motywowali mnie do sportowego trybu życia. Siedząc jednego dnia pod Matterhornem, patrząc na wspinaczy pomyślałam sobie ” Kurczę też chciałabym zrobić w życiu coś ekscytujacego-będę się wspinać” Mówiąc to na głos, zaraz usłyszałam głos taty ” Dziecko Ty się zajmij nauką do matury. Wspinaczka to nie jest droga na życie. Żeby to robić trzeba się temu całkowicie poświęcić a nie jakieś widzimisie” Pamiętam że zabolały mnie te słowa ( mimo że mówione w dobrej intencji)bardzo mnie wtedy zdeprymowały ale pomyślałam „JESZCZE CI POKAŻĘ”
I tak po maturze, nie od razu dostałam się na wymarzone studia? co już wtedy było dobra szkoła kształtowania mojego charakteru(jak wiadomo w górach trzeba być twardym): nie odpuszczaj, nie ważne że wszyscy Twoi rówieśnicy studiują, uwierz w siebie, w każdym jest chwila zwątpienia i niepewność czy się temu wszystkiemu podoła.
Udało się uff. Cały czas przyświecała mi jednak myśl z tamtych wakacji, myślałam ” Ok, chce skończyć studia wykształcić się, ale mam ogromną potrzebę poczuć że żyje i że przeżyje moje życie tak jak chce a nie jak powinnam”.
Tym sposobem Już po drugim roku zawzielam się, sama czy z kimś lecę na podbój Afryki. Tak w 2013 roku zdobyłam dach Afryki-Kilimandżaro. To nakręcił spirale 2 lata później wbiegłam zimą na najwyższy szczyt Australii Mount Kościuszko-2 szczyt korony ziemi.
A teraz właśnie wróciłam z Himalajów gdzie doszłam do base Campu pod Everestem i weszłam na Kala Pathar 5643 m.n.p.m.
Jestem szczęśliwa. Przez te 10 lat spełniłam marzenia o których kiedyś bałam się nawet śnić. Zaskoczę Cię ale wszystkie szczyty osiągnęłam z tatą. Przed pierwszym wyjazdem zapytałam go „nie boisz się?” a on odpowiedział „wiesz co, dzięki Tobie zrozumiałem że życie jest jedno, jeśli nie teraz to kiedy?”
Najważniejsze jest umieć marzyć, sięgać gdzie wzrok nie sięga. Jeśli los daje Tobie szansę należy ją wykorzystać, drugiej może nie być. Dzisiaj jestem szczęśliwym lekarzem. Mimo ryzyka jakie podjęłam, mimo ciężkiej pracy, wielokrotnych „upadków” wiem że po 10 latach udało mi się zdobyć to o czym marzyłam, pogodzić pasję i studia.Cieszę się że mogłam poczuć to o czym od x czasu czytałam, o czym oglądałam reportaże. Pobyt w Himalajach uświadomił mi że góry są potęgą, niesamowita siłą, a ja jestem tylko małym pionkiem. Mogłam nauczyć się pokory, stanąć u bram  najwyższych gór świata, poznać siebie, odetchnąć pełną piersią, nabrać dystansu i siły. Zrozumiałam też że nie tylko ja i moje pomysły zdobywanie świata są ważne. Cieszę się że jesteśmy tu i teraz z takim bagażem doświadczeń, 10 lat starsza i 10 lat mądrzejsza.Nie mówię górą nie, dziękuję że tak wyjątkowe chwilę na szczycie mogłam przeżyć z moimi bliskimi. Udowodniłam sobie a przy okazji tacie, a i tato  mi ??”chcieć to móc”???. Cieszę się też , że 10 lat temu tato nieświadomie krytykując mój pomysł, zmobilizował mnie do pracy o swoje marzenia. Uświadomiłam sobie też że nie ważne gdzie ważne że razem, rodzina jest najważniejszą wartością.
Nie mam wprawy ani w pisaniu, ani w instagramowaniu ale zapraszam Cie na moje dosyć świeże konto gdzie są zdjęcia z ostatniej podróży @Stepbystepek?

Martyna

W tym roku rownież obchodzę swoje prywatne 10-lecie. Dokładnie 10 lat temu przy drugiej wizycie u ginekologa w życiu, dowiedziałam sie o raku szyjki macicy trzeciego stopnia, mając lat 19… ot takie obciążenie genetyczne. Operacja, leczenie, strach ale i nadzieja. Teraz jestem zdrowa, badam sie regularnie i doceniam każdy dzień bardziej. Dziewczyny nie odwlekajcie wizyty u lekarza! Badajcie sie regularnie! Kończąc życzę Tobie Karolinko i sobie kolejnych owocnych i udanych dziesięcioleci ?

Ania

Podróże zawsze były moją pasją. od dzieciństwa marzyłam o zwiedzaniu świata, odwiedzaniu najdalszych zakątków Ziemi, pięknych widokach i atrakcyjnych przygodach. Nie miałam problemu z wyborem studiów, wiedziałam że chcę się realizować w branży turystycznej i nie interesuje mnie nic innego. Podążałam jasno wytyczoną ścieżką, studia, pierwsze zagraniczne wyjazdy, praca pilota wycieczek, rezydenta, życie na różnych krańcach Świata, z dala od domu – to mnie kręciło. Na facebooku oglądałam zdjęcia koleżanek ze studiów, które zakładały rodziny, były w ciąży, pracowały w Polsce. Nie żałowałam, bo czułam się szczęśliwa i wolna. Po drodze pojawiały się różne związki, krótsze lub dłuższe, mniej lub bardziej poważne, najczęściej kończone przeze mnie bo wybór był jeden – podróże zamiast stabilnego życia! 8 lat temu dostałam pracę w jednym z największych biur podróży, a co za tym idzie musiałam wyjechać do Afryki na szkolenie. Długo myślałam nad ta propozycją, akurat dużo działo się w moim życiu, kolejny związek stał nad przepaścią, byłam zmęczona i potrzebowałam oddechu – przeczucie jednak kazało mi jechać.
Na szkoleniu zaprzyjaźniłam się z chłopakiem starszym kilka lat, sympatycznym muzykiem, który jak się okazało podjął decyzję by całkowicie zmienić swoje życie i zamienił stateczną i spokojną pracę na szalony wyjazd do Afryki. Długo broniłam się przed tą znajomością, powtarzałam sobie że to facet nie dla mnie, że nie teraz, że życie z dala od domu itd itd….. no cóż trafiliśmy do pracy w to samo miejsce a ja już nie potrafiłam ukryć swojego uczucia:) dziś jesteśmy małżeństwem i właśnie spodziewamy się córki!! zrezygnowałam z wyjazdów za granicę do pracy, mieszkamy i pracujemy w Polsce i wiecie co… jestem mega szczęśliwą kobietą! czy jestem spełniona? tak! czy zamieniłabym to życie na stare? nie! razem realizujemy swoja pasję do podróży i co roku wyruszamy w jakąś ciekawą podróż, przy okazji wspólnie i szczęśliwie podróżując przez życie. Jedna podróż, jedna decyzja sprawiła że znalazłam drugą połówkę, dzięki której minęły wszelkie dylematy i wiem czym jest spełnienie.
Być może nie ma w tym nic spektakularnego, nie robię kariery, nie jestem bajecznie bogata, nie spędzam 365 dni w roku w podróży, ale szczęście i spełnienie jest dla mnie tu i teraz. Tego właśnie życzę Wszystkim nam kobietom, by móc łączyć pasję i miłość, by czuć się szczęśliwym i kochanym a wtedy wszystko układa się po naszej myśli. Tego życzę również Tobie Karolino by praca była Twoją pasją (tak jak dotychczas) a wtedy kolejne 10 lat bloga to tylko formalność. Buziaki:*

Klaudia M

Widzę, że co druga historia tutaj – jest historią miłosną. Ale czym byłoby życie bez miłości ? 🙂 Moja decyzja którą podjełam koło 8 lat temu to dopiero początek lawiny cudownych zdarzeń która potem spłynęła! Zacznijmy od początku jako młoda dziewczyna zdecydowałam będę studiować biologie na Uniwersytecie Jagielońskim wybrałam kursy które kierowały mnie w stronę biologi sądowej. Aczkolwiek im dalej „w las” tym było ciężej, jednak życie to nie serial, codziennie budziłam się w nocy z sennymi koszmarami, było mi okropnie cieżko studiować ten kierunek, myśleć jakie były przyczyny zgonu danych osób, jak to się stało. Jednak jako młoda, odpowiedzialna dorosła osoba na studiach wzięłam sobie za punkt honoru nie poddam się! jak zaczęłam to musze skończyć, w końcu nie po to moi rodzice konsekwentnie mi pomagają żebym nagle zmieniła kierunek ! Natomiast z dnia na dzień było trudniej, bezsenne noce, codzienne nieprzyjemne widoki na zajęciach, plus cały czas głos w głowie „musisz to skończyć”. Niewytrzymałam – opowiedziałam wszystko mojemu starszemu bratu powiedział – „KLAUDIA ! Co to jest rok na przestrzeni całego życia ? „ Po spotkaniu z nim, miałam jeszcze większy mętlik w głowie – w końcu ja, odpowiedzialna nastolatka stwierdziłam że postawie na swoim! Zmienię kierunek, zmienię życie! Wiem, teraz wydaje się to takim błahym problemem, ale uwierz! wtedy to było całym moim życiem. Zaczęłam ćwiczyć bieganie i pływanie do tego zakuwałam anatomie i fizjologie, zmieniłam miasto studiów! I teraz jestem tu gdzie jestem <3 Jestem absolwentką fizjoterapii, najcudowniejszego kierunku na świecie. Nawet nie wiesz ile radości i dumy przynosi pomoc innym! Znalazłam najcudowniejszego Męża na świecie! Urządzaliśmy wspólnie mieszkanko, powiem Ci, że Twoje mieszkanie było dla nas wielką inspiracją biel, płytki marble, sztukaterie to nasze klimaty! Teraz spodziewamy się małego potomka, Ignasia! będzie z nami już na wczesną jesień! Jesteśmy prze szczęśliwi! Podsumowując zawsze trzeba słuchać serca w życiu, nigdy nie myśleć przez pryzmat „co ktoś o nas pomyśli”, trzeba zawsze otaczać się samymi pozytywnymi osobami, i w życiu codziennym i wirtualnym! dlatego właśnie jestem taką Twoją wielką fanką! byłoby cudownie gdyby udało mi się zaistnieć w Twoim konkursie, ale jeśli nie to trudno, już uważam się za mega wygraną 🙂 Chciałam CI z całego serca pogratulować konsekwencji w dążeniu do celu, wspaniałej rodzinki z Manolo na czele <3 I życzyć wszystkiego najcudowniejszego, pozdrawiam gorąco!

Lena

Prawie 10 lat temu, na pierwszym roku studiow, stanelam przed wyborem dyscypliny sportowej w ramach zajec WF. Razem z kolezanka dokladnie przejrzalysmy liste wszystkich dostepnych zajec, godziny i nazwiska prowadzacych i padlo na nietypowe dosc – karate kyokushin. Kierowalysmy sie wtedy zasada „bo nie bedzie trzeba biegac” 😉 Jakze sie mylilysmy! Przez pol roku codziennie w poniedzialek o 8 rano zaczynalysmy dzien od biegania, uderzen, biegania, kopniec i znow biegania…i tak narodzila sie moja najwieksza pasja i milosc! Od błahej mogloby sie zdawac decyzji na studiach. Po pierwszym miesiacu zapisalam sie do klubu karate na zajecia sekcji i zaczelam trenowac a przede wszyskim, odnalazlam to co kocham robic najbardziej. W ciagu tych prawie 10 lat zdobylam brazowy pas, przezylam przygotowania do mistrzostw Śląska ( gdy mogloby sie wydawac ze zaczelam zbyt pozno by moc kiedykolwiek zamienic pasje na profesjonalny sport), wzielam udzial w zawodach, poznalam mnostwo pozytywnych, wartosciowych ludzi, z wieloma z nich sie zaprzyjaznilam i zostalam instruktorem. Aktualnie zarazam swoja pasja najmlodszych – prowadze grupe dla dzieci. Ucze ich milosci do tego sportu, opanowania i dyscypliny. Karate pokazalo mi ze wiek to tylko liczba, ze jezeli czegos sie bardzo chce, to mozna wszystko, ze niemozliwe nie istnieje a to czy nasze marzenia sie spelnia zalezy tylko i wylacznie od nas 🙂

Magda

Dlugo zastanawialam sie ktory z momentow w moim zyciu byl az tak przelomowy, i ktory wywrocil moje zycie do gory nogami? Nowa praca? Nowe mieszkanie? Nowy partner czy moze wyprowadzka i zamieszkanie w miescie o ktorym zawsze marzylam- Paryz. I doszlam do wniosku ze najwazniejsze i najlpesze co mnie w zyciu spotkalo to ucieczka od toksycznego zwiazku. Zwiazku w ktorym bylam tlamszona, ktory nie pozwalal mi sie rozwijac jak i realizowac moich marzen. Przez ponad 7 lat bylo mi powtarzane po co mam jezdzic za granice na wakacje czy do pracy. To nie dla mnie lepiej zebym siedziala w domu. Jezyk angielski? To ci sie nigdy nie przyda na wsi ktorej mieszkasz (wioska liczyla sobie moze ze 400-500 osob) chyba tylko do ogladania seriali.

Ten przelomowy dzien pamietam to do teraz… 12 lipca 2013 moje zycie zmienilo sie calkowicie kiedy powiedzialm STOP! Strach przed nieznanym, przed opuszczeniem juz uwitego gniazdka. Ludzie pukali sie po glownie kiedy slyszeli ta historie. No jak to tyle lat razem! Po co Ci to, przeciez bylo Ci tak wygodnie!?

No wlansie ale czy wygoda, i przyzwyczajenia moga sprawic ze jest sie szczesliwym. Powiedzialam sobie 'To koniec, czas na mnie, moje pasje’. I tak od tego dnia potoczyla sie lawina kotrej nie jestem w stanie zatrzymac. Spontaniczna decyzja o wyjezdzie do wakacyjnej pracy we Francji, wymiana uniwersytecka rowniez do Francji, nowy partner, nowa praca ( w branwy reklamowej dla jednej z najwiekszych paryskich firm) i slub za pol roku. Dlatego drogie dziewczyny pamietajcie o sobie! Nie poswiecajcie wszystkiego na innych! bo to wy i wasze szczescie jest najwazniejsze 🙂

Monika M

Droga Karolino!

Bez trudu potrafię wskazać jedną decyzję, która odmieniła moje życie niczym za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Jest nią postanowienie, że przestaję sobie odpuszczać, że zaczynam dbać o swoje ciało i zdrowie, że zaczynam ODCHUDZANIE.
Nie trzeba wielu słów, by pokazać jak wielka była to zmiana.

O jak Odnalezienie własnej kobiecości
D jak Decyzja najlepsza w moim życiu
C jak Ciężka praca dająca wielką satysfakcję
H jak Huśtawki nastrojów, których się pozbyłam
U jak Udowodnienie sobie i innym, że dam radę
D jak Dobry nastrój i samopoczucie
Z jak Zdrowie i lepsza kondycja fizyczna
A jak Akceptacja swojego ciała
N jak Nowe ubrania, których kiedyś wstydziłabym się nosić
I jak Inni ludzie, na których się otwarłam i odnalazłam miłość
E jak Energia witalna i radość z życia

Gdyby nie decyzja o zrzucenie zbędnego balastu kilogramów nie byłabym dziś szczęśliwą i spełnioną kobietą. Zdrowe ciało to zdrowa dusza, a jedna pozytywna zmiana pociąga za sobą inne!

kasienka__J

Cześć Karolina, myśląc nad odpowiedzią na pytanie konkursowe w mojej głowie miałam kompletną pustkę po czym przyszedł czas rozkminek. Czy ja w ogóle podejmowałam jakieś decyzje, które zmieniły moje życie? Czy moje życie w ogóle się zmieniło w przeciągu 10 ostatnich lat? O rany, czy moje życie jest aż tak jednostajne i monotonne, że nie mam o czym Ci napisać? Tragedia. Dzięki temu pytaniu uzmysłowiłam sobie jak wiele się wydarzyło, ile decyzji podjęłam sama i co się zmieniło. O tym mogłabym Ci napisać cały poemat, ale jedna najważniejsza zmiana dzieje się właśnie teraz. Po 10 latach w jednej firmie podjęłam decyzję o zmianie pracy. Powód jest powszechny – wypalenie zawodowe. Ktoś może powiedzieć, że to nic takiego, że to błahy powód, A jednak wypalenie jest bardzo częstym powodem wizyt u psychiatry, co i ja niejednokrotnie rozważałam. Jednak zanim poszłam do lekarza zawzięłam się i zaczęłam nowy etap: poszukiwanie nowe j pracy. Dzięki tej decyzji od roku chodzę na rozmowy kwalifikacyjne i widzę jak wiele dzieje się na rynku, jak wyglądają inne firmy, co mogą zaoferować. I to już jest dla mnie duża zmiana, bo odżywam, zaczynam wierzyć w siebie i swój sukces i próbuję walczyć z wypaleniem zawodowym, mimo tego, że jeszcze nie znalazłam nowej pracy. Ale może lada dzień się to zmieni tak na 100%… bo aktualnie jestem na ostatnim etapie rekrutacji w firmie, z którą chciałabym związać kolejne kilka lat mojego życia ?
I tu morał taki, abyśmy wierzyli w siebie i podejmowali często trudne decyzje (bo w przypadku pracy dochodzą pytania „a co jak będzie gorzej?” A może właśnie myśleć „przecież będzie lepiej!”), ale które na pewno w większości przypadków wyjdą na dobre ?

kobietaspełniona

10 lat temu byłam Panią. Szefową, na stanowisku, ę i ą. Byłam świeżo po ślubie, właśnie kupiliśmy mieszkanie. Wszystko cudownie i idealnie. Było jedno ale…Non stop byłam w pracy. Non stop urywały się telefony. Każdy dzień wolny spędzałam w urzędzie, u księgowego lub z nosem w laptopie. Moja córeczka widywała mnie jak kładłam ją spać. Nie miałam czasu dla niej, dla siebie i dla męża. Robiłam „karierę”. I tak małżeństwo zaczęło się psuć, a nowe mieszkanie rok stało puste, bo nie miałam czasu na przeprowadzkę. Ale byłam doceniana w pracy. Zarabiałam bardzo dużo i mogłam pozwolić sobie na wiele. Przyszedł dzień, kiedy mój dyrektor postanowił mnie przenieść do innego działu, bo mój już pracował bez zarzutu. Miałam naprawiać kolejny. I coś we mnie pękło. Jeden telefon do męża, czy sobie poradzimy tylko na jego pensji. W ciągu kilku chwil rzuciłam wszystko. I wiesz co? Czułam się z tym cudownie! miałam czas na siedzenie z córką w piaskownicy, na zbieranie mleczy i plecenie z nich wianków. Spełniałam się w kuchni, zaczęłam pisać bloga. Bez zająknięcia postanowiliśmy powiększyć naszą rodzinę, a ja już nie musiałam latać z brzuchem do pracy. W końcu mogłam poczuć się mamą, żoną i kobietą. Siedziałam z sąsiadkami przed domem popijając kawkę, miałam czas na sadzenie kwiatów na tarasie. Oczywiście, nie zawsze było tak pięknie i kolorowo, bo z czasem pieniążki się kończyły, ale mój kochany mąż robi wszystko, abyśmy żyły w szczęściu i miłości i by nam niczego nie brakowało. Teraz on odnosi sukcesy w pracy, ale za jego sukcesami stoję ja – wierna żona, która codziennie czeka z obiadem, upierze, zajmie się dziećmi. Dzięki temu mój mąż może pracować tak jak chce i ile chce. Nie musi się martwić, kto zawiezie dzieci do lekarza, kto z nimi zostanie jak będą chore, bo ja jestem na posterunku. Może się spełniać i nie mieć poczucia winy. Ja już byłam na szczycie. Teraz chcę być po prostu mamą i żoną. I wiesz co – tak jest cudownie. Teraz piję kawę, za oknem śpiewa kos. Jedna córka w szkole, druga śmiga gdzieś na hulajnodze. Pranie się pierze, czysta pościel suszy na tarasie. Mąż wieczorem przyjedzie i zmęczony siądzie na kanapie, a ja przytulę go bardzo mocno.

Klaudia Prusińska

Bardzo długo byłam dziewczyną, która nie wiedziała czego chce w życiu. Liceum i studia wybrałam pod wpływem koleżanek – „bo one też tam idą”. Niestety teraz już wiem, że nie jest to droga do sukcesu, ani tym bardziej droga do spełniania samej siebie. Moje życie nie było złe, jednak brakowało ciepła w domu, ciepła dzięki któremu dziecko nabiera pewności siebie, ciepła dzięki któremu można podejmować decyzje i śmiało iść przed siebie bo wie, że za sobą ma moc wsparcia. Moją pasją było, jest i będzie szycie. Lecz nigdy nie poświęcałam mu 100% siebie. W międzyczasie moja mama zachorowała na raka piersi. Były momenty w których myśleliśmy, że chorobę mamy już za sobą. Cieszyłam się kiedy była u mojego boku na ślubie. Lecz wtedy nie zdawałam sobie sprawy, że zostało jej tylko 9 miesięcy życia. Na swoim ślubie byłam już w ciąży. Był to trzeci miesiąc. Z mężem wiliśmy gniazdko dla siebie i przyszłej córki, a moja mama zaczynała walkę o życie. W styczniu przyszła na świat moja córka. 4 miesiące później zmarła moja mama. Moja mama, która jako jedyna była moją nadzieją. Teraz już wiem, że gdybyśmy zaczęli starać się o dziecko po ślubie, moja mama nigdy nie poznałaby Julki, która była dla niej wszystkim. Szkoda, że ona nie będzie pamiętać babci. Jednak cieszę się na te 4 miesiące. Inaczej w ogóle by się nie poznały. Śmierć mamy dała mi do myślenia. Teraz wiem, że w życiu trzeba postawić na siebie, na jedną kartę. Trzeba realizować marzenia, trzeba być szczęśliwym – rodzina, pasja, praca. Więc postawiłam na szycie. W tej chwili moja pasja rozwinęła się w stronę szycia bielizny. Szycie bielizny, które w Polsce zanika, jest unikatowe. Szycie bielizny połączyłam z prowadzeniem bloga oraz założeniem pierwszej w Polsce społeczności o szyciu damskiej bielizny. Ukończyłam kurs krawiecki szycia i konstrukcji bielizny. Mój blog został doceniony w konkursie na Szyciowy Blog Roku 2017 zajmując pierwsze miejsce w kategorii Odkrycie. Brnę dalej, i osiągam kolejne cele. Chcę założyć firmę, która będzie szyła spersonalizowaną bieliznę ślubną, jest to kolejne moje marzenie, które realizuję dzięki mojej mamie. To właśnie świadoma decyzja postawienia w życiu na samą siebie była kluczowa w moim życiu. Bo życie jest za krótki by oglądać, podziwiać i kopiować innych. Dzięki tej decyzji, chcę bym kimś.

Ania

Rok temu, po pierwszej randce z moim obecnym chłopakiem doszłam do wniosku, dlaczego bym miała nie spełnić swoich marzeń z dzieciństwa:) Jest od tamtej pory jedyną osobą, która zamiast krytykować, wspiera mnie, najlepiej jak potrafi. Dziś, po pięciu latach pracy w korporacji, po skończonych studiach zapisałam się na kierunek technik weterynarii. W przyszłym roku czeka na mnie rozszerzona matura z chemii i biologi, żebym we wrześniu mogła zapisać się na studia weterynaryjne 🙂

Ewela

10 lat temu? Dokładnie w 2008 roku kończyłam gimnazjum i to właśnie wtedy podjęłam najważniejszą decyzję w życiu. Taką decyzję podejmuje każdy szesnastolatek – wybór szkoły średniej. U mnie wiązało się to z licznymi kłótniami z rodzicami. Ja chciałam wyjechać, iść do szkoły z internatem, oni nie chcieli mnie do niej wysłać. W końcu to zrozumiałam i wybrałam liceum w okolicy, do którego mogłam codziennie dojeżdżać. Niby nic, a jednak w moim życiu nic co stało się przez ostanie 10 lat nie wyglądałoby tak gdyby ta decyzja była inna. To właśnie 10 lat temu poznałam na imprezie integracyjnej przed rozpoczęciem roku niebieskookiego blondyna. Ja dziewczyna – kumpela z lekką nadwag,ą nigdy nie mająca wcześniej chłopaka wpadłam po uszy! On siatkarz, dusza towarzystwa, kręciły się wokół niego wszystkie dziewczyny. Wtedy postanowiłam, że wezmę się za siebie – schudnę i postaram się, żeby zwrócił na mnie uwagę. Tak też zrobiłam! I na studniówkę poszliśmy już razem (ja chudsza o prawie 10 kilo ;))! W moim życiu zmieniło się wiele dzięki Niemu. Przeprowadziłam się z małego miasteczka na drugim końcu Polski do Gdańska – on przekonał mnie, że świat jest otwarty. Teraz jesteśmy już dorośli, pracujemy, podróżujemy, planujemy ślub. Spełniamy wzajemnie swoje marzenia – oświadczył mi się po skoku ze spadochronem (dwa marzenia spełnione jednego dnia!!). Dziś uważam, że wybór dokładnie tej szkoły i tej klasy był najlepszą decyzją w moim życiu! 🙂

Michak

W ciągu prawie 3 lat moje życie wywróciło się do góry nogami z powodu jednego marzenia, które w końcu zdecydowałam się zrealizować. Nie będzie to nic patetycznego, wzruszającego czy romantycznego. Jakie to marzenie? Proste – mieć psa. A właściwie psa-niedźwiedzia, czyli najbardziej rudego i najbardziej puchatego misia na świecie – chow chowa! Choć marzenie to kiełkowało we mnie od dzieciństwa (i pomimo upływu niemal 20 lat, stale w niezmienionej formie), długo zbierałam się na odwagę. Czy w życiu potrzebuje takiego zobowiązania? Odpowiedzialności? Braku pewnej spontaniczności? Teraz czy później? TAK, TERAZ. Zrealizowanie marzenia o posiadaniu tegoż futrzaka wywróciło moje życie do góry nogami – było dużo stresu, dużo prób dogadania się i wzajemnego zrozumienia. Dużo łez na wieść o chorych łapkach, dużo przejechanych kilometrów do specjalistów, ale i dużo determinacji do operacji i walki o dobre życie. Dużo nadziei podczas obserwowania jego rekonwalescencji. To były trudne 3 lata, ale jednocześnie najpiękniejsze na świecie! Pan miś zmienił moje życie, ja wywalczyłam jego standard zdrowego życia. Mamy siebie, mamy dużo spacerów, wiele miłości i wylegiwania się na kanapie, jeszcze więcej futra na dywanie, starć charakterów, wspólnych zabaw i nic-nie-robienia. 3 lata, które zmieniły moje życie i nauczyły więcej niż inne doświadczenia. Teraz wiem, że możliwość dbania o kogoś, kto kocha cię bezwarunkowo, dla kogo jesteś numerem 1 to to, czego brakowało w moim poukładanym życiu. I tę futrzaną miłość chcę już zawsze mieć obok siebie… – napisałam to przeczesując jego rude futro palcami 🙂

Izikova

Za górami, za lasami w pewnym miasteczku na Śląsku urodziła się dziewczynka. Dziewczynce tej nikt nie wróżył sukcesu. Żyła w swoim świecie marząc o zdobywaniu szczytów. Przez całą swoją edukację, traktowana była przez swoje znajome jako niewiele warta, nieudolna istota. W końcu na kilka lat odcięła się od świata. Miała jednak jedno marzenie, o którym nikomu nie mówiła – chciała studiować. Wymarzyła sobie, że ukończy prestiżową uczelnię, ale izolacja, jaką sama na siebie narzuciła sprytnie utrudniała jej ten plan. W końcu ku uciesze krewnych i niedowierzaniu drwiących znajomych (i nauczycieli!) odważyła się spróbować. Dziś jest na II roku. Jej bajka jeszcze trwa, ale już nasuwa pewien morał – jeśli chcesz możesz dosięgnąć słońca – wystarczy uwierzyć w siebie. Decyzja o rozpoczęciu studiów, jaką podjęła owa dziewczynka napełniła ją pewnością siebie i odwagą, jakiej nigdy nie miała. Dziś rozróżnia plany od marzeń i z uśmiechem na ustach je realizuje. Tą dziewczynką jestem ja. I teraz po prostu jestem szczęśliwa.

kasia

Od kiedy pamiętam byłam niepoprawną marzycielką nie bałam się marzyć sięgać dalej w tej sferze mogłam wszystko!:). Zawsze lubiłam podróże te małe i duże. Pewnego razu, a dokłądnie dwa lata temu postanowiłam zrealizować jedno ze swoich marzeń i wyruszyć w miesięczną podróż do Azji zaczęło się od szukania biletu potem od planu podróży na koniec już tylko pozostało spakować plecak. Podróż odmieniła moje życie na zawsze nie studia nie praca podróż inny horyzont inny obcy dotychczas dla mnie kontynent odległy świat ludzie – ich życie codzienne ich uśmiech odległe miejsca od dzikich wiosek po prawdziwą dżungle, piękne chwile momentami również ekstremalne. Nie wróciłam już jako ta sama Kasia.Azja dodała mi odwagi teraz wiem,że nie ma rzeczy niemożliwych a wszelkie bariery są w naszych głowach od tamtej pory dużo podróżuje przewartościowałam swoje życie teraz jestem szczęśliwsza wiem kim jestem każdemu polecam po prostu marzyć.

Karolina

Dwa lata temu podjelam decyzje aby wyjechac za granice poczatkowo , balam sie opuszczac kraj , rodzine , znajomych i nagle tak po prostu wyjechac , ale to zmienilo mnie jako osobe diametralnie . Wedlug mnie to byla najlepsza decyzja w moim zyciu dzieki niej stalam sie silna, nieznalezna kobieta ,ktora nie boi sie stawiac czola wyzwaniom . Ta proba czasu moze i samotnosci uswiadomila mi ze nie ma rzeczy niemozliwych i jesli czegos bardzo chcemy mozemy to osiagnac wystarczy troche czasu a majac przy sobie nawet w gdzies daleko odpowiednie osoby miejsce w jakim jestesmy nie ma znaczenia.

BarbaraEM

Moja historia jednej decyzji nauczyła mnie, że z ich podejmowaniem jest jak wyborem
środka komunikacji, którym chcę dojechać na miejsce – swojego szczęścia w życiu. No to posłuchajcie…Popołudnie, tuż po skończonych zajęciach na uczelni padałam na twarz. Jedyne, o czym marzyłam, to znaleźć się w mieszkaniu i przytulić do kota. I zasnąć. Stojąc na przystanku miałam do wyboru dwa podjeżdżające w tym samym momencie busy. Jeden mógł mnie dowieźć na miejsce szybciej, drugi – z racji tego, że jechał przez okoliczne wsie – pozwoliłby mi być w domu nieco później. Nie wiem, co mną kierowało, chyba intuicja, aby wsiąść do tego jadącego dookoła świata. Przecież byłam zmęczona i tak pragnęłam być już w domu! Wsiadłam, ulokowałam się na wygodnym siedzeniu, założyłam słuchawki na uszy i wyciągnęłam książkę, żeby trochę odetchnąć. Na jednym z przystanków wsiadł chłopak. Zajął miejsce obok mnie i badawczo się przyglądał mojej książce. W pewnym momencie wyciągnął też swoją- identyczną, jak ta, którą ja czytałam. „Nieznośna lekkość bytu” Kundery. No i się zaczęło! Rozmowa o książce szybko zbiegła na inne tory. Życiowe, wywołujące mój uśmiech, czasami niedowierzanie, zachwyt, radość. Nawet się nie spostrzegłam, a minęło całe zmęczenie i niechęć do tego dnia. Maciek mnie zagadał i zauroczył: wiedzą i błękitem oczu. Kiedy wysiadał na przystanku w jednej z tych wsi zacytował fragment z Kundery „Życie ludzkie dzieje się tylko raz i dlatego nigdy nie będziemy mogli stwierdzić, która z naszych decyzji była słuszna, a która zła, ponieważ w danej sytuacji mogliśmy decydować tylko jeden raz” , po czym zapytał, czy się umówimy na kawę. Zgodziłam się i okazało się, że wybierając tego busa, godząc się na tą kawę podjęłam najlepszą decyzję w swoim życiu. Ja i Maciej będziemy w październiku obchodzić 7 rocznicę związku, od 4 lat jako małżeństwo. W naszym mieszkaniu wisi w ramce cytat z Kundery: „Tylko przypadek może wyglądać jak wysłannik losu. To, co jest nieuchronne, czego się spodziewamy, co powtarza się codziennie, jest nieme. Tylko przypadek do nas przemawia.(…)”. Nie wiem czy w naszej historii działał przypadek czy tak zdecydował los. Jedno jest pewne: czasami jedna decyzja sprawia, że podróż naszego życia kończy się w ramionach ukochanej osoby.

Martyna

3,5 roku temu byłam w trakcie studiów magisterskich w Krakowie. Cale życie wiedziałam ze widza jest ważna ale jednak wiedza użyta w praktyce jest o wiele bardziej cenniejsza. Wtedy tez zdecydowałam się na przeprowadzkę do Lizbony gdzie pracowałam w dziale księgowości – mogłam zastosować wiedzę która zdobyłam w trakcie studiowania. Większość osób/znajomych odradzała mi tego wyjazdu gdyż przez to nie mogłam dokończyć magisterki. Podczas pracy w Lizbonie poznałam wielu ciekawych ludzi- którzy do tej pory są moja inspiracja, miejsc – do których jak tylko znajduje wolna chwile, wracam i zdobyłam doświadczenie, które otworzyło mi ścieżkę kariery i już w młodym wieku mogłam zająć dobre stanowisko w międzynarodowych firmach. Dziś wraz ze znajomymi posiadamy fundacje w której chcemy zamazać właśnie przepaść jaka pojawia się pomiędzy nauka zdobywana w szkole a wiedza praktyczna zdobywana w pracy. Warsztaty prowadzone są na młodzieży szkół licealnych i pokazują ucznia zdarzenia z prawdziwych przedsiębiorstw, które właśnie oni musza rozwiązać. Myśle ze decyzja o wyjeździe i pracy w Portugalii zmienił moje podejście do życia, pracy oraz nauki z czym chętnie dziele się z młodzieżą.

Dominika

W życiu nie ma przypadków są znaki, które trzeba umieć odczytywać…
Tak, myślę że właśnie w ten sposób powinnam zacząć moją opowieść 🙂
Dziesięć lat to ogromny kawałek życia, kawałek życia niejednokrotnie wypełniony łzami szczęścia, ale i smutku, wypełniony tysiącem doświadczeń, spotkanych po drodze twarzy i usłyszanych historii.
Na początku tej dekady wydawało mi się że mogę wszystko, a świat leży u moich stóp. Pochodzę z małej miejscowości, więc kiedy pierwszy raz przyjechałam do Warszawy zapisać się na studia byłam zachwycona, ogromna galeria handlowa była dla mnie niczym statek UFO 🙂 Stolica mnie przyciągała i wierzyłam naiwnie że życie 20-latki w niej będzie piękne, a ja będę fruwać ze szczęścia 10 cm nad chodnikiem.
Dostałam się na studia, zaczęłam prace w typowej korporacji … i to był najtrudniejszy okres w moim życiu, pogodzenie pracy z ciężkimi studiami prawniczymi, utrzymanie siebie i skromnej wynajmowanej kawalerki z umeblowaniem z PRL. Warszawę widziałam głównie zza szyby autobusu i tramwaju w drodze do pracy bądź na uczelnie.
I nagle … zupełnie przypadkiem na mojej drodze pojawił się ON, mężczyzna który wprowadził do mojego życia mnóstwo światła, potrafił rozmawiać ze mną godzinami, był największym wsparciem.
Po roku znajomości postanowiliśmy ze sobą zamieszkać i tak przez kolejnych 6 lat byliśmy razem, planowaliśmy jak będą się nazywały nasze dzieci, byliśmy dla siebie podporą kiedy chorowały bliskie nam osoby i wtedy kiedy je traciliśmy.
Był pierścionek, zarezerwowane ustronne miejsce w restauracji i data na którą czekałam (15 lipca), bo wiedziałam że to z nim chce spędzić resztę życia. Oczywiście wszystko miało być tajemnicą, ale nie udało się jej dotrzymać osobom z naszego otoczenia.
To było trzy lata temu… miesiąc przed tą magiczną datą wszystko się skończyło. Moje życie na tamten moment również. Jest to dla mnie bardzo intymna historia i chyba nigdy przed nikim nie przyznałam jak było mi wtedy źle. Ukrywałam łzy płacząc pod prysznicem, a później robiłam makijaż, przyklejałam uśmiech i wychodziłam z domu.
Widziałam w oczach moich przyjaciółek na których śluby jeździłam współczucie, bo to ja pierwsza miałam je zaprosić na swoje wesele.
Wypłakałam swoje i postanowiłam żyć z dnia na dzień, musiałam coś zmienić, byłam przekonana że nigdy już nie zaufam. Ale tak bardzo odzyskałam apetyt na życie… w pojedynkę.
Postanowiłam złożyć CV do pracodawcy, który odrzucił moją kandydaturę już dwa razy. Zostałam zaproszona na rozmowie i przyjęta… 🙂 Postanowiłam zadbać o swoje ciało i w ciągu pół roku wypracowałam sylwetkę, która była szokiem dla wszystkich moich znajomych.
Ale nie to było najbardziej przełomowe 🙂
Najbardziej na moje życie wpłynęła decyzja o przyjęciu do swojego serca mężczyzny, który mieszkał 300 km stąd, ale wierzył że to się uda i mimo ogromnych przeszkód, mojego pogruchotanego serca i różnic między nami jesteśmy razem 🙂 stworzyliśmy piękną, trudną, dojrzałą miłość. Miłość na którą czekałam, na dobre i złe. A poprzednie doświadczenia miały mnie odpowiednio do niej przygotować. Miłość, która ostatnio nas zaskoczyła i da mi piękny prezent urodzinowy…
Bo właśnie trzymam dłoń na brzuchu w którym już 6 miesiąc mieszka i rozrabia nasz malutki Synek :), którego planowo powitamy na świecie w dniu moich 30 urodzin 🙂
Dostaje piękne prezenty od losu od jakiegoś czasu dlatego pierwszy raz postanowiłam wziąć udział w jakimś konkursie 🙂
Gratuluje Karolino i życzę z całego serducha kolejnych pięknych lat ❤️

Beata

6 lat temu wyjechałam na wakacje do Londynu, myślałam o fajnej przygodzie życia, jednak rzeczywistość okazała się trochę inna… Zaczęłam pracę na lotnisku, wstawalam o godzinie 2 w nocy żeby na 4 rano być w pracy. Któregoś dnia jadąc do pracy w metrze przepełnionym ludzi zadzwoniła do mnie kuzynka, z którą rzecz jasna rozmawiałam po polsku… Kiedy skończyłam rozmowę podszedł do mnie chłopak i zapytał „jesteś z Polski?” odpowiedziałam tam, a czy coś się stało? A on do mnie, że nic, że wszystko w porządku tylko dawno nie słyszał nikogo kto mówi po polsku, bardzo się zdziwienie bo Jego polski był znakomity. Okazało się że ów chłopak pracował dla jednej z największych firm lotniczych na świecie i przyjechał do Londynu z Madrytu gdzie mieszkał od 10 lat sprawach służbowych. Wymirnilismy się numerami telefonu i od tamtego czasu sporo ze sobą rozmawialiśmy. Na tych rozmowach mijały nam tygodnie a nawet miesiące aż któregoś razu oznajmił „Beata, może bys przyleciał w odwiedzin do mnie do Madrytu? Pomyślałam na początku że to super aczkolwiek zdałam sobie sprawę że tak naprawdę w ogóle człowieka nie znam, widzieliśmy się raz na jakieś 15 minut w metrze i to wszystko… Oznajmił że póki co nie mam żadnego dłuższego wolnego ani urlopu więc wyjazd trochę się przeciągnąl w czasie… Minęły kolejne dwa miesiące i nastał czas urlopów, dostałam kolejne zaproszenie i tym razem stwierdzilam nóż-widelec ws sumie nic egoizm nie tracę, w Hiszpanii nigdy nie byłam więc to może być okazja do poznania kraju. Stwierdziłam że polecę tam na 4 dni i tak też się stało. Leciałam tak z lekiem i obawa czy oby na pewno on odbierze mnie z lotniska, na szczęście był słowny, przyjechał po mnie i się zaczęło…. Spedzilam tam cudowne 4 dni intensywnego zwiedzania Madrytu, od Retiro po Cordobe, niestety na więcej nie starczyło czasu, byłam zakochana w Hiszpanii, w ludziach którzy tam żyją, jedzeniu, pysznym winie, we wszystkim…. Niestety nastał czas powrotu ale w międzyczasie Leciałam jeszcze do Polski odwiedzić rodziców. Zostałam odwieziona na lotnisko, pożegnaliśmy się, podziękowałam mu za gościnność i przyleciałam do Polski. Pisaliśmy ze sobą sporo więcej niż dotychczas… Po 2 dniach milczenia z Jego strony dostałam wiadomość „Beata, wiem że masz jeszcze trochę urlopu i wiem że spędzasz jego część w Polsce, ale kupiłem Ci bilet do Madrytu i wysłałem na mailami, jutro masz lot, zrobisz jak uważasz ale jeśli do mnie przylecisz będę najszczesliwszym człowiekiem na Ziemi” zdziwiłam się mega ale serce odpowiadało mi żeby skorzysta z tego zaproszenia i nie zastanawiając się wróciłam na resztę mojego urlopu do Madrytu, czekał na mnie na lotnisku z pięknym bukietem kwiatów… Spędziliśmy kolejne szalone dni wspólnie, jednak czas było wracać do pracy, do Londynu i tak też się stało, to byl początek marca. Dxwonilismy do siebie, pisaliśmy przez kolejny miesiąc aż napisał mi „Beata przeprowadz się do Madrytu, na moją odpowiedź nie musiał długo czekać, byłam w siódmym niebie, kochalam go więc zostawilam pracę, rodzinę, znajomych i przeniosłam się do Madrytu, było cudownie, jednak problemem okazała się bariera językowa, Hiszpanie nie posługują się zbyt dobrze angielskim, mijały tygodnie a Ja nie mogłam znaleźć pracy, byłam załamana, siedziałam w domu co zle wpływało na moje samopoczucie,ale był on oznajmił że jestem mądra inteligentna dziewczyna i jak chce nauczy mnie hiszpańskiego, na początku będziemy po hiszpańsku w domu i tak się stało, czasem się denerwowalam bo kiepsko mi szło jednak z czasem coraz lepiej, po 2 miesiącach poszłam do publicznej szkoły, chodziłam do niej rok, po tym czasie mówiłam już biegle….znalazłam pracę, spełniam się zawodowo i nie uwierzcie ale mam cudownego męża i rok temu urodziła Nam się córeczka… Po 3 latach mieszkania w Hiszpanii nie zamienilabym tej decyzji przyjazdu pełnej obaw i refleksji, pewnie gdybym nie zdecydowała się zaryzykować to dalej mieszkała bym w Londynie a tak mieszkam w najcudowniejsxym mieście jakie mogłam sobie wymarzyc. Tamże dziękuję losowi za to spotykanie w metrze. Te 15 minut zmieniło moje całe życie.

Lucyna

Moim największym kompleksem było nadmierne owłosienie na nogach. Wiem nie brzmi to zbyt dobrze. Zawsze obawiałam się sezonu letniego, szortów, sukienek. Dlatego pięć lat tamy podjęłam najlepszą decyzję w swoim życiu i poddałam się zabiegowi depilacji laserowej. Codziennie cieszę się z tego, ze zdecydowałam się na ten zabieg. Zrobiłam to dla siebie i teraz każdego dnia czuje się piękna.

Martyna K.

Dokładnie 10 lat temu – 12 czerwca 2008r podjęłam najważniejszą decyzje w swoim życiu.
Ale po kolei…
Byłam w klasie maturalnej (poszłam rok wcześniej do szkoły dlatego zdawałam jako osiemnastolatka), matura była w maju, poszło – jak się później okazało bardzo przyzwoicie. Ale ja nie o tym.
W całym tym naturalnym zgiełku ciagle obiecywałam sobie, że pójdę do lekarza bo paskudnie się czułam, w końcu poszłam zrobić badania, wizytę u lekarza POZ miałam na 10 maja. Szlam tam bardziej dla świetego spokoju, a okazało się, że usłyszę tam wiadomości które całkowicie zmienia moje życie.
Pani doktor powiedziała, że wszystko wskazuje na to, że 1) jestem w ciąży, 2) mam paskudnie złe wyniki które mogą świadczyć o białaczce. Nie wierzyłam. Kolejne dni pamietam jak przez mgłę, skierowanie do szpitala, oddział hematologiczny, paskudny oddział, mnóstwo chorych. Co więcej byłam sama, nie powiedziałam nic nikomu, bałam się o Mamę i babcie, że będą się zamartwiać. Ojciec dziecka… nie kochałam go. Był trochę z braku laku. Powiedziałam, że jadę do koleżanki odpocząć, a byłam 30 km od domu w szpitalu. Po 3 tygodniach była diagnoza- białaczka limfatyczna. Ale to nie wszystko, według lekarzy konieczna była aborcja. Nie pamietam co wtedy czułam, co powiedziałam, nie wiem jak to przeżyłam. Pamietam tylko, że podali mi termin aborcji -12.06.2008r, godzina 10.00.
Miałam milion myśli, począwszy od tych, ze muszę usunąć ciąże, na tych, że zabije własne dziecko kończąc… kiedy przyszedł dzień aborcji (nadal nic nikomu nie powiedziałam) wyszłam ze szpitala na własne żądanie. Usłyszałam tylko, że jestem skrajnie nieodpowiedzialna, że nie przeżyje, ani ja ani dziecko, że to bez sensu, że muszę ratować siebie bo dziecko i tak nie przeżyje. Mnie nie obchodziło co do mnie mówili, podjęłam decyzje. Pojechałam do domu, powiedziałam o wszystkim rodzinie, ojcu dziecka. Decyzji nie zmieniłam. Bałam się tak bardzo, że do dzisiaj nie potrafię o tym mówić. Jednocześnie czułam się odpowiedzialna za istotę pod moim serce a z drugiej strony wiedziałam, że mogę umrzeć, że nie będzie miało matki… jednak udało się. Urodziłam w Wigilie 2008r. Był to mój wigilijny cud. Mimo, ze wcześniak, mimo, że wiele problemów- urodził się. Prześliczny, cudowny Michaś. Wiedziałam ze za kilka dni muszę przyjąć chemię i nie będę widziała pierwszych dni, tygodni, miesięcy… ale miałam tak ogromna mobilizacje, że udało się. Po 18 miesiącach leczenia byłam zdrowa. Po drodze było wiele problemów, Michałek chorował, nie mógł pójść do szkoły o czasie, ale już jest wszystko dobrze. Jest moim cudem. Tydzień temu wyszedł z 1 Komunii Świętej, wspólnie dziękowałam Bogu za wszystko…
i to właśnie ta data 12.06.2008 zmieniła moje życie. Nie wiem skąd znalazło się we mnie tyle odwagi, nie wiem skąd miałam tyle siły, ale wiem, że jedna decyzja może zmienić całe życie. Niestety nie mogę mieć więcej dzieci, ale co z tego, mam Michasia. Kto wie, może wydarzy się jeszcze jakiś cud 🙂
Pamiętajcie dziewczyny, zawsze idźcie za głosem serca!

Justyna

Pytanie konkursowe sprawiło, że dzisiejsze wolne popołudnie spędziłam analizując ostatnie 10 lat (a nawet więcej) swojego życia. Która decyzja sprawiła, że jestem tu gdzie jestem i jestem jaka jestem? Które podjęte decyzje były dobre a które złe? Tego nie wiem. Podejmujemy w swoim życiu tyle decyzji i myślę, że każda wpływa na nasze życie. Od tych dużych „życiowych”, w moim przypadku np. Wybór małżonka, podjęcie decyzji aby zacząć wszystko od nowa, wyjeżdżając z jedną walizką do innego kraju (choć wszyscy wokół pukali się w czoło i odradzali) po te mniejsze, lecz też ważne decyzje- z jakimi ludźmi sie przyjaźnimy, czy poświęcamy się pracy, rodzinie, pasji, czy znajdujemy złoty środek, czy zwiedzamy świat czy oszczedzamy na wymarziny dom. Aż po te malutkie decyzusie – zjeść chipsy czy banana 🙂 te wszystkie decyzje kształtują nasze życie, nasze charaktery. I dziś już wiem- podjęłam w swoim życiu wiele życiowych, bardzo dobrych decyzji ale i mnóstwo złych- ale to również one sprawiły, ze jestem teraz szczęśliwą i żyjąca w zgodzie ze sobą kobietą. Żyjmy szczęśliwie i spełniajmy swoje marzenia bo życie mamy tylko jedno! Nie bójmy się żyć tak jak chcemy!

Malwina

Najważniejszą decyzję ostatnich dziesięciu lat podjełam dopiero dwa lata temu a było nią rozpoczęcie terapii. Miałam w sobie (jak pewnie wiele osób) ogromną blokadę, wstyd i poczucie że muszę sobie sama ze wszystkim poradzić. Ale dzięki temu że zdecydowałam się na leczenie teraz wciąż żyję i jest to życie które nigdy nie sądziłam że będę miała. Decyzja o pójściu na terapię pociągnęła za sobą kolejne najlepsze decyzje których bez pomocy nigdy bym nie podjęła – pójście do psychiatry, rzucenie znienawidzonych studiów, pójście za marzeniami, zerwanie toksycznej przyjaźni. Przede mną długa droga ale czuję się silna i cieszę się sobą – pierwszy raz w życiu. Boję się myśleć jak okrutnie zmarnowałabym sobie życie gdyby nie ta decyzja.

Mariisz

Cześć Karolina! Zaraz pewnie zaczną się pytania co robi facet na kobiecym blogu. Co robi? Czyta. A czyta dlatego, że jego całe serce czyta każdy wpis a z tej mojej miłości do najwspanialszej kobiety interesuje mnie co robi i cenie w Niej jej pasję. Co zmieniło się tak radykalnie w ciągu życia, trochę ciężkie pytanie dla człowieka który przeszedł nie łatwe drogi. Wychowałem się w małym mieście, pieniędzy za dużo nie było, koledzy, koledzy, koledzy. Nigdy nie stawiałem na dom. Wszyscy szli do zawodówki. Ja stwierdziłem, że jednak dużo wiem, za dużo by siedzieć na budowie czy być popychadlem. Wybrałem dobra szkole jednak nadal w głowie miałem głosy kolegów, robiłem wszystko jak Oni. Na studia nie poszedłem bo wolałem obracać się w tym towarzystwie co mam. Przecież ja biedny chłopak i tak na kogoś lepszego nie trafię – miałem tak niska samoocenę że popadlem w problemy z własną głową. Tylko koledzy ratowali mnie z najgorszych myśli. Pamietam jak dziś to był poniedziałek, 8 lat temu. Wstałem do pracy i nagle szef poprosił mnie żebym pojechał do miasta oddalonego o 100 km od mojego żeby zawieźć części. Wiesz co? Nie wróciłem. Szukali mnie wszyscy 3 dni. Ucieklem od kolegów, beznadziejnej pracy, wiecznie narzekajacych rodziców. Gdy tylko wjechalem do większego miasta coś mnie tknelo, coś we mnie peklo, otworzyło nowe horyzonty. Nie bałem się. Nie bałem się zacząć od 0, bez niczego. Chciałem w głowie tylko jedno – LEPIEJ. Tydzień później miałem już wynajete mieszkanie, nowa prace. Zacząłem wychodzić o niebo w lepsze miejsca niż przed blok. Przez pewien okres pracowałem jako barman. W każdy piątek o 20 przez około 3 miesiące przychodziła dziewczyna. Na prawdę jako barman można wyczuć tak strasznie ludzkie emocje. Po co i dlaczego przychodzi pić, nie zamieniając słowa. Przelamalem się i zapytałem wprost tej blondynki co się dzieje, czy mogę pomóc. Okazało się, że jej facet co piątek o 20 daje jej pieniądze na zakupy, kino, imprezę tylko po to by on mógł w spokoju spędzić czas z kolegami. I znowu coś we mnie peklo. Po tych 3 miesiącach w jej oczach widziałem coraz większy smutek. Mając wszystko gdzieś, tak jak wtedy, poszedłem do szatni, przebralem ubranie, wziąłem ja za rękę i powiedziałem, że skoro on zapłacił jej za czas ja wezmę go za darmo. Straciłem pracę ale zdobyłem coś znacznie cenniejszego. Uczucie. Uczyła mnie kochać a ja ją. Kawałek po kawałku. Nie mając zupełnie nic. Dziś mam dobrą pracę, własne mieszkanie ale też mam coś jeszcze. Kobietę która za 3 miesiące oficjalnie będzie moja ŻONĄ. Będę szczery, nie czytałem komentarzy konkursowych więc nie wiem nawet czy Ona tu jest. Ale jeśli uda mi się wygrać wygram dużo więcej niż mogę. Wygram jej najukochanszy, jedyny wyjątkowy uśmiech i radość oraz zapewne płacz. Bo skoro poznałem kogoś kogo wzrusza kwiatek z pola to wzruszy zawsze już wszystko. To tyle. Przybijam pione!

Struśka

Najważniejsza decyzja jaką podjęłam w przeciągu ostatnich 10 lat a dokładniej 5 wiążąca się z 10 latami to zerwanie moich zaręczyn. 10 lat temu poznałam chłopaka, zakochałam się i jak to ja do szaleństwa. Byłam gotowa dla niego na wszystko. Przy okazji niezdecydowana co robić w życiu po maturze poszłam na studia, które mnie nie interesowały, skończyłam je. W związku cały czas czułam się niepewnie, była jego 1 zdrada, potem jakieś kłamstwa, rozstanie na parę miesięcy i wielki powrót. 6 lat temu po śmierci mojego brata zaręczyliśmy się. Byłam przekonana, że nie można mieć wszystkiego, a chodzi mi o szczęście na różnych płaszczyznach. Żadna praca jaką miałam nie satysfakcjonowała mnie, słyszałam uszczypliwe komentarze na temat zmienianego przeze mnie miejsca pracy, ale próbowałam znaleźć miejsce dla siebie. W końcu po roku 2 miesiące przed ślubem, uznałam że to nie to, że mu nie ufam i nie dam rady tak dłużej. Rozstaliśmy się i afera – oczywiście no bo jak to tak przed ślubem. Kilka miesięcy później znowu było „dajmy sobie szanse”, pomyślałam „to już tyle trwa, ja mam same przeczucia, zero dowodów może faktycznie byłam przewrażliwiona”. Spróbowaliśmy – 4 miesiące i dostałam takie dowody na zdradę, że mi się wszystkiego odechciało.
Od tego czasu moje życie zawirowało, zmieniłam pracę z pedagogiki na HR, skończyłam kurs krawiecki bo zawsze chciałam znać chociaż jakieś podstawy, żeby sobie coś uszyć, ale cały czas z tyłu głowy siedziała mi myśl, że powinnam wyjechać. Odciąć pępowinę i poznać kawałek innego kraju. I tak zrobiłam, w końcu postawiłam na siebie. Lepiej późno niż później 😉 od 2 i pół roku mieszkam w Holandii. Zarabiam, zwiedziłam już troszkę Europy. Poznałam cudownego człowieka, który niedawno mi się oświadczył i tym razem wiem, że mogę mu ufać, widzę miłość w jego oczach i wiem, że będziemy szczęśliwi. A co dalej? Kolejne studia i powrót do Polski, bo tam też się da 🙂 Da się żyć tylko trzeba żyć z pasją, zrozumiałam to późno, ale i tak dobrze, że przed 30 😉

Katarzyna

**************************************************** 10 grudnia 2007 r. **************************************************************
Drogi Pamiętniku…
Nie daję już rady, wszystko wokoło jest szare, rodzina się ode mnie odwróciła, a znajomi… straciłam ich… straciłam najlepszą przyjaciółkę, bo ona, jak wszyscy, nie potrafiła zrozumieć co tak naprawdę czuję.. Czuję pustkę, cholerną pustkę, stagnację, bierność.
Próbuję odwracać wzrok, gdy słyszę jak moja mama zaczyna szlochać.
Słyszę dźwięk otwierania apteczki, to pewnie ona znowu szuka tabletek uspokajających..to ja ją wykańczam.

************************************************** 17 kwietnia 2008 r. ***********************************************************
Drogi Pamiętniku… znowu mamy Wielkanoc.
Może tym razem święta spędzę milej niż Boże Narodzenie. Może? Na pewno spędzę je lepiej. Przecież będę sama, w pustym mieszkaniu.
Będzie super. Na pewno.

***************************************************10 września 2009 r.************************************************************
Drogi Pamiętniku…
Czemu wszyscy mnie nienawidzą.. Bo nie chodzę uśmiechnięta od ucha do ucha jak nafaszerowana jakąś chemią? Bo nie widzę celu w spacerach czy spotkaniach towarzyskich? Bo dobrze jest mi samej?
Kogo ja próbuję oszukać, jest mi źle.
Jest mi cholernie źle samej. Chcę, żeby było jak kiedyś- miałam przyjaciół, wspierającą rodzinę, kochającego chłopaka..którego wczoraj spotkałam, a jego reakcja na mój widok była mieszanką wstrętu i obrzydzenia. Gdyby dało się cofnąć czas..

******************************************************21 marca 2010 r.********************************************************
Drogi Pamiętniku…
Wyszłam z domu. To był krótki spacer, ale długo zwlekałam, aby się na niego udać.
Czułam wzrok ludzi na sobie, oni też mnie nienawidzą?
Poszłam nawet na zakupy! Tak, zrobiłam to! Co z tego, że kupiłam kolejną czarną bluzkę do kolekcji.
Spacer, potem zakupy..czy już jestem jak normalny człowiek? Nawet nie płakałam dzisiaj! No dobra, poleciała może jedna łza, ale to po rozmowie z mamą.. to były łzy wzruszenia. Powiedziała,że mnie kocha i żebym walczyła, bo ona walczy ze mną. Wygram? To znaczy, wygramy?

****************************************************14 kwietnia 2011 r.********************************************************
Drogi Pamiętniku…
Właśnie wróciłam z sesji z terapeutką. Czuję, że ona ma więcej problemów niż ja, ale udaję i słucham ją jakby sam Luter wygłaszał swoje 95 tez. Nawet poradziła mi, żebym założyła swój własny pamiętnik! No nie pomyślałam o tym kompletnie…
Muszę już lecieć, rodzina przyjechała na szarlotkę! (oni serio myślą,że sama ją upiekłam, ale ciii…)

****************************************************15 sierpnia 2012 r.*******************************************************
Drogi Pamiętniku…
Wracam czasami do starych wpisów, do tych czasów, kiedy moje życie skupiało się na zamartwianiu i zastanawianiu się- ile osób mnie nienawidzi?
Nie będę się śmiała z przeszłości, nie będę też płakała. Powiem tylko,że jestem dumna,że rozpoczęłam walkę. Zrobiłam to dzięki mojej bohaterce, która chyba właśnie puka do drzwi.. Do później, pa!

****************************************************12 lipca 2013 r.**********************************************************
Drogi Pamiętniku…
Nie uwierzysz, ale zrobiłam najbardziej szalony krok w swoim życiu (poza ostatnim wyjściem do klubu z A.)
Więc… złożyłam papiery na studia! Kierunek: psychologia.
Ludzie mi mówią- „To na pewno dobry pomysł? Przecież…no wiesz…miałaś problemy”. Miałam, ale jak nie ja to kto pomoże tym innym „szarym i zmartwionym”.
Kto im lepiej doradzi, jak nie ja-osoba, która zna wszystko z autopsji? Psychologia to moje powołanie, wiem to. Ja zaczęłam nowe życie, podjęłam decyzję o zmianie i jestem.

****************************************************2 maja 2016 r.****************************************************
Drogi Pamiętniku…
Rok na studiach zaliczyłam śpiewająco! Nie obyłoby się bez pomocy rodziny i terapeutki ( najlepsza pani promotor świata!)
Po zajęciach udałam się na małe zakupy. Nieee, nie kupiłam nic czarnego.
Tutaj zaskoczenie! Kupiłam sukienkę i to pastelową!
Podobno teraz te kolory są w modzie.. może Panu P. się spodoba <3
Pewne decyzje potrafią odwrócić wszystko o 180 stopni.
Moja zmieniła dosłownie wszystko- pierwszym krokiem było udanie się na terapię. Otworzyłam oczy, zrozumiałam, zmieniałam się, stopniowo.
Zaczęłam trzeźwiej myśleć- mam jedno życie, więc czemu miałabym żyć w szarości skoro wcale nie podoba mi się ten kolor.

****************************************************1 czerwca 2018 r.****************************************************************
Drogi Pamiętniku…
WYGRAŁAM.

Magda

Dokładnie 9 lat temu podjęłam decyzje która odmieniła moje życie o 180 stopni.
Po 3 miesiącach znajomosci z moim (teraz już Mężem) chłopakiem podjęliśmy decyzje, ze zakładamy działalność i otwieramy kawiarnie w kompletnie innym miejscu naszego zamieszkania (300km dalej) nie znając miejsca,ludzi ani miasta… Ta decyzja odwróciła nasze życie bardzo ale nie żałujemy a prowadzimy ja dalej z wielka pasja i zaangażowaniem ?

pani.mateczka

Moje życie szalone, pełne uśmiechu i spontaniczności. I nagle BUM! Koniec tego wszystkiego, pojawił się ON. Zamiast uśmiechu pojawił się strach, uczucie kompletnie do tej pory obce. Skończyły się imprezy i wracanie do domu po nocach. Zaszłam w ciążę. W październiku zeszłego roku urodził się Mimi(zdrobnienie wymyślone przez dwulatke ?). Wszystko się zmieniło.. Już nie ja decydowałam o swoim życiu, lecz właśnie Mimi. Pierwsze miesiące macierzyństwa były okropne. Ciągle towarzyszył mi strach, tęsknota za tym co było, brak snu i rozczarowanie. Tak, rozczarowanie tym, że macierzyństwo nie wygląda tak jak na filmach. Nikt nie pokazuje tej mrocznej strony. Bólu. Lecz teraz, kiedy minęło już prawie 8 miesięcy, razem z moim synkiem stanowimy duet jak marzenie. Znamy się na wylot i „dogadujemy” się bez słów. Mimo, że na początku było ciężko, teraz jest najlepiej na świecie. Ból, strach i rozczarowanie znowu przerodziło się w szczęście i uśmiech na twarzy! Kocham go nad życie i nie zamiebilabym swojego teraźniejszego życia na nic innego w świecie!

Agata

W 2012 roku, zaraz po zdaniu matury, zdecydowalam, ze wyjade do Anglii na 3 miesiace pracowac jako niania i podszkolic jezyk. Po powrocie planowalam studia na Wroclawskiej uczelni. Nie powiem, bylo ciezko. To byl pierwszy raz kiedy bylam tak daleko od rodziny, strasznie tesknilam. Jednak nie dalam poniesc sie emocjom i trzymalam sie twardo. Po trzech miesiacach z malymi diabelkami w Anglii moj jezyk angielski poprawil sie niesamowicie. Postanowilam, ze zostane w Anglii na rok i zaczne studia w 2013. W koncu z plynnym angielskim byloby duzo latwiej o dobra prace w Polsce. Dzieki temu, ze zostalam, poznalam mojego ukochanego. Teraz, 6 lat po wyjezdzie z Polski, nadal mieszkam w cudownym Londynie, ukonczylam tutaj studia w jezyku angielskim i jestem z siebie niesamowicie dumna, ze osiagnelam to wszystko sama w obcym kraju. Jedna decyzja o wyjezdzie w 2012 roku, nie tylko zmienila moje zycie, ale zmienila tez mnie. Dzieki tej jednej decyzji stalam sie pewna siebie, twarda, odporna na niepowodzenia, otwarta na inne kultury. Teraz wierze, ze jesli chcesz i ciezko pracujesz, mozesz osiagnac WSZYSTKO!

Iza

Decyzja o tym by się nie poddawać i próbować znaleźć pracę w zawodzie. Poszłam na bezpłatne praktyki do agencji rekrutacji- nie przyjęto mnie po nich do pracy i musiałam pracować w innej firmie niezwiązanej totalnie z tym co studiowałam. Byłam zdeterminowana by pracować w zawodzie i przeszechodzilam etapy rekrutacji w większości agencji, ale miałam zbyt małe doświadczenie by mnie przyjeto ( pół roku a minimum było dwa lata). Bylam sfrustrowana i czułam sie niedoceniona w pracy, w kgorej pracowalam. W pewnym momencie mialam wrażenie, że sie cofam. W końcu – po trzech latach – przyjęto mnie do jednej z nich ( mniej znanej na rynku) i obecnie robie to co kocham:)) Dzięki tej pracy poznałam masę pozytywnych ludzi, nauczyłam się trochę o sobie 🙂 grunt to się nie poddawać i robić swoje:)

Monika

10 lat to strasznie dużo czasu. Najważniejsza decyzję w swoim życiu podjęłam 3 lata temu. Razem z przyjaciółka zdecydowałyśmy, że obie rzucamy prace i „idziemy na swoje” . Jestem nauczycielka, wiec kierunek był oczywisty – OTWIERAMY PRZEDSZKOLE ! Miałyśmy milion fantastycznych pomysłów, trochę doświadczenia w pracy z dziecmi, ogromny zapał i mnóstwo determinacji, która jak się finalnie okazało była baaaaaaaaardzo potrzebna. To co miało okazać się spacerkiem ku marzeniom okazało się naprawdę ciężką wpinaczką, gdzie szczyt cały czas się przesuwał. I im bliżej – jak wydawało nam się – osiągnięcia celu byłyśmy, tym przeszkody które pojawiały się na naszej drodze były większe. Okazało się, że zdaniem urzędów nie jest pomaganie, ale świetnie radzą sobie z przeszkadzaniem młodym przedsiębiorcom. Wiele nieprzespanych nocy, wiadra wylanych łez, niezliczone ilości kłótni i nagle UDAŁO SIĘ ! nasza Akademia zaczęła żyć pełna piersią, wypełniła się śmiechem dzieci.
A do swojego cv smialo mogę dopisać kilka nowych, praktycznych umiejętności – malowanie, fugowanie, sprawne posługiwanie się kosiarką 🙂
Nie twierdze, ze teraz jest już
Tylko kolorowo i milutko- co jakiś czas pojawiają się problemy, małe przeszkody, ale po tym co przeszłam juz wiem, ze rozwiązanie małego problemu zajmuje 2-3 godziny, a dużego maksymalnie dobę 🙂
Decyzja o otworzeniu firmy została podjęta baaaardzo spontanicznie i w nie do końca przemyślany sposób, ale nawet gdybym mogła cofnąć czas niczego bym nie zmieniła, bo doświadczenia które zdobyłam zarówno w czasie organizowania przedszkola, jego budowy jak i teraz podczas prowadzenia są bezcenne !!! 🙂

Karola

Witaj! Moja historia będzie nieco inna niż większość tu opisanych, ale chciałabym się nią podzielić.
Najważniejszą decyzję w swoim życiu podjęłam 3 lata temu, mając 20 lat. Wtedy mieszkając w innym mieście niż mój rodzinny dom i mając już pracę, usłyszałam, że moja mama choruje na nieuleczalną chorobę, która dotyka 1 na 100 000 osób. Wszyscy usłyszeliśmy, że mamie zostały maksymalnie 2 lata życia. Tata wraz z moim narzeczonym i najbliższą rodziną byli załamani. Ja wiedziałam, że nie mogę tego zrobić. Muszę spiąć wszystko „do kupy” i zapewnić mamie jak najwiecej dobrego w tym czasie. Rzuciłam pracę i wróciłam do domu. Tata musiał pracować, więc ja podjęłam nad mamą opiekę. Było bardzo ciężko, ponieważ mama praktycznie z dnia na dzień przestała chodzić oraz zanikała sprawność w rękach. Zmienianie pampersów, karmienie, dźwiganie, mycie mamy, nie było łatwo, ale wiedziałam, że w tamtym momencie ma tylko mnie. Przyszedł czas, że mama musiała być na stałę w szpitalu. Codziennie robiłam prawie 300 km w dwie strony do szpitala i siedziałam tam od 7 rano do 21 w nocy. Nie chciałam by była tam samotna. Wszyscy moi znajomi odsunęli się ode mnie. Gdy oni wybierali strój na imprezę, ja błagałam by ktoś ulżył mojej mamie w cierpieniu. Po co komu taka znajoma? Jedynymi osobami, na których mogłam liczyć to mój narzeczony, z którym ponad rok mijałam się, jednak przetrwaliśmy to i najbliższa rodzina, która wspierała słowem. Był czas, że codziennie płakałam w poduszkę z bezsilności i zmęczenia, ale wiedziałam, że muszę dać radę. Mama umarła w październiku podczas reanimacji, którą wykonywał tata na moich oczach… Bardzo żałuję, że nie doczekała naszego ślubu… Decyzja opieki nad mamą całkowicie odmieniła moje życie. Widzę jak wszystko jest kruche, nieprzewidywalne i jak bardzo trzeba doceniać każde momenty życia. Nie pieniądze, nie rzeczy materialne są najważniejsze, a zdrowie i bliskość drugiego człowieka. Od tamtej pory czerpie z życia ile się da i cieszę się jak dziecko z każdej drobnostki, jestem już zupełnie innym człowiekiem pomimo mojego młodego wieku. Dziś wraz z już moim mężem doceniamy każdy mały szczegół i każdą minutę spędzoną razem 🙂
Pozdrawiam!

Natalia

Mam wrażenie, że w życiu nie dzieje się nic bez przyczyny. Każde wzloty są to po to żeby później znaleźć się właśnie w tym prawidłowym momencie w życiu. Nie będę owijać w bawełnę, ale mój zapał to nauki nigdy nie był wielki i zawsze budziłam się pod koniec roku z myślą „ale jak to? To już koniec?”. Dostałam się do liceum, w którym nie mogłam się odnaleźć, więc podjęłam decyzje przenieść się do innego. Kolejne też nie okazało się perfekcyjne, bo znalazłam się w klasie sportowej. Niestety piłka ręczna nie była mi pisana. Test gimnazjalny zdałam średnio. Do wymarzonej szkoły średniej nie dostałam się. Przez kolejne cztery lata byłam w technikum na profilu logistyka. Poznałam tam cudownych przyjaciół z którymi kontakt utrzymuje do dziś. Ale niestety była jedna mała przeszkoda… Byłam słaba z matematyki i nie udało mi się podejść do matury. I to był właśnie kluczowy moment. Podjęłam decyzje, że czas się zmienić. Czas zrobić coś żebym potem nie żałowała. Przez cały rok nadrabiałam zaległości ze wszystkich przedmiotów. Zdałam matematyka na 80% i zaczynałam ją naprawdę lubić. W tym okresie poznałam swojego partnera. Chciałam iść na studia do Poznania, ale ze względu na niego podjęłam decyzje i przeprowadziłam się do Warszawy. Pokochałam to miasto, znalazłam tutaj prawdziwych przyjaciół i dostałam się na najlepszy uniwersytet w Polsce. Tak! Ja! Ta co zawsze miała problem z nauką. I w końcu czuje, że jestem w odpowiednim momencie w moim życiu. Jak teraz na to wszystko spoglądam z perspektywy czasu to nie żałuje ani jednej decyzji! Gdyby nie one to może nie byłabym teraz taka szczęśliwa 🙂

Justyna

Moje życie zmieniło się w momencie gdy założyłam rodzinę, w sierpniu będziemy celebrować szóstą rocznicę ślubu, w lutym obchodziliśmy czwarte urodziny syna. Podjęliśmy z mężem decyzję, że chcemy zostać rodzicami, w momencie gdy wszyscy nasi przyjaciele, znajomi, rodzeństwo, marzyło o karierze, podróżach, pieniądzach…. Było ciężko, kiedy z chorym synkiem leżałam w szpitalu, znajomi wrzucali zdjęcia z różnych części świata, chwalili się awansami. Nigdy nie zazdrościłam, zawsze trzymam kciuki za bliskie mi osoby i dlatego dziś jestem szczęśliwa, mam wspaniałych przyjaciół, którzy teraz zakładają rodziny i maja we mnie wsparcie, wiedzą że mogą na mnie zawsze liczyć. Los tez bardzo mi sprzyja – mam kochającego męża, który spełnia się zawodowo, awansuje, rozwija się dla rodziny i jej dobra, mam zdrowego, mądrego, wspaniałego syna, który jest moim przyjacielem, który motywuje mnie do działania, napędza w każdym aspekcie. Chce żeby z dumą mówił : „to moja mama”, dlatego inwestuje w siebie, mam pracę, która lubię i która daje mi czas i możliwości dla rozwijania moich pasji – podróżowania i mody. Gdy patrzę wstecz i przypominam sobie siebie, sześć lat temu, gdy pod rękę z mężem wychodziłam z Urzędu Stanu Cywilnego przepełniona szczęściem i miłością oraz cztery lata temu gdy położono mi syna na piersi, stwierdzam z absolutną pewnością – decyzja o założeniu RODZINY zmieniła moje życie i mnie na lepsze.

Simple Spanish life

Droga Charizemystery,
Na wstępnie ogromne gratulacje z okazji 10 rocznicy Twojego bloga ?.
Początek mojej historii może nie będzie najpiękniejszy ale nadrobi to jej zakończenie.
5 lat temu na pozór piękne życie: narzeczony, ciąża, praca, przygotowania to wymarzonego dnia o którym marzy każda mała dziewczynka w ciagu krótkich momentów, przerodziło się w nieustający cykl rozczarowań… Strata ciąży, zwolnienie z pracy, odejście mojego partnera. Wtedy mój świat sie zawalił i nie miałam siły by wskrzesić go na nowo. Jednak wsparcie niezawodnej rodziny i przyjaciół wskrzesilo mnie na nowo, choć nie było prosto.
Kilka miesięcy pozniej podczas spokojnego wieczoru z przyjaciółka przy winie, namówiła mnie, żebym zainstalowała jedna z dość popularnych aplikacji randkowych i spróbowała wreszcie wyjsć z domu. Nie musze chyba mowić, ze mnie namówiła. Poznałam tam faceta mieszkającego w Hiszpanii który na sylwestra przyleciał do Polski ze znajomymi ja jednak w tym samym czasie wyjechałam w zupełnie inne miejsce wiec spotkanie jednak nie doszło do skutku. Od tego dnia pisaliśmy ze sobą każdego dnia przez trzy miesiące, aż on kupił bilet i przyleciał do Polski, poznałam go na lotnisku ?. Od tamtej pory staliśmy sie nierozłączni i lataliśmy do siebie co tydzień lub dwa. Niecały rok pozniej moje zycie przewrocilo sie do góry nogami, podjęliśmy decyzje o życiu razem. Spakowałam swoje walizki i bez znajomosci języka przeprowadziłam sie do Hiszpanii wraz ze swoją chihuahua ?. Dzis mogę powiedzieć, ze była to najlepsza decyzja w moim życiu i pierwszy raz nie boje sie powiedzieć, ze jestem najszczęśliwsza na świecie! Nauczyłam sie języka w 8 miesięcy, mam prace i dokładnie tydzień temu facet mojego zycia zapytał mnie ,,czy zostanę jego żona „?… dziś wiem, że wszystko dzieje się po coś… A to co zrobimy z tymi wydarzeniami zależy tylko od nas!

Ola

6 lat temu wybierają kierunek studiów nie spodziewałam się że tak wpłynie na moje życie. Wcześniej szłam przez życie patrząc na wszystko z góry, beztrosko, nie zważając na nikogo. Teraz doceniam każdy gest i każdy dzień. Będąc fizjoterapeutą moi pacjenci nazywają mnie ich aniołem i traktują jak członka rodziny. Moje patrzenie na świat zmieniło się diametrialnie, teraz cieszę się z każdej chwili, małego zwycięstwa każdego dnia, każdego małego sukcesu. Czuje satysfakcję będąc w tym miejscu w którym jestem i nie oddałabym tego za nic w świecie. Praca to moja wielka satysfakcja i sens życia dopelniony miłością od mojego narzeczonego. Mogę śmiało stwierdzić że młodzieńcza decyzja o pójściu na takie studia pozwoliła mi wygrać życie!

Joanna

10 lat temu miałam 18 lat i maturę na karku i dylematy co robić w życiu – iść na studia czy znaleźć prace…ciężkie decyzje dla tak młodej osoby zważając ze nie do końca miałam pomysł na siebie, pod namowa rodziców zdecydowałam się pójść na studia – nie żałuje tej decyzji- to były najlepsze chwile w moim życiu, pozwalałam tylu cudownych ludzi, przeżyłam tyle cudownych chwil. Studia się skończyły to trzeba było znaleźć prace – łatwo nie było, ale w końcu się udało! Praca fajna – w HR czy rekrutacji ciężko się nudzić – ciagle nowe osoby, nowe historie, ale ale ale czegoś mi brakowało coś było nie tak, ale do końca nie wiedziałam co – znowu dylematy co mam robić w życiu aż pewnego dnia poznałam pewnego chłopaka który odbiornik całe moje życie ! Rzuciłam prace w korporacji spakowałam się i przeprowadziłam się do mojego chłopaka do Norwegii. Nowy kraj, wszystkiego trzeba się nauczyć, języka, kultury po prostu całego życia – można powiedzieć ze zaczęłam żyć na nowo w pięknym chociaż dość deszczowym mieście (Bergen). Udało mi się dość szybko znaleźć prace ale to dlatego ze dowiedziałam się co chce robić w życiu ! Zamieniłam biurko na kuchnie i tak od kilku miesięcy stoję za barem i kręcę sushi 😉 jestem szczęśliwa bo mam ukochanego u swojego boku i prace która w końcu kocham 😉 to takie cudowne uczucie ! Całe życie jest przed nami, dużo nowych przygód, pierwszych razy i niespodzianek !
Gratuluje Karolina takiej decyzji która podjęłam te 10 lat temu widać ze to było to ! Dużo sukcesów !!

NataliaMaj

Od dziecka lubiłam rysować, tworzyć sztukę, byłam przekonana, że istnieje dla mnie tylko jeden jedyny zawód – architekt. W liceum przez trzy lata chodziłam do szkoły rysunku aby przygotować się do egzaminów. No i udało się, byłam w pierwszej dziesiątce na liście i pamietam to jak dziś, nie byłam z siebie dumna, byłam smutna. Zdałam sobie sprawę, że przez ostatnie trzy lata rysowałam tylko i wyłącznie zadane tematy. Zapomniałam jak to jest wyciągnąć szkicownik i porysować to co mam w głowie. Postanowiłam zmienić studia gdyż nie chciałam być oceniana całe życie, padło na informatykę. Trochę szalony wybór ale pomyślałam sobie dam radę jestem dobra z matematyki jakoś to będzie. To była najlepsza decyzja w moim życiu. Odkryłam w sobie talent do programowania, znalazłam prace w zawodzie już na drugim roku studiów. W wieku 23 lat to ja szkoliłam już nowych programistów w zespole. W wieku 25 lat mam własna firmę i działam prężnie na rynku. Mam misje aby inspirować młode dziewczyny do programowania, do uwierzenia w siebie, do łamania stereotypów tej branży! Mój ukochany to także programista poznany przy jednym z projektów międzynarodowych. Jedna decyzja a zmieniła całe moje życie.

Milena

Moja historia życia zaczyna sie cztery lata temu, kiedy to młoda dziewczyna, zamknięta w swoim świecie, poniekąd odrzucona przez rówieśników, zmienia kompletnie swoje życie przez jedna, jedyną decyzje. Miałam 18 lat, jak to bywa w maturalnej klasie, zbliżał sie bal studniówkowy, wszyscy się wybierali tylko nie ja. Nie miałam bratniej duszy, którą mogłabym zabrać ze sobą, sama nie chciałam iść by nie dać rówieśnikom szansy na kolejny powód do śmiechu. Oswoiłam się z myślą że spędzę ten wieczór przy dobrym filmie, sama w domu. Los chciał inaczej, moja mama wraz ze swoimi koleżankami, za moimi plecami zaczęła szukać mi kandydata na stódniówkę ! Wybrały kilku lecz nawet nie doszło do spotkania. Dosłownie kilka dni przed balem zadzwonił do mnie pewien chłopak i ochoczo ogłosił, że ze mną pójdzie. Co się wtedy stało ? Zgodziłam się iść z nieznajomym facetem. Sama śmiałam się do siebie w duchu, że to przecież kompletne szaleństwo, nawet nie wiedziałam jak on wygląda. Coś jednak pchało mnie do tej decyzji i śmiało mogę powiedzieć ze jakiś zbieg okoliczności zadecydował za nas. Ja, ta cicha dziewczyna z wioski, ktora nie miała nawet z kim iść na stódniówkę dziś jestem żoną owego nieznajomego. Jedna szybka decyzja, podjęta na dosłownie kilka godzin przed balem zaważyła na całym moim, naszym życiu. Teraz jesteśmy razem, po wielu trudach, rzucanych kłodach pod nogi, możemy mówić, że jesteśmy nierozłaczni, powiedzmy, bo pomiedzy naszymi dłońmi zawsze idzie nasza mała córeczka. Cieszę się, że pewnego dnia pozna tą według mnie niesamowitą historię i zrozumie czym jest miłość pomimo wszystko. Miłość z przypadku.

Ewelina

Każda decyzja jaką podejmujemy niesie za sobą konsekwencje?jedne są dobre,wspaniałe i uważamy ,że to najlepsze co zrobiliśmy w życiu inne przynoszą dużo płaczu ale jak to mówią nic nie dzieje się bez przyczyny.jakieś 12lat temu miesiąc przed sama studniówka zostawił mnie chłopak w którym byłam zakochana na zabój i świata poza Nim nie widziałam ,chociaż dużo osób mówiło ,że tak bedzie ,że to nie odpowiedni chłopak dla mnie nie słuchałam .patrzyłam na świat przez różowe okulary chociaz nas zwiazek był burzliwy(tak bywa w młodzieńczych latach)Ponad rok zeszło aż wreszcie pogodzilam się z tym stanem rzeczy.Wyjechałam na studia moje wymarzone projektowanie ubioru.skończyłam je chociaż pod koniec nie sprawiały mi one juz takiej radości.w ich trakcie odezwała sie do mnie koleżanka z liceum czy nie spotkałabym się z jej kuzynem ,bo wpadłam mu w oko.byłam bardzo sceptycznie nastawiona ale pomyślałam… a co tam to tylko spotkanie przeciez nikt nie karze mi brać z Nim ślubu.Po pierwszej randce stwierdziłam ,że nie nic z tego nie będzie (a tak w ogóle to trochę.z niej ucieklam hehe bo miałam ostatni tramwaj do domu a nie chcialo mi sie na kolejny czekac 1,5h)no ale spotkałam się z Nim jeszcze kilka razy bo nie chciałam tak po 1spotkaniu tego przekreślić.wracajac do domu pomówiłam kolejnym spotkaniu mówiłam przyjaciółce,że on mnie tak wkurza ,że nic z tego nie będzie .no ale los wszystko zmienił któregoś Dnia na zajeciach z fotografii bardzo źle sie poczułam było mi słabo i zemdlałam .nie miałam tu nikogo więc moja przyjaciółka zadzwoniła po tego chłopaka ,żeby po mnie przyjechal i zawiózł mnie do domu(i wiesz co zrobił to pamiętam jak sie przebudzalam a on niósł mnie po schodach do domu.zaczekał ze mba jak moja współlokatora wróci do domu )wtedy stwierdziłam,że dam mu szanse (wiele razy miło mnie zaskoczył i pokazał mi ,że jest dla mnie w stanie zrobić wszystko)i tak 10lat temu dałam szanse temu chłopakowi który teraz od.4lat jest moim mężem ,najlepszym przyjacielem i od 7miesiecy cudownym tatą(chociaż czasem nadal mnie strasznie denerwuje hehe?)dlatego uważam ,że warto chwilę sie.zastanowić i dłużej poznać człowieka ,bo pierwsze wrazenie może byc mylne.wiem ,że jest dużo pieknych komentarzy z innymi pieknymi opowieściami lecz dla mnie moja jest najpiękniejsza

magdafitravel

10 lat temu rozpoczęłam piękna przygodę z siatkówka na siedząco. To 10 lat pełnych przygód, emocji, zwycięstw, walki ale i rownież przegranych. Poznałam wspaniałe osoby z całego świata. Reprezentowałam nasz kraj podczas Mistrzostw Świata i Europy. Na ostatnim jubileuszowym turnieju w Złotoryi zostałam odznaczona SREBRNĄ ODZNAKĄ HONOROWĄ Polskiego Związku Piłki Siatkowej. Jest to odznaczenie imienne, ale zdobyte dzięki wszystkim osobom, z którymi zasiadam na boisku! Dziękuje wiec wszystkim Zawodniczkom Reprezentacji Polski Kobiet oraz zawodnikom Startu Wrocław, z którymi miałam zaszczyt i przyjemność dzielić te wszystkie sportowe wspomnienia! I oczywiście mam nadziej na kolejne 10 wspólnych lat !!! ???

Kinga

Nigdy nie byłam dobra w podejmowaniu decyzji. Zawsze się czegoś bałam. Miałam niską samoocenę i często byłam obiektem kpin i żartów. Od dziecka noszę aparaty słuchowe. Ciągle słyszałam wyzwiska od Pokemonów, głucholi, dolby surround, itp., itd. Nie tylko od dzieci, ale i od nauczycieli i innych dorosłych osób. W szkole z góry mówiono mi, że matury nie zdam i raczej nie mam co liczyć na bycie tłumaczem języka niemieckiego (bo jak głucha osoba może być tłumaczem?!), bądź nauczycielem (głuchy nauczyciel?! Dobre sobie…)… i z dnia na dzień podjęłam decyzję, że wyjeżdżam za granicę. 10.11.2011 to data przełomowa. Wtedy narodziłam się nowa JA. Wyjechałam do Niemiec.
Oczywiście nie było łatwo. Na początku nigdy nie jest. Miałam trzy prace, ledwo starczało mi do pierwszego. Wieczorami szlifowałam swój niemiecki, żeby nie być popychadłem. Walczyłam o uznanie kwalifikacji zawodowych. Odkładałam każde euro na tłumaczenie dokumentów i nowe książki do nauki (na kurs nie było mnie stać). Ale dałam radę. Przetrwałam najgorsze i nie poddałam się. Później jakoś to poszło. Poznałam miłość mojego życia (jako mała dziewczynka, lat 6, oglądając RTL powiedziałam moim rodzicom, że wyjdę za Niemca. Widocznie zapomniałam o tym pomyśle na długie lata, aż moja mama mi o tym przypomniała, gdy mój chłopak (notabene Niemiec) podpisywał ze mną umowę notarialną (to prawie jak ślub haha)). Skończyłam studia pedagogiczne. Nauczyłam się biegle władać językiem niemieckim. Kupiłam dom i mój wymarzony samochód. Prowadzę dwa ośrodki wychowawcze, gdzie pomagam młodym ludziom z problemami i tłumaczę dla innych (jeszcze nie jako tłumacz przysięgły – jeszcze ;)). Jestem pośrednikiem języka i kultury dla migrantów. Prowadzę badania naukowe odnośnie wpływu dwujęzyczności na rozwój dzieci i młodzieży. Oprócz tego nauczam tańca (głusi może i nie słyszą dobrze, ale czują muzykę). Nauczyłam się być pewna siebie i wiary we własne możliwości. Gdyby ktoś mi kilka lat wcześniej powiedział, czego dokonam, nigdy bym mu nie uwierzyła.
A jednak! Jedna decyzja o wyjeździe do Niemiec zmieniła całe moje życie. A to dopiero początek… 🙂

Magda

6 lat temu wyszłam za mąż za najwspanialszego człowieka na świecie , przeprowadziłam się na południe Europy i zamieszkałam na stałe na samym jej krańcu! Z obywatela Polski stałam się obywatelką świata otworzyłam swoje serce i swój świat na inny język inna kulturę poznałam wspaniałych ludzi i z historyka sztuki stałam się restauratorką 🙂

Ada

Zawsze byłam nieśmiałą i zamkniętą na świat młodą dziewczyną. Bałam się tego co było mi nieznane. Z trudem nawiązywałam nowe znajomości, obawiałam się tego co ktoś o mnie pomyśli, bałam się odzywać w obcych językach (z którymi tak na marginesie nigdy nie miałam problemu).
Żeby udowodnić sobie, że jestem w stanie dostać się na zagraniczne studia wysłałam aplikację. Chciałam jedynie podnieść swoją samoocenę. Tak naprawdę nie wyobrażałam sobie być sama, z dala od domu i zdana tylko na siebie. Dostałam odpowiedź… pozytywną. Nie zdecydowałam się. Kiedy ponownie przemyślałam sytuację było już za późno. Zaczęłam dostrzegać ile tracę i jak duży mam problem. Powiedziałam sobie dosyć. Nie mogłam tak żyć. Zdecydowałam się, ze wezmę „gap year”. Wykorzystałam wszystkie możliwe kontakty oraz rodzinę i postanowiłam podróżować na własną rękę. Historia jak w „Jedz, módl się, kochaj”? Nie do końca. Moi rodzice byli przerażeni. Opowiadali, że to jeszcze nikomu nie wyszło na dobre. Mówili, że po roku przerwy już nie pójdę na studia. Moi znajomi śmiali się, że przecież nigdy nie wyjeżdżałam sama, nigdy nie pracowałam i wmawiali mi, że nie dam rady.
Nie było łatwo, wylałam morze łez i potu. Wiele razy chciałam wrócić do domu z podkulonym ogonem. Wcale nie było jak w filmie. Jedno się sprawdziło… podróże naprawdę kształcą jak nic innego.
Jak skończyła się historia?
Stałam się inną osobą. Brzmi banalnie, ale to prawda. Przez ten czas otworzyłam się na świat, poznałam masę ludzi z różnych zakątków, nabrałam pewności siebie radząc sobie w nieznanych mi dotąd sytuacjach. Ponownie dostałam się na studia w Kopenhadze. Utrzymywałam się sama jako studentka co wcale nie było takie łatwe żyjąc w stolicy Danii, ale dawało mi mnóstwo satysfakcji. Kontakty z rodzicami zmieniły się, teraz są moimi najlepszymi przyjaciółmi i nie krytykują żadnej decyzji, którą podejmuję. Jestem szczęśliwa i to największy sukces. Gdyby nie decyzja podjęta impulsywnie podczas jednej z płaczliwych nocy pewnie dalej byłabym zakompleksioną dziewczyną, która boi się odezwać w tłumie.
Najważniejsze w życiu jest to aby zawsze próbować nowych rzeczy. Stawiać sobie wyzwania i rozwijać się. Nie bójmy się spełniać marzenia!

PS. W styczniu przeprowadzam się na Bali na 4-5 miesięcy, w listopadzie byłam tam na wakacjach i zakochałam się. Trzymajcie kciuki, aby i ta decyzja była kolejną, która odmieni moje życie. Jestem szczęśliwa, ale kto chciałby przeżyć całe swoje życie w ten sam sposób skoro jest jeszcze tyle do odkrycia.

Anna

Najmądrzejszą decyzją. Jaką w życiu podjęłam (nie tylko przez oststnie 10 lat ale akurat tak wypada) była ta o posiadaniu dzieci. Byłam zawsze szaloną imprezowiczką, nie lubiłam dzieci, nie byłam „rodzinna”, unikałam wszelkich uroczystości i „spędów” rodzinnych. Wołami trzeba mnie było ciągnąć na wesela, komunie itp a święta sprawiały, że miałam ochotę zakopać się pod ziemię. Niejednokrotnie udawałam chorą albo szłam do pracy na nockę żeby tylko uniknąć Wigilii…

Kiedy zaszłam w pierwszą ciążę bardzo się bałam, że nie podołam, że będę złą matką bo przecież ja nie lubię dzieci, ba! – w życiu nigdy nie miałam nawet dziecka na rękach, nie lubię świąt, nie umiem gotować, kocham się napić, imprezować, wyjeżdżać, całą kasę wydawać na ciuchy…

I co? Tak mnie to odmieniło, że do dziś jestem w szoku… pokochałam malucha bezgranicznie… zmieniłam siebie o 360 stopni, tak bez wyżeczeń, bez żalu, bez tęsknoty za starymi nawykami. Zaczęłam odkrywać życie na nowo… teraz kocham Dzień Matki, Święta Bożego Narodzenia, Wielkanoc, urodziny, imieniny, mogę obchodzić wszystko!! Tak wielką radość sprawia mi dzielenie radości z dzieckiem… nawet znienawidzone gotowanie jestem w stanie jakoś znieść gdy widzę uśmiechniętą buźkę. Mało tego zaczęłam podwójnie doceniać pracę i wysiłki moich rodziców i jestem im ogromnie wdzięczna za wszystko, co dla mnie zrobili… (aż wstyd, że tak długo mi to zajęło)… Dziś mam już dwójkę i najwspanialsze na świecie chwile to właśnie te z nimi… kocham je uczyć, tłumaczyć, wyjaśniać, pokazywać… Gdy któregoś nie ma blisko to tęsknię przeokrutnie i tak – da się dalej odkrywać piękny świat – już z dziećmi. I wiecie co? Jest wtedy jeszcze ładniejszy!!

I chociaż opisałam decyzję, nie mającą niczego wspólnego z karierą, to właśnie ta była najważniejsza i miała największy wpływ na moje życie. Czuję się przez to spełnioną kobietą. Kobietą – Mamą – to w życiu najważniejszy tytuł

Paulina Kowalska

Stało się to dokładnie 2.02.2016 roku, kiedy to podjęłam decyzję o wyborze studiów. Kończąc ostatni semestr liceum nie wiedziałam co ze sobą mam zrobić. Wszyscy moi znajomi mieli wielkie plany co do wyboru studiów, a ja pogubiona w tym wszystkim nie byłam pewna co chce dalej robić. W pewnym momencie stwierdziłam, że chcę pójść w ślady ojca i zostać pilotem. Złożyłam aplikacje jednak spóźniłam się o jeden dzień… nie udało się. Znowu porazka i brak planu. Wtedy mama podsunęła mi pomysł „spróbuj zaaplikować do Danii na studia, sprawdź czy Ci się uda!”. I tak tez zrobiłam. Przed maturami dostałam odpowiedź ze szkoły , że zostałam przyjęta i czekają na mnie od końca sierpnia, jedynym warunkiem było zdanie matury. Dostając ta informacje postanowiłam zaryzykować: przeprowadzam się! Początki były ciężkie, sama w innym kraju, nieznanym mieście, bez znajomych… Teraz siedząc tu prawie dwa lata jestem z siebie dumna! Koncze już pierwszy poziom studiów, chce aplikować na kolejne, system nauki w Danii mi odpowiada na 100%, prowadzę swój malutki biznes, pracuje, uczę się duńskiego.
Wystarczyło się odważyć! Ta decyzja zmieniła moje życie o 180stopni. Niczego nie żałuje i gdybym miała zrobic to jeszcze taz, nie zawahałabym się.
Jestem silną kobietą i potrafię walczyć o swoje marzenia!!!

Rudasz

Decyzja którą podjęłam razem z mężem i ogromnie wpłynęła na nasze życie to przeprowadzka do miejsca w którym nigdy nie byliśmy, nikogo nie znaliśmy, nowy początek nowe wyzwania i przygody. Początki napewno były ciężkie porzucenie pracy sprzedaż mieszkania. Decyzja podjęta spontanicznie w ciągu tygodnia stała się najlepszą decyzja życia. Ryzyko się opłacało. Jesteśmy szczęśliwa i spełniona rodzina. 🙂

Justyna

Dokładnie 5 lat temu podjęłam decyzje która zmieniła bieg mojego życia. Niby błaha sprawa, wręcz dostępna dla każdego. 5lat temu, na sam koniec studiów wyjechałam do Turcji jako animator dziecięcy. To było moje marzenie połączyć prace z pasja podróży. Ale tym samym momentem zakończyłam swój wówczas 7letni, toksyczny związek, który nie pozwalał mi na realizacje marzeń. Ten moment był jak machnięcie różdżka! Pobyt w Turcji mnie odmienił, miałam inne spojrzenie na świat, stałam się odważna i wiedziałam czego chce. Kilka miesięcy później, już w Polsce, poznałam (francuska) miłość swojego życia, dzięki której przeprowadziłam się do… Paryża. Tu mieszkam, realizuje się i żyje życiem o jakim marzyłam wcześniej! Nikt mi nie zabrania realizować marzeń, a w Polsce jestem każdego miesiąca. W ciągu tych 5 lat, życie gwałtownie mi się zmieniło, ale jestem szczęśliwa. Zmiany i odważne decyzje są istotne.

Kate

Kiedy chodziłam do liceum w moim małym mieście zawsze marzyłam o Warszawie. Z jednej strony wiedziałam, że to tylko marzenia. Ale jednak czułam, że mogę je spełnić. Nie poddałam się. W tej chwili mieszkam w Warszawie, mam pracę swoich marzeń, którą sobię wymarzyłam. I małymi krokami realizowałam cele. Jestem stylistką, pracuję w telewizji. I powiem szczerze, że marzenia są do spełniania. Jeśli coś się pragnię z całego serca, wszystko jest możliwe. Nie wolno się poddawać, słuchać innych. Trzeba tylko pójść dalej, i nie bać się porażki. Bo przyjdzie na pewno, ale pózniej będzie już tylko lepiej. Każdy może spełnić swoje marzenie. Bez względu na to czy ma pieniądze. Trzeba tylko naprawdę tego CHCIEĆ!

Karolina

Najlepszą decyzję w moim życiu podjęłam 2 lata temu. Zdecydowałam się wtedy na przyjęcie do mojej rodziny pieska – Bruna. Z początku byłam pełna obaw, tym bardziej że w dzieciństwie pogryzł mnie pupil sąsiadów i od zawsze podchodziłam do zwierząt z dystansem. Tymczasem zupełnie niepotrzebnie! Bruno zmienił mój cały świat, otworzył mnie na zwierzęta. To niesamowite, ile taka mała istota może Cię nauczyć. Teraz już wiem, co znaczy miłość między człowiekiem a psem. Potrafię dostrzec w jego oczach tyle emocji: radość, tęsknotę czy wdzięczność. Zrozumiałam też, ile jest innych psów potrzebujących pomocy w schroniskach czy pseudohodowlach. Na początku nie było łatwo, przyznaję. Bruno potrzebował 2 operacji, ale wierzę, że nie bez powodu trafił właśnie do mnie i mojej rodziny! Razem daliśmy radę, a przez to jesteśmy jeszcze silniejsi. Mogę powiedzieć innym osobom tylko jedno: jeśli wahacie się nad psiakiem, podejmijcie to ryzyko, a obiecuję, że będzie to Wasza najlepsza decyzja! Całusy 🙂

Aleksandra

Najważniejsza decyzja jaką podjęłam w życiu właśnie jest w realizacji. Musiałam stoczyć wewnętrzną walkę z samą sobą i pokonać strach. Ale należę do odważnych, konsekwentnych osób i udało się! We wrześniu będę miała operację plastyczną nosa! Jestem szczupła i mam drobną twarz, niestety szpeci mnie zbyt duży, haczykowaty nos. Mój największy kompleks od dziecka, moja zmora, mój główny powód zaniżonej samooceny, moje przekleństwo, mój wstyd, wstręt, a chwilami nawet nienawiść do samej siebie. Od dawna marzę o tym, by go zmienić. Na drodze stało mi kilka rzeczy. Główną był strach, ponieważ nigdy nawet nie leżałam w szpitalu, a gdzie tu mówić o operacji… Jednak doszłam do wniosku, że jeśli nie teraz, to kiedy? Mam 31 lat, stać mnie obecnie na to, żałuję tylko, że nie zdecydowałam się wcześniej. A właściwie to zdecydowałam się, jednak wybrałam jednego z najlepszych lekarzy w Polsce do którego terminy są bardzo odległe. Na konsultację czekałam 2,5 roku, od konsultacji do zabiegu 1,5 roku. Mam też do zrobienia całą długą listę badań, która musi być ważna kilka tygodni przed operacją. Mimo obaw i niepokoju, cieszę się z tego najbardziej na świecie. Wiem, że zmieni się komfort mojego życia, że pozbędę się największego kompleksu, że chętniej będę nawiązywać nowe znajomości, że przestanę bać się przypadkowych zdjęć zrobionych z profilu. A co najważniejsze przestanę czuć się gorsza. Często słyszę, że jest mi to niepotrzebne, że szkoda pieniędzy, że popełniam błąd, nawet, że jestem psychicznie chora. Nie wiem czy to ludzka zawiść, brak empatii, zrozumienia, zaściankowe myślenie. Cóż… każdy ma prawo do swojej opinii, a ja konsekwentnie dążę do spełnienia mojego największego marzenia. Mimo że operacja dopiero za trzy miesiące, ja już wiem, że to decyzja która zmieni całe moje życie. Już teraz jestem z siebie dumna, że się odważyłam i wiem na 100%, że się nie wycofam. Jeśli czegokolwiek w życiu byłam pewna, to właśnie tego, że chcę mieć mały, prosty nos. Czas upływa mi obecnie bardzo wolno, odliczam z niecierpliwością dni. Niestety gdy ma się w perspektywie spełnienie marzenia, to wszystko niemizernienie się wlecze. Ale czas i tak upłynie, dlatego warto czekać i walczyć o swoje. Marzenia są w życiu najważniejsze, bo to one nadają mu sens. A w co inwestować, jeśli nie w siebie? We wrześniu zacznie się moje nowe życie. Lepsze życie!

Aldona Anna O.

„Jak decyzja, którą podjęliście w ciągu ostatnich 10 lat wpłynęła na Wasze dalsze życie?”

Ta historia musi zdecydowanie zacząć się krótkim wstępem. Nigdy nie byłam liderem, nigdy nie walczyłam o swoje i nigdy podejmowałam decyzji samodzielnie. Wierzyłam bardziej osądom innych niż własnym. Nikt nie wróżył mi wielkiej kariery, dalekich podróży czy niespodziewanych decyzji. Do czasu. Przyszedł taki moment w życiu, w którym zakończenie toksycznego związku i ucieczka od prześladującego mnie ex popchnęła mnie do decyzji, która zmieniła wszystko. Zaufałam sobie i swojemu rozsądkowi, w końcu!. W ciągu dwóch dni zebrałam wszystkie swoje rzeczy, zrezygnowałam z pracy i wyprowadziłam się do dużego miasta na studia magisterskie. Za sobą słyszałam szepty, że nie dam rady, zginę w wielkim mieście i wrócę za dwa miesiące. Nie wróciłam do tej pory. Pierwsza poważna samodzielna decyzja przyniosła ze sobą większe i mniejsze, ale każda była tak samo ważna. Kiedy przystojny obcokrajowiec zaprosił mnie na drinka każdy pukał się w głowę, a on pukał do mojego serca. Ostatnio świętowaliśmy czwartą rocznicę. Kiedy rzuciłam pracę i zaczęłam drugi fakultet na amerykańskim uniwersytecie w Rzymie, latając między Polską a Włochami, nikt mi nie chciał uwierzyć, że to ma sens. W maju odebrałam dyplom z najlepszymi wynikami. Wiem, że każda decyzja, którą podjęłam w ciągu ostatnich siedmiu lat jest echem tej jednej podszytej strachem i złamanym niegdyś sercem. Kolejne zmiany już są w drodze. Zaczynając od stanu cywilnego do miejsca zamieszkania. Za rok o tej porze będę mieszkała w …. Brazylii. Gdyby ktoś siedem lat temu przewidział moją przyszłość pewnie zapytałabym rodzinę i znajomych co o tym myślą, bo sama bałabym się ocenić te fantasy 🙂

Martyna

W marcu zeszłego roku straciłam moją najwierniejszą i najukochańszą przyjaciółkę, Westke Roxy. Od tamtego dnia ciągle myślałam o adopcji pieska, mąż chciał małego szczeniaka, a ja zwierzaka który wreszcie dostanie dom na który zasługuje pełen ciepła i miłości. Oczywiście w lipcu pojechaliśmy kupić małego pieska, jest z nami i wspaniale nam się żyje razem, ale mi po głowie nadal chodziła adopcja. Wreszcie pewnego dnia w styczniu zadzwoniłam do Pani Dominiki i powiedziałam że jestem gotowa. Pani Dominika już wiedziała że chcemy adoptować, konieczne musiałabyć to dziewczynka bo chcieliśmy mieś „parke”. Pojechaliśmy po nią akurat w urodziny mojej przyjaciółki, wróciliśmy późnym wieczorem z bidą Nelą. Pieskiem klatkowym z przejściami. No i zaczęło sie…wymioty, jeźdzenie po lekarzach. Niecały miesiąc później okazało się że Nela ma coś w żołądku, musieliśmy szybko reagować nauczeni doświadczeniem zdecydowaliśmy się na operacje jak się okazało ratującą życie malutkiej. Miała w żołądku piach wymieszany z gliną. Po kilku dniach spędzonych w szpitalu weterynaryjnym wróciła do domku, powolutku dochodziła do siebie. Codziennie zastrzyki, antybiotyki, wizyty u weta, noce nieprzespane. Jak z dzieckiem. Po 10 dniach pojechalismy na zdjęcie szwów, ale Nela tego dnia nie miała humoru, wyglądała na bardzo obolała. Lekarka zdjęła pierwszy szew i wylała się ropa. Okazało się że pod skórą powstał ropień, lekarze użyli jakieś kiepskiej jakości nici i skóra nie zaakceptowała materiału z którego były zrobione. Kolejna operacja. Kolejne cierpienie bidy, która w życiu przeszła straszne rzeczy? po kolku dniach Nelunia wróciła znowu do domku, radośniejsza, szczęśliwsza. Zaczęła pięknie dochodzić do siebie. Tuż przed Wielkanocą znowu zaczęły się wymioty, nieprzespane noce, lekarze dawali zastrzyki, leki przeciwwymiotne. Pomagało na chwile. I wtedy postanowilismy zmienić lekarza. Pani jak usłyszała naszą historie załamała się. Zleciła szerego badań o których pierwszy raz słyszeliśmy a które wydawały się bardzo sensowne. Zmieniliśmy Neli diete, zmniejszylismy ilość leków do jednego, dodatkowo ja zainteresowałam się leczeniem holistycznym u zwierząt. Powolutku widać że jest lepiej.
To były najcięższe 4 miesiące od momentu śmierci Roxy. Widzę że powolutku wychodzimy na prostą. A Nela? nela jest najszczęśliwszym pieskiem na świecie. Widać że czuje sie każdego dnia lepiej chociaż czasami też ma gorsze dni. Codziennie utwierdzam się w przekonaniu, że decyzja o adopcji jej była najlepszą decyzją jaką mogłam podjąć. Uratowałam jej życie.

Klaudia

Decyzją,która na zawsze zmieni moje życie było zaryzykowanie i związanie się z moim juz za rok przyszłym mężem. Z Arturem chodziliśmy razem do jednej klasy w gimnazjum,zawsze nas do siebie ciągnęło jednak nie bylismy na tyle odważni,żeby sobie o tym powiedziec.:) Po zakończeniu gimnazjum nasze drogi się rozeszly aż do dnia,w którym ponownie przypadkiem spotkalismy się na imprezie u znajomych.:) Wtedy ten kontakt nagle odżył, ja nie wiedziałam czy to na pewno ten mężczyzna,wiec poczatkowo spotykaliśmy się tylko jako znajomi. Jemu bardzo zależało,natomiast ja pomimo tego,że wiedziałam,że jest cudowny,bałam się reakcji znajomych,braci,ponieważ każdy wiedział,ze się przyjaźnimy jednak nikt nie podejrzewał niczego więcej. Ja tez bylam jeszcze wtedy młodziutka dzuewczyna,wiec moi rodzice nie wiedzieli o naszych spotkaniach. ? takim sposobem moje niezdecydowanie trwało kilka miesięcy. ? Artur codziennie odprowadzał mnie do szkoly, starał się, ja jednak bylam nieugięta i dalej traktowałam go tylko jako kolega. Aż do świąt w 2012 roku,kiedy zdecydowałam,ze chce z nim być, ponieważ widziałam ile jest w stanie dla mnie poświęcić,a i ja zaczynałam dojrzewać do tej miłości. 🙂 Początki były trudne,ale teraz wiem,że razem możemy wszystko i ze podjęłam najlepsza decyzję w moim życiu. Po prawie 6 latach związku nadal czuje się tak jakbyśmy dopiero się poznali i ze ta miłość z każdym dniem jest coraz silniejsza.:) Nigdy nie zamieniłabym go na żadnego innego mężczyznę. 😉 Teraz mam 23 lata i ta młodzieńcza miłość nadal w nas jest,niezmieniona..:) Chcemy założyć szczęśliwa rodzinę,wybudować swój własny dom i wzajemnie się wspierać.:) Jedna decyzja może wpłynąć na caaałe nasze życie.:)

Monika

Najważniejszą decyzją jaką podjęłam w moim życiu w ciągu 10 lat była przeprowadzka zaraz po studiach do Zjednoczonych Emiratów Arabskich – pierwsza samotna podróż samolotem oraz samodzielne życie z mężem (wtedy jeszcze narzeczonym) w kraju, który dla obojga nas był obcy. Była to niezwykła lekcja życia, tam wzięliśmy ślub, wynajęliśmy pierwsze wspólne mieszkanie, kupiliśmy pierwszy samochód, z dala od rodziny i najbliższych przyjaciół, ale ta decyzja była najlepsza jaką mogłam podjąć. Tak bardzo wiele tam sie nauczyłam, odnalazłam tam tez swoje własne ja, miałam okazje być tam z mężem, gdy 5 lat temu nie mogliśmy znaleźć własnego miejsca dla siebie – paradoksalnie z zupełnie obcego kraju stał sie on naszym domem skąd mamy najwiecej wspomnień. Teraz będąc w Polsce cały czas tęsknie za Emiratami – a pamietam jak bardzo bałam się trzymając kartę pokładowa i przekraczając próg samolotu, wtedy nie widziałam, że odmieniam swoje życie na zawsze. Był to wyjazd, którego podstawą była miłość i to serce kierowało wtedy moimi poczynaniami, więc dla każdego innego wydawać by sie mogło to szaleństwem. Jestesmy razem juz 10 lat, tylko dlatego, ze oboje byliśmy zdeterminowani i walczyliśmy o wspólne szczęście.

OLA

Moja historia… mój przełom…moje nowe życie. Jestem osobą, która od zawsze była samodzielna, mająca swoje zdanie i nie słuchałam innych a krzywda ludzka była mi obojętna. Sądziłam, że jestem dobrym człowiekiem, przecież nikomu nie robię krzywdy, jestem otwarta i sama zadbam o siebie najlepiej. Ta bańka musiała kiedyś w końcu pęknąć. Zadowolona ze swojego życia, z tego że nikt mi nie mówi co mam robić nie dostrzegałam tylu rzeczy!! Rodzina – brak kontaktu z Mama – dlaczego? ano…trudne charaktery, każda wyznawała inne wartości, priorytety, nigdy się nie dogadywałyśmy i tym samym zaprzestałam z Nią kontaktu. Brat… to sam…! 'nigdy się z nim nie dogadam’ 'nie wspiera mnie w moich planach i poczynaniach. Tkwiąca w tym 'chorym’ choć dla mnie wtedy całkowicie normalnym życiu nie widziałam co tracę ! CAŁKOWICIE! Jedno, tylko i aż jedno wydarzenie tyle odmieniło. A to wszystko za sprawą pewnej starszej Pani. Pewnego dnia idąc parkiem do pracy spotkałam starszą kobietę, która ewidentnie nie czuła się najlepiej, było to widać. Ja jako osoba w tamtym czasie, która nie przejmowała się takimi rzeczami, mówiąc brzydko- nie ruszało mnie to. Ale…przechodząc obok niej zobaczyłam coś niesamowitego w jej oczach. Były tak piękne a zarazem tak smutne, można powiedzieć- wołające pomocy. Pomogłam jej – BYŁA TO NAJLEPSZA DECYZJA, KTÓRA ODMIENIŁA MOJE ŻYCIE! NAPRAWDĘ! Po tym zdarzeniu odwiedzałam tą Panią codziennie w szpitalu, no cudowna kobieta! Pełna dobra, ciepła, troski. Była bardzo wdzięczna za moją pomoc wtedy, w parku a przecież to normalny odruch- wszyscy pomyślą. Pomyślicie, no dziwna, chodziła codziennie do starszej Pani do szpitala, powinna zająć się swoim życiem i rodziną. No…nie było to dla mnie takie proste i oczywiste w 'tamtym wcieleniu’. Ta kobieta dawała mi takiego powera, dawało mi tyle satysfakcji pomaganie jej. Rozmowy z Nią o życiu, o rodzinie. Nie miała nikogo, dzieci wyjechały, zapominając o własnej matce na wiele lat, bardzo ją to bolało. Coś wtedy zrozumiałam własnie dzięki Niej…jakim cudem odwróciłam się od swojej rodziny, zostawiłam ją, moją MAMĘ, która tak mnie kochała, swoją jedyną córkę. Naprawdę…potrzebowałam tyle czasu by to zrozumieć, docenić co mam i co powinnam pielęgnować i o co dbać. No kosmos! To była tak chwila, gdy pomogłam tej Kobiecie 8 lat temu. Od tamtego czasu wszystko się zmieniło. Moją najlepszą przyjaciółką jej moja Mama. Wybaczyłyśmy sobie wszystko co złe, wyjaśniłyśmy sobie co nas bolało. A teraz? Jesteśmy nierozłączne. Powrócił też świetny kontakt z Bratem. Rodzina to siła a pomaganie dodaje skrzydeł i zmienia stosunek do świata. Dziś prowadzę fundację…na rzecz osób starszych. Jest cudownie widząc ich szczęście i jak potrzebują drugiego człowieka. A ja narodziłam się na nowo. Wiem, co ważne i wartościowe a przede wszystkim co daje sens mojemu życiu, w końcu!

Natalia P.

Decyzją, którą podjełam w przeciągu minionych 10 lat, a która zmieniła moje życie była… wyprowadzka od mamy 🙂
Wiem, że dla niektórych zabrzmi to śmiesznie, bo co to takiego wyprowadzka z domu, ale uwierz Karolina, to była mega trudne decyzja. Całe życie wychowywałam się z mamą, przez kilka dobrych lat w jednym pokoju. Jesteśmy ze sobą bardzo zżyte i jest ona dla mnie najbliższą osobą. Za sprawką chłopaka którego poznałam podjęłam tą, jak myślę, jedną z poważniejszych i ważnych decyzji w moim życiu. Miałam 27 lat gdy wyprowadzałam się z domu. Nigdy nie zapomne tego uczucia które mi towarzyszło, co najmniej jakby ktoś odcinał mi nogę albo rękę. A ta decyzja wpłynęła na moje życie, ponieważ nauczyła mnie samodzielności. Wiem, że jestem w stanie poradzić sobie w wielu ekstremalnych sytuacjach. Nie żałuję, że nie wyprowadziłam się wcześniej, w sumie lepiej późno niż wcale 😀

Nastka

Pół roku po ślubie dowiedziałam się że mój mąż zataił przede mną iż siedział w więzieniu za gwałt na trzy letnim chłopcu. W tym momencie miałam z nim już 4 miesięcznego synka. Mąż bił mnie, groził mi szantażował że jeśli komukolwiek wyjawię prawdę o jego przeszłości lub o tym jak nas traktuje, Skrzywdzi mojego młodszego brata. Byłam zastraszona i żyłam z nim jeszcze kolejne trzy miesiące. Któregoś dnia gdy wyszedł z domu PODJĘŁAM DECYZJĘ. Spakowałam siebie i Synka i uciekliśmy. Z duszą na ramieniu opowiadałam o swojej sytuacji policji kilkaset kilometrów od domu. Dali nam schronienie, w międzyczasie założyłam sprawę rozwodową, sprawę o odebranie praw ojcowskich. Było ciężko. Z takim malutkim dzieckiem, sama, bez możliwości pójścia do pracy. Zajmując się synkiem dniami i.nocami szukałam czegoś co pozwoli mi dorobić parę stówek. Znalazłam. Znalazłam pracę, którą wykonuję siedząc z Synkiem w domu, zarobki z tego mam na tyle duże, że wystarczają nam na podstawowe opłaty, jedzenie itp. Mąż (w zasadzie były) próbuje nas szukać , próbuje grozić zastraszyć, ale ja już nie jestem tą samą osobą. Wiem, że podjęłam najlepszą możliwą DECYZJĘ. Choć.bycie samotną matką jest trudne, choć zawsze marzyłam , by moje dzieci miały pełną szczęśliwa rodzinę , to wiem, że ta decyzją uratowałam siebie i dziecko. Wiem, że mój Syn jest ze mną szczęśliwy, a przede wszystkim bezpieczny. Nie musimy każdego dnia budzić się ze strachem, każdego dnia obawiać się, że on coś nam zrobi. Podjęłam decyzję, którą zmieniła moje życie o 180°. Podjęłam najlepszą możliwą decyzję.

Plinka

Przez ostatnie 10 lat kazdy moj dzień to podejmowanie nowych decyzji zarazem tych błędnych jak i poprawnych ! Uważam ze całokształt ktory dokonałam przez ten okres dał mi tyle wspaniałości i tyle osiągniętych celów ktorych nie ma sensu rozpisywać. Uważam ze doszłam do pewnego punktu gdzie moge stwierdzić ze moja cześć jest spełniona. Moj swiat odwrócił sie do gory nogami ale dążyłam do tego cała soba- aby to osiągnąć podjętych zostało wiele decyzji. Do odważnych swiat należy ? Everyday is a challenge but the whole world belongs to us!!

Kinga Chabowska

W przeciągu ostatnich 10 lat, które głównie upływały mi na zdobywaniu wykształcenia, co zresztą nadal kontynuuję studiując dwa kierunki, prawo i prawo europejskie z administracją i biznesem, podjęłam jedną z najlepszych, najtrafniejszych decyzji w życiu – związałam się z dobrym człowiekiem, który jest ze mną zawsze, gdy tego potrzebuję, gdy jest dobrze i źle. Wiem, że moje życie jest intensywne, bo łatwo sobie wyobrazić, jak wygląda codzienność podczas studiowania i oddawania się dwóm trudnym kierunkom studiów, tak, by móc za kolejnych dziesięć lat cieszyć się zdobytą wiedzą, dobrą pracą. Po prostu szczęśliwym życiem. Studia to nie wszystko – gdyby nie on, być może nie podjęłabym decyzji o połączeniu obu kierunków. I według mnie, to właśnie ten odpowiedni człowiek „pociągnął” mnie dalej i, dzięki niemu w głównej mierze, zdecydowałam się na ten odważny krok. Nie żałuję ani jednej decyzji. Wiem, że zrobiłam dobrze, będąc z tą osobą i dając nam szansę. To pozwoliło mi między innymi na podjęcie wielu innych, ważnych i życiowych decyzji. Dzięki tej najważniejszej – dzięki związkowi z tą odpowiednią i jedyną osobą wiem, że mogę przenosić góry i podejmować kolejne kroki w życiu. I oby tak pozostało! 🙂 na zawsze. 🙂

Pozdrowienia i serdeczne gratulacje! 🙂
Kinga

Natalia

Każdy dzień jest inny, niezwykły, dwa razy taki sam się nie zdarzy. Nie będę na siłę wymyślać dnia, który zmienił moje życie, bo uważam, że każdy jest wyjątkowy i każda chwila w naszym życiu ma wpływ na następne wydarzenia. Codziennie podejmujemy jakieś decyzje, kształtujemy nasz charakter, spotykamy nowych ludzi, robimy nowe rzeczy, stajemy się innymi ludźmi niż wczoraj 😉 Właśnie teraz podejmuje tez decyzje i pisze komentarz, możliwe że wpłynie na moje dalsze życie. Myślę, że trzeba się cieszyć z każdej chwili, bo każda jest niezwykła i wpływa na nasze dalsze życie 😉

Anna

Moją najważniejszą decyzją w życiu jaką podjęłam mając 24 lata.Było zdecydowanie się na samodzielny wyjazd na podbój świata. Zwolniłam się z pracy.Z zaoszczędzonych pieniędzy kupiłam bilet i tak dnia 10 mają 2010 roku wylądowałam na jednej z hiszpańskich wysp,Fuerteventura. 5000tys km od domu, bez znajomych, bez rodziny odnajdująca się w nowym otoczeniu. Ucząca się krok po kroku życia tutaj. Aż pewnego dnia poznałam tu męża z którym teraz mamy pięknego 3 letniego syna. Moim mottem życiowym jest ” każdy moment jest dobry żeby zmienić wszystko”. Wystarczy tylko chcieć i nie bać sie.

Marta Jedrysiak

Jeśli miałam bym znaleźć coś co zadecydowało o moim życiu to z pewnością byłaby to miłość do dzieci. Nigdy w latach licealnyxh nie zastanawiałam się co będę w życiu robić, a jeśli już jakieś myśli się pojawiły w mojej głowie to z pewnością nie myślałam o byciu nauczycielem. Zawód ten zawsze był dla mnie czymś czego bym nie była zdolna się podjąć, uważam się za osobę mało cierpliwa i przede wszystkim najzwyczajniej w świecie nie chciałam tego zawodu wykonywać. Poszłam po maturze na studia o zupełnie innym kierunku niż pedagogika, przy okazji kończąc liceum informatyczne ?… I tak los chciał ze moja dorywcza praca to była opieka nad mała dziewczynka zanim pójdzie do przedszkola. Z początku byłam sceptycznie nastawiona do tej pracy, ale jednak z dnia na dzień coraz bardziej zaczęło mi się to podobać. Co zróbilam rok później? Podjęłam decyzję że rzucam dotychczasowe studia i idę na studia pedagogiczne. Doswiadczalam przy tym dziecku tyle radości z tego że zdołałam ją czegoś nauczyć i potrzebowałam więcej! Teraz jestem szczęśliwa absolwentka studiów pedagogicznych o dwóch różnych specjalizacjach, terapii dziecięcej oraz edukacji przedszkolnej i wczesnoszkolnej. Los tak chciał, że udało mi się znaleźć pracę w zawodzie – czyli w przedszkolu. Na każdym kroku i z każdym dniem realizuje sie coraz to bardziej! ? Uwielbiam dzieci, uwielbiam patrzeć na ich postępy i czuć satysfakcję że jednak ta praca nie idzie na marne. Dzięki małej dziewczynce, która zaszczepila we mnie miłość do pracy z dziećmi znalazłam swój własny tor i to w ciągu ostatnich lat z pewnością była najlepsza decyzja jaka podjęłam! Życzę wszystkim, aby każdy mógł robić to co kocha i nie była to tylko praca, ale także pasja! Pozdrawiam. ??

Gabriela

A było to tak…

Jako mała dziewczyna byłam wielką marzycielką. Uwielbiałam czytać książki Lucy Maud Montgomery. Myślę, że „Ania z zielonego wzgórza” to tytuł, który zna każda z nas. Czerpałam radość ze spacerów w lesie, zabawie na świeżym powietrzu, ze wschodów i zachodów słońca. Moja wyobraźnia nie miała granic. W każdym przedmiocie widziałam coś magicznego. Jednak w końcu przyszedł czas by dorosnąć.
Coraz więcej obowiązków, zadań, gonitwa za lepszym jutrem. Zgubiłam gdzieś tą najradośniejszą cząstkę siebie. Po liceum byłam „w otchłani rozpaczy” ponieważ nie wiedziałam, co chce robić w życiu i jaki kierunek obrać, aż do momentu, kiedy poznałam wspaniałą osobę, która zaraziła mnie swoją pasją.
Była to studentka architektury. W marcu zaproponowała, że nauczy mnie rysunku, a w czerwcu zdam egzamin. Brzmi to dość abstrakcyjnie, ponieważ nigdy nie rysowałam, a ludzie przygotowują się czasem po kilka lat, aby dostać się na ten kierunek. Ja miałam na to tylko 4 miesiące! Nie zmarnowałam tego czasu, ćwiczyłam praktycznie całymi dniami. Był to bardzo intensywny okres i myślę, że wycisnęłam z siebie wszystko, co najlepsze.
Wiara w siebie i wsparcie bliskich bardzo mi pomogły. Obecnie jestem szczęśliwą studentką architektury na Politechnice Rzeszowskiej, (kończę już 3 rok!) i wiem, że świat nie ma granic!
Patrząc na to z perspektywy czasu jestem ogromnie wdzięczna Dorotce za to, że pomogła mi podjąć tą decyzję, bo była to zdecydowanie najlepsza decyzja w moim życiu. Mała marzycielka wróciła i już nie boi się sięgać po więcej. Teraz zarażam swoja pasją inne osoby bo wierzę, że dzięki takim ludziom świat jest piękniejszy 🙂
Pozdrawiam, i życzę dalszych sukcesów ! 🙂

Angela

Moje decyzję były zawsze dla innych szokujace. Ok 9lat temu zmiana studiow po 2latach nauki na koszt innych, postudiach przeprowadzka na Kaszuby do małej miejscowości mimo, że rodzina 500km dalej. Zorganizowanie życia w obcym środowisku nie znając nikogo w bliskim otoczeniu. Po 4.5roku dalej wiodę my slow life. Nie biorę udziału w wyścigu szczurów. Mam dziecko które za 2tyg nakarmię kaszubskimi truskawkami a za kilka miesięcy przywitam kolejne. Od lipca liczę na ruszenie z własnym biznesem na lokalnym rynku. Wniosek ? Każdą decyzja, która Ty uważasz za słuszną jest słuszna. Nawet najbardziej szalona. Wystarczy odwaga, determinacja i można żyć po swojemu, a nie tak jak życzyłaby sobie tego rodzina/znajomi. To daje satysfakcje. 🙂

Patrycja pasek

Jak decyzja, którą podjęliście w ciągu ostatnich 10 lat wpłynęła na Wasze dalsze życie?”
cóż tych decyzji było bardzo wiele. Myślę, że takim przełomowym momentem było dla mnie pojechanie na warsztaty fitness powered by nałęczowianka organizowane we współpracy z Ewą Chodakowską i jej teamem be active. Odbyły się one w Rzeszowie dokładnie to 10 grudnia 2017 roku. Z początku bałam się , że kondycyjnie nie dam tam sobie rady. Na to wydarzenie wybrałam się z moja najlepszą przyjaciółką Kamilą, którą przypadkiem udało mi się poznać na instagramie. Połączyła nas wspólna pasja do ćwiczeń i nie tylko. Za każdym razem kiedy mówiłam ze nie dam sobie rady to ona wspierała mnie we wszystkim. ,, Dasz rade, nie poddawaj się, łatwe rzeczy nie przynoszą satysfakcji”. To tylko kilka słów od niej a tyle w mojej głowie zmieniły. Ponadto miałam możliwość poznania samej Ewy Chodakowskiej, jej męża Lefterisa jak i całego jej Teamu. Uświadomili mi oni jak ważna w życiu jest pasja i ile radochy ona może komuś dać. Jeśli mamy jakąś swoja pasję to dzielmy się nią z innymi i zarażajmy nią tak. Co mi te warsztaty dały pewnie chcesz wiedzieć? Cóż, zmotywowały mnie do tego aby walczyć o samą siebie. ,, Możesz być z kim chcesz, możesz robić to co chcesz, możesz być jaka tylko chcesz”- to są słowa które bardzo wpadły mi do mojej małej główki. Mysle, ze fitness jest tym czymś , czym chce sie zająć w zyciu. Ponadto chce sie stawac coraz lepszym człowiekiem, bo wiem ze prawda , dobroć i miłość zawsze zwyciężą.

Ola La

Studia. Wreszcie po latach „czekania w kolejce” udało się. Choć mam 33 lata dopiero 6 lat temu poszłam na swojej wymarzone studia. Po szkole średniej i świetnie zdanej maturze niestety nie było to możliwe. Tragedia rodzinna sprawiła, że musiałam pójść do pracy, by pomóc mamie utrzymać to, co nam zostało. Ale co można robić po liceum ogólnokształcącym? To były naprawdę trudne dla mnie chwile. Zawsze uczyłam się bowiem bardzo dobrze i planowałam pójść na weterynarię, by w przyszłości pomagać potrzebującym zwierzakom. Mówi się jednak, że jak chcesz rozśmieszyć Pana Boga, to musisz opowiedzieć mu o swoich planach 🙁 Ale wiara i nadzieja w to, że los się odmieni były tak silne, a determinacja tak duża, że 6 lat temu moje największe marzenie w końcu się spełniło i z pomocą ukochanego, przyjaciół i mojej najcudowniejszej mamy mogłam pójść na swoje wymarzone studia. Dziś już jako absolwentka kierunku weterynaria podjęłam świetną pracę i spełniam się w tym co robię. Udało się! Sky’s no limit, a Bóg może i śmieje się czasem z naszych planów ale jestem pewna, że pomaga też niektórym w ich realizacji 😉

Patrycja W

Najważniejszą decyzją jaką podjęłam było zdecydowanie uznanie ,że to ja mam być szczęśliwa a nie wszyscy dookoła. Mam 25 lat a przez ponad 18 jedyne co miałam to usiłowanie spełnienia oczekiwań jakie na mnie nakładano. Niektóre z nich były tak dalekie ,że nie potrafię sobie wyobrazić jak miałabym dany cel osiągnąć. I nadszedł czas buntu, czas w którym postanowiłam , że to moje życie. I nawet jeżeli nie wszystko będzie idealne to będą to moje błędy. Dlatego nie mówiąc rodzinie kupiłam bilet do Pekinu. Uznałam że dosyć mam w życiu półśrodków i wiecznej ostrożności. O wyjeździe dowiedzieli się 11 dni przed wylotem. Kiedy doleciałam na miejsce wreszcie poczułam się wolna. W Chinach spędziłam 26 dni mając jedynie wynajęty pokój i z małym funduszem. Do dziś uważam że to właśnie ten wyjazd dał mi odwagę by zmiany które rozpoczęłam w swoim życiu na stałe w nim zagościły. Z perspektywy czasu widzę że mogłam to lepiej rozplanować, zaoszczędzić więcej pieniędzy , ale wiem że odwaga której potrzebowałam była we mnie, i tak naprawdę jedyną osobą która jest w stanie w nas coś zmienić jesteśmy my sami. Dlatego teraz bardzo doceniam ludzi którzy mnie wspierają, czasami krytykują ale nigdy nie podcinają skrzydeł.

ureska

Ja napiszę krótko – nauczyłam się szyć na maszynie! Krótki kurs, dużo ćwiczeń i dziś mogę z dumą założyć uszytą i wymyśloną przez siebie sukienkę, spódnice czy bluzkę, a moja córka dzięki temu ma najbardziej oryginalny strój na balu karnawałowym!

Kasia

Postanowiłam cieszyć się chwilą i czerpać radosc z najdrobniejszych rzeczy 🙂

Ania

Najważniejszą decyzję w życiu podjęłam 2 lata temu, gdy zamiast wylecieć na rok do USA zostałam w moim rodzinnym mieście i dałam szansę chłopakowi, który ani mi się nie podobał, ani nie miałam z nim o czym gadać… może to brzmi nieco dziwnie, ale naprawdę nigdy bym nie podejrzewała, że ze zwykłego kolegi zostaniemy rodziną.
Po kolei 🙂 3 lata temu zostawił mnie chłopak, strasznie to przeżyłam i wiele miesięcy byłam w depresji i nawet przytyłam z 20 kg… bo przestałam o siebie dbać.
Podjęłam decyzję, że zostanę Au Pair w Nowym Jorku. Stwierdziłam, że muszę wziąć życie w swoje ręce i jakoś się podnieść, a najlepiej będzie zdala od wszystkich, przy okazji spełniając swoje zagraniczne marzenie. Byłam już na spotkaniach, byłam pewna swojego wyjazdu, aż tu nagle przyjaciel mojego chłopaka, o głowę niższy, połowę chudszy zaczął do mnie dzwonić, przyjeżdżać i tak nieśmiało zaczęło się to jakoś kręcić, ale nigdy nic do niego nie czułam, nawet za bardzo rozmowy nam się nie kleiły, ale przysięgam, że nigdy nie poznałam lepszego człowieka 🙂 Tak dobrego, pełnego serca i empatii, a po tym jak mój były chłopak zdradzał mnie z połową miasta szukałam po prostu spokoju i normalności.
Jakoś zaczęliśmy próbować razem, ale ciągle termin mojego wyjazdu się zbliżał, daliśmy sobie czas do pewnej niedzieli i wtedy miałam podjąć ostateczną decyzję.
Było to w Święta Wielkanocne i chcąc być sama wyjechałam w góry, żeby to przemyśleć. Rozum mi mówił, że muszę jechać, bo dość się nacierpiałam przez tych chłopaków, a serce, że tu jest moje miejsce.
Wiesz co zrobiłam? Prosto z drogi pojechałam do niego, wyrwałam kartkę z notesu i napisałam jedno zdanie: 'Mam nadzieję, że ta niedziela już zawsze będzie najpiękniejszą niedzielą’.
2 miesiące później byłam już w ciąży, teraz mamy już roczną córeczkę, swój dom i ani jeden dzień z tych dwóch lat nie byłam smutna! To była najpiękniejsza decyzja w moim życiu!
Nawet ciąża przebiegła bezproblemowo i zamiast przytyć ciągle chudłam, więc to też uważam za znak i Dzidzia duża i zdrowa, a ja ponad 20 na minusie po porodzie:)
Jakby mi jakaś przyjaciółka powiedziała, że zostaje z kolesiem, którego prawie nie zna, jest w ciąży i kupuje dom to bym pomyślała, że jest nienormalna, ale ja za to jestem pewna swojej decyzji, która okazała się najlepsza w całym moim życiu!
Wierzę, że na każdego czeka taka idealna druga połówka i ja wiem, że nie liczy się wygląd, ani styl ubierania tylko to jaka jest druga osoba i co się do niej czuje. To jest najważniejsze!

Kasia

Dwa lata temu, po 4 latach bezsensownej walki, zdecydowałam się zakończyć swoje małżeństwo. To była najlepsza decyzja jaką kiedykolwiek podjęłam. Dziś znów się uśmiecham, dziś znów kocham i jestem kochana, rozdaję światu tą małą niepoprawnie optymistyczną Kasię, którą ktoś kiedyś próbował zniszczyć. I pomimo tego, że moja decyzja była bardzo trudna i niedotyczyła tylko mnie ale również moich dwóch wspaniałych synów – to dziś wiem, że warto było.

Weronika

Od zawsze byłam nieśmiałą osobą. Trzymałam się w cieniu innych koleżanek, starałam się za bardzo nie „wychylać”, uważałam też, że nie poradziłabym sobie z niczym co wymagłoby mojego wkładu pracy, bo nie uważałam się za osobę kreatywną ani pewną siebie. Bałam się krytyki innych, dlatego też zawsze rezygnowałam z pokazywania swojego potencjału, który mam! Wszystko zmieniło się 4 lata temu, gdy idąc na studia poznałam wspaniałych ludzi, którzy zaopiekowali się mną na wyjeździe adaptacyjnym, a później zostali moimi przyjaciółmi z najlepszej organizacji studenckiej! Pokazali mi, że jestem wiele warta, kreatywna, zaczęłam wychodzić że swojej strefy komfortu, tworząc wiele ciekawych projektów w tym także charytatywnych. Otworzyło mi to oczy i uświadomiłam sobie, że potrafię zrobić wiele dobrego dla innych ludzi i moje działania przynoszą rezultaty. Poczułam się tak pewna siebie jak nigdy. Postanowiłam powalczyć o swoje, zaprezentować się przed wszystkimi i postarać się o miejsce w zarządzie organizacji. Pomimo konkurencji udało się, inni zobaczyli we mnie potencjał, a ja sama po raz kolejny poczułam, że jestem tego warta skoro inni powierzyli mi tak ważne stanowisko. Przez kolejne 2 lata wspólnie z pozostałymi czlonkami zarządu kierowałyśmy całą organizacją, tworzyliśmy wspaniałe projekty, pomagaliśmy innym. Ale co najważniejsze dla mnie, nauczyłam się pewności siebie, wydobyłam kreatywną część siebie i dzisiaj nie boję się podejmować ważnych decyzji. 4 lata temu nawet nie pomyślałabym, żeby pójść na rozmowę kwalifikacyjną do dużej korporacji zwłaszcza, gdy w grę wchodził język obcy. A dzisiaj? Mam wielu przyjaciół na dobre i na złe, pracuję w języku angielskim i hiszpańskim w dużej korporacji, nie boję się postawić na swoim i dążyć do spełniania moich marzeń. Wiem też, że mogę zrobić wszystko! A wszystko to za sprawą decyzji podjętej 4 lata temu o wyjeździe na obóz adaptacyjny i dołączenie do organizacji studenckiej.

Natalia

Bardzo długo męczyłam się w swojej pracy. Skończyłam studia, zrobiłam aplikację prawniczą, zodobylam wymarzony zawód… osiągnęłam to czego od dawna chciałam… ale wciąż nie byłam szczęśliwa. Dusiłam sie w swojej pracy, męczyłam, tyłam z nerwów bo wynagradzałam swój stres jedzeniem, praktycznie sie nie ruszałam spędzając wiele godzin przy biurku. Bałam sie jednocześnie zmiany pracy, zmiany otoczenia, bałam sie ze nie wyjdzie, ze spadnę z deszczu pod rynnę, ze bedzie tylko gorzej. Nie podejmowałam tego korku patrząc tylko jak tracę czas, jak mijają lata… tkwiłam nieusatysfakcjonowana bojąc sie zmiany podczas gdy jeszcze pare lat wczesniej czułam, ze taka decyzja nie stanowiłaby dla mnie żadnego problemu. Ja sie bałam po prostu, ze mi nie wyjdzie a inni mnie osądzą… Az w końcu nie wytrzymałam i zrobiłam to dla własnego zdrowia psychicznego, zmieniłam miejsce pracy, otoczenie, swoje zycie. Za 2 dni lecę służbowo do USA, przy okazji na własną rękę, sama zwiedzę NYC! I nie boje się, ze sama nie dam sobie rady, nie moge sie doczekać wyjazdu. Dobrze zarabiam, jestem doceniana, spełniam sie, mimo ze nadal duzo pracuje mam ku temu motywacje. Pamietam początki Twojego bloga, bywałam z Tobą przez cały ten czas i podziwiam Cie, ze tak sie rozwinęłas, szczerze Ci gartuluję i nadal bywać będę. Wszystkiego najlepszego z okazji okrągłych urodzin! 🙂 dalszych sukcesów, mozemy wszystko 🙂

Karolinka

10 lat temu miałam dokładnie 9 lat. Podczas zakupów rodzice pozwolili mi wybrać sobie zabawkę. Wybór padł na zestaw małego lekarza i zawierał plastikowy stetoskop, fartuszek i różne przyrządy lekarskie. Leczyłam wszystkie pluszaki, lalki i domowników i tak narodziło się moje wielkie marzenie o zostaniu lekarzem. Był to przełomowy moment w moim życiu. Wszystkie koleżanki chciały być wtedy księżniczkami, a ja cały czas mówiłam o medycynie. W liceum wybrałam profil biologiczno- chemiczny i takie też przedmioty zdawałam na maturze. Niedawno napisałam ostatnią maturę i teraz czekam na wyniki. Złożyłam też dokumenty na studia medyczne. Mam nadzieje, że moje wielkie marzenie spełni się i zostanę chirurgiem. Ostatnie 10 lat było bardzo ważne i miało na moje życie ogromny wpływ. Podjęłam w tym czasie najważniejszą decyzję, zadawałam maturę i dorastałam. Mimo iż nauka do matury wymagała ode mnie wielkiego poświęcenia i wielu wyrzeczeń nie podawałam się. Ogromną motywacją było dla mnie zdjęcie, które tamtego dnia, kiedy miałam 9 lat, zrobił mój tata. Stoi ona na biurku w honorowym miejscu i mam nadzieję, że za pare lat będę mogła postawić obok niego takie samo zdjęcie, ale już jako prawdziwego lekarza z dyplomem. Gratuluje dziesiątej rocznicy bloga i życzę kolejnych tak owocnych lat!! Pozdrawiam Karolina ?❤️

Karolina

Najwspanialsza decyzja mojego życia w przeciągu ostatnich 10 lat zawiera się w zasadzie w jednym zdaniu, zaproszeniu…
Zacznę od samego początku…
9 lat temu (mając 18 lat) otrzymałam zaproszenie na wesele mojej dalszej kuzynki. Kontakty z rodziną cenię najbardziej. Bardzo się ucieszyłam na wieści o jej zaślubinach i jako, iż odległość nas dzieląca jest spora – ok 500 km i niestety widujemy się dość rzadko – głównie na bardziej uroczystych imprezach bądź tych mniej chcianych to wraz z rodzicami i siostrą udało nam się na te wesele pojechać.
Okres ten – rok 2009 to u mnie początki odkrywania FB więc nie widząc dość długo swojej dalszej kuzynki weszłam na jej profil, aby zobaczyć jak obecnie wygląda i których znajomych z jej „paczki” mogę spodziewać się na weselu (kuzynka jedynie rok starsza). Pośród przeglądania wielu zdjęć na jej profilu.. w pewnym momencie mnie zamroziło. Jako, iż jestem osobą, która zachwyca się czuprynami z kręconymi włosami, zobaczyłam jego – niesamowicie przystojnego chłopaka, który nieśmiało wychylał się zza ramienia mojej kuzynki. Pomyślałam – „jak cudownie byłoby gdyby pojawił się na tym weselu… jest taki przystojny.. i te loki” (jako to większość dziewczyn w wieku ok. 18 lat, które przy zdjęciu swoich idoli wzdychały i popadały w miłość platoniczną 😉 ).. po chwili zastanowienia myślę „przecież ja nie mam przyjaciół w gronie chłopaków – tak się nie da, pewnie Aśka go nie zaprosi, bo raczej zaprasza się tylko przyjaciółki, koleżanki, a nie chłopaków”.
Nadszedł ten dzień, usiadłyśmy z siostrą w 2 ławce w kościele z całą rodzinną młodzieżą (jest jej dość sporo 🙂 ) W momencie „przekażcie sobie znak pokoju” odwracam się, aby przekazać dłoń rodzicom, wujkom oraz ciociom i przy odwrocie „coś” mi mignęło… odwróciłam się… w oddali zobaczyłam Jego… Jego… na tle beżowej ściany wyglądał jak postać z obrazu.. z tymi pięknymi lokami, które prawie zakrywały jego oczy.. w garniturze, taki przystojny… zaparło mi dech w piersi. Pomyślałam – pewnie przyszedł jako delegacja klasowa do kościoła – chociaż i tak to było dla mnie niesamowitym przeżyciem – przypomniałam sobie moment przeglądania zdjęć na portalu 2 miesiące temu, 500 km stąd… a mogłam Go zobaczyć na żywo! Po mszy moment składania życzeń – wychodzimy. Stoję w kolejce i widzę Go… wychodzącego przez drzwi kościoła z nią… dziewczyną w czerwonej sukience… wiadomo, zrobiło mi się przykro. Nie zamieniłam z Nim słowa, nie udało mi się „złapać” z Nim kontaktu wzrokowego, zresztą.. był z dziewczyną w czerwonej sukience.
Przyjechaliśmy na salę weselną, patrzę – jest i On.. z nią.. siedzi w paczce ze znajomymi z klasy i moimi starszymi kuzynami. A ja? Ja.. jedynie rok od nich młodsza zostałam posadzona z dziećmi.. no i 16 letnią kuzynką, moją 11 letnią siostrą, 7 letnim kuzynek, 5 letnią kuzynką i resztą „maluchów”. Byłam zła – wiadomo!
Zabawa weselna trwała na całego, ja bawiąc się z kuzynką, ciocią i mamą. Wybiła godzina 00:00 – oczepiny. Mama z ciocią krzyczą do nas, abyśmy również wzięły udział w tej zabawie. Ja – dość nieśmiała wtedy zostałam wręcz wepchnięta do grupki panien. Trzymałam się raczej z tyłu – nie zamierzałam łapać bukietu. Asia wyrzuca… troszkę za mocno – bukiet przelatuje nad grupką panien i ląduje w moich rękach…
Czas na Pana Młodego. Do grupki kawalerów stają moi kuzyni 3 lata starsi kuzyni – bliźniacy – większa szansa na to, iż któryś złapie muszkę. Pan Młody rzuca… muszka znajduje się w Jego rękach… nie wiem czy łapał specjalnie, czy tak jak mi – muszka sama wpadła w ręce – w każdym razie speszyłam się niesamowicie. Pomyślałam – to tylko jeden taniec – dam radę. Okazało się, iż Para Młoda przewidziała w ramach oczepin konkurs z nagrodami. Ja i On plus 3 inne pary (złożone oczywiście z małżeństw) i konkurs składający się z 3 konkurencji, które były oceniane przez Młodych. Pierwsza konkurencja – taniec w parze – a więc zaczynamy. Włączono nam dość rytmiczny utwór – nawet nie wiem jakim cudem moje nogi tak szybko przebierały na tym parkiecie. Zdobyliśmy najwięcej punktów. Konkurencja nr 2 – nie pamiętam jej tematu, jednak pod koniec byliśmy ex aequo na 1 miejscu z inną parą. Konkurencja nr 3 decydująca – śpiew… On przekazuje mi mikrofon… nie wiem czy chciał w tym momencie zachować się jak gentlemen ale ja omal nie zapadłam się pod podłogę – ja nieśmiała osoba, która nigdy nie wzięła udziału w przedstawieniu przedszkolnym/szkolnym oddaję Mu mikrofon w tym samym momencie i mówię, że nie dam rady – nie umiem śpiewać i nie mam na tę chwilę żadnej piosenki w głowie. On się zgadza – zaczyna… zaczyna księżycowym chodem.. jego Moon Walk wywołuje na sali gromkie okrzyki, oklaski. Zaczyna śpiewać… śpiewać Michaela Jacksona – Billie Jean. Ja tańczę w okół aby nie stać jak posąg. On śpiewa a capella, przepięknym angielskim, a mi coraz bardziej bije serce.. Niestety przegraliśmy… nie przez Jego śpiew, ponieważ pokonał wszystkich jednogłośnie, a przez moją decyzję oddania Mu mikrofonu – odjęto nam parę punktów za ten ruch. Koniec końców nie było mi przykro, ponieważ nagrodą główną był bardzo schłodzony, przezroczysty napój 😉 Szczerze – nie zamieniliśmy więcej niż 3,4 zdania podczas trwania całego konkursu – zbyt się speszyłam. Rozeszliśmy się, każdy na swoje miejsce, jak gdyby nigdy nic.
Dzień poprawin, przyszedł i On – sam… bez dziewczyny w czerwonej sukience. Nie zamieniliśmy słowa praktycznie przez większość poprawin. Ok 19 zespół zagrał ponadczasową piosenkę, przy której parkiet zapełnił się od młodszych po starszych – powstało kółko. On niespodziewanie pojawił się obok, przy następnej piosence zaprosił mnie do tańca. Rozmawialiśmy z 2,3 piosenki, o jego wyborze studiów, o mojej przyszłej maturze i planach. Zapytałam gdzie Jego dziewczyna, dlaczego przyszedł sam. Powiedział, że to jedynie znajoma, koleżanka z klasy. W pewnym momencie zadzwonił Jego tata, że już czeka. Serce prawie mi pękło 😉 Odprowadziłam Go, wymieniliśmy się numerami. Prawie całą noc przepisaliśmy – w pewnym momencie stan mojego konta pokazał 0,00 zł, a do otwarcia Żabki było trochę czasu.. Pamiętam, że wtedy nie przeszkazał mi fakt, że ma inną sieć niż moja i SMS kosztuje całe 0,20 zł! (myślę, że większość pamięta ten dramat, gdy z kieszonkowych zostało 5 zł i trzeba było kupić doładowanie więc każdy SMS był na wagę złota 😉 ). W tym momencie pieniądze nie miały żadnego znaczenia 🙂 Wróciliśmy z rodziną do miasta rodzinnego. Zaprosiliśmy się na FB, troszkę popisaliśmy. Miał odwiedzić mnie po 2,3 miesiącach, jednak nie wyszło. Kontakt się urwał, każdy miał swoje życie, partnera, lata mijały.. Po 2 latach zapytał co słychać jak życie leci, porozmawialiśmy na Skype i to byłoby na tyle. W pewnym momencie zaczęłam robić czystkę na FB, usuwałam osoby, z którymi nie mam żadnego kontaktu… zatrzymałam się na Jego awatarze bez zdjęcia… mimo, iż kontaktu nie mieliśmy – nie usunęłam Go – nie wiem dlaczego.
Po kolejnych 2 latach nagle zaczęliśmy ze sobą pisać, dość regularnie, przenieśliśmy się na telefony, codziennie, długie rozmowy. Po miesiącu/2 intensywnego kontaktu telefonicznego powiedziałam „ZAPRASZAM CIĘ DO … (moje miasto rodzinne)” słowa te ledwo przeszły mi przez gardło – stresowałam się, tym razem naprawdę bardzo bardzo tego chciałam – była to bardzo dokładnie przemyślana decyzja, przedyskutowana z mamą, ciocią. Powiedział „dobrze, przyjadę” – zamurowało mnie. Zaczęłam szukać hoteli w moim mieście, przygotowywać plan wycieczki, gdzie Go zabiorę, co pokażę, jednak do końca tak naprawdę nie wierzyłam (chodź wiadomo – bardzo chciałam), że przyjedzie, tak jak miało to być te 4 lata temu 🙂
Nadszedł dzień 4.10.2013 roku – powiedział, że właśnie wyjeżdża. Pomyślałam, no gdzie – to pewnie ściema – SAM, w nieznane rejony, 200 km (studiował we Wrocławiu) autostradą, do dziewczyny poznanej ponad 4 lata temu na weselu podczas oczepin, a co jak po tylu latach okaże się, że przejechał tylko km bez znajomych w okół na darmo?
Dostałam telefon – „zbliżam się do … (adres, pod którym czekałam), ubrałam się w najlepsze rzeczy, jakie obecnie miałam w szafie, wymalowałam się, zabrałam komórkę i wyszłam… czekałam i wciąż nie wierzyłam… w końcu zobaczyłam Jego samochód (ciągle rozmawiałam z siostrą przez telefon (o pierdołach, żeby tylko rozmawiać), aby nie myślał, że wyczekuję Go z niecierpliwością 😀 Zatrzymał się, wysiadł z samochodu… bez loków, w szarych dresach… (wiadomo po tych 4 latach już na to nie zwracałam uwagi, jednak wskazuję na to, ponieważ pierwsze co przyciągnęło mój wzrok na pamiętnym zdjęciu z fb to właśnie loki) przytuliliśmy się na przywitanie, On sięgnął po kwiaty, a ja oczywiście przepadłam 😉
Od tego momentu przyjeżdżał do mnie weekendami – prawie w każdy weekend przez 9 miesięcy! Nawet, gdy pracowałam przez cały weekend w sieciówce od 13/14 do 22/23 – zawoził mnie i odbierał, przy cięższych dniach, gdy było dużo sprzątania w sklepie po zamknięciu „przyklejał się” do witryny i „był” przy mnie 🙂 Gdy mnie nie było szedł do kina, na siłownie, aby zabić czas – aby w tych przerwach, gdy nie pracowałam być razem <3
Po 9 miesiącach, przeniosłam się na studia zaoczne i przeprowadziłam się do Niego do Wrocławia.
Dzisiaj jesteśmy szczęśliwym małżeństwem z prawie rocznym stażem małżeńskim i 5 letnim stażem "związkowym".
Nigdy nie pomyślałabym, że ziści się zabobon, iż para, która złapie welon i muchę będzie również małżeństwem.
Nigdy nie pomyślałabym, że kontakt odmowi się na dobre :), mimo tego, iż dwa razy został zerwany na bardzo długi okres i każdy z nas miał swoje życie i partnerów.
Nigdy nie pomyślałabym, że tamto bardzo przemyślane "ZAPRASZAM CIĘ DO … (moje miasto rodzinne)" napisze taką piękną historię, która zakończy się szczęśliwym małżeństwem 🙂
Gdy miałam 16 lat zmarł mój ukochany dziadek – codziennie modliłam się do Niego "Aniele Boże", teraz wiem, że jest moim Stróżem i zesłał właśnie Jego – cudownego jak się okazało męża, który jest moim wsparciem w dobrych jak i gorszych chwilach. Tłumaczę to sobie w ten sposób, ponieważ moja dalsza kuzynka, u której poznałam Jego jest wnuczką Ś.P brata mojego dziadka. Więc gdyby nie dziadek i jego rodzina – nie poznałabym mego wspaniałego męża.
Mimo, iż decyzji w całej historii było sporo, jednak zaproszenie Go do mojego rodzinnego miasta, które zostało poważnie przyjęte – przyniosło to piękno, które jest między nami od 5 lat i będzie do końca 🙂

P.S. Jak się okazało po latach, “najlepsze” rzeczy z mojej szafy (jak mi się wtedy wydawało), w których przywitałam 4.10.2013 mojego męża w ogóle Mu się nie podobały, wręcz był przerażony moim płaszczykiem z dopinanym futerkiem 😀

Martyna Szylak

W dniu ogłoszenia konkursu na 10 lat bloga były moje 25 urodziny. 10 lat to 2/5 całego mojego życia. W tym czasie większość z nas podejmuje życiowe decyzje, które w dalszej perspektywie mogą wpłynąć na kształt naszej przyszłości. Pierwszą z nich był wybór szkoły średniej, po niej studiów i ścieżki kariery zawodowej. Najodważniejsza w tamtym czasie była decyzja o wyborze kierunku studiów i miejsca. Jako jedyna chyba na tamten czas w całym moim liceum wybrałam na miejsce studiów Rzeszów, miasto które dla większości jest prowincją, dla mnie stało się miejscem, gdzie nawiązałam trwałe i niezwykłe przyjaźnie, tutaj też poznałam swojego przyszłego męża. Podejmowanie decyzji nie było moją mocną stroną, ale jeśli już je podejmuje to muszą to być decyzje, które będą miały wpływ na resztę mojej życiowej drogi. W ubiegłym roku podjęłam decyzję o małżeństwie, mówiąc tak najwspanialszemu mężczyźnie na świecie, którego nie poznałabym studiując gdzie indziej. W dniu 25 urodzin wraz z moim narzeczonym postanowiliśmy pójść o krok dalej i zmienić pracę oraz miejsce zamieszkania, a także kupić własne mieszkanie. Wszystkie te decyzje utwierdzają mnie w tym, że warto podejmować ryzyko i iść wytrwale w wymierzonym przez siebie kierunku. Nigdy nie byłam tak pewna siebie i tego co robię jak w tym momencie. Może moja historia nie jest nadzwyczajna dla innych, ale dla mnie to historia, o której w przed dziesięcioma laty mogłabym marzyć, dzisiaj jest rzeczywistością. Chciałbym, aby każdy kiedyś znalazł swoją drogę do prawdziwego szczęścia i żył nim tu i teraz, bo pomimo, że decyzje mają wpływ na nasze życie długoterminowo to żyjemy tu i teraz. Pozdrawiam Cię i życzę kolejnych lat rozwoju i realizacji swoich planów:)

Aga. K

Żywot człeka jest zbyt krótki, szkoda czasu na bolączki i inne smutki.
Pracę zatem zmienić postanowiłam i to była decyzja, która me życie odmieniła!
Uciekłam z biura, gdzie wśród księgowych, monotonia przyprawiała mnie o codzienny zawrót głowy 🙁
Każdy dzień dłużył się niesamowicie, a cyferki negatywnie wpływały na me życie…
Za głosem serca podażylam i na przesłuchaniach do radia się pojawiłam. ( No Music, no life )
I tak oto z magistra ekonomii przeobraziłam się w DJ konsoli 🙂
Teraz dzień płynie pod znakiem fajnej muzy, zawsze coś się dzieje, cały czas mam dobry humor i nadzieję! Nadzieję, że wszystko co dobre jeszcze przede mną:)
Bo w życiu… pasja i marzenia są najważniejsze!!! To było ponad 10 lat temu.. Wszystkiego dobrego z okazji zacnego jubileuszu :)***

Agnieszka

Widzę że są tu już historie o Erazmusie, ale co ja poradzę że że to taka fantastyczna sprawa jeśli wyjazd się dobrze wykorzysta? Na wymianę do Francji wyjechałam z moim narzeczonym już na magisterce. Kiedy nadszedł dzień wyjazdu byłam przerażona: co my wyprawiamy? Nie znamy kraju, języka którymi się porozumiewaja ludzie na ulicy, nowa uczelnia, nowy dom.. Mimo to pojechaliśmy, oprócz poznania innej kultury, nowych przyjaźni, od zera nauczyłam się francuskiego. Teraz już 3,5 roku pracuje w Polsce we francuskiej firmie, bardzo ja lubię, nieźle zarabiam, a wszystko przez jedno pytanie, które miało być żartem: a może wyjedziemy sobie na zagraniczne studia na Erasmusa? Na żadnym kursie w Polsce nie nauczyłabym się tego co dało mi mieszkanie w typowo francuskim domu i podrozowanie po Francji na wymianie studenckiej. Takie wychodzenie ze swojej strefy komfortu jest bardzo trudne ale możliwości jakie na nas czekają i duma z samego siebie że się tego dokonało jest wspaniałą sprawą i polecam to wszystkim 🙂

Martyna

Jedna decyzja, która zmieniła moje życie, a raczej dwie związana jest z milością mojego życia. Bylo to 5 stycznia 2013r. Wybraliśmy się ze znajomymi do pobliskiej klubokawiarni studenckiej, gdzie zawsze były te same osoby. Nie za bardzo chciało mi się iść, nie miałam humoru, byłam zrezygnowania i wypalona. Chciałam zostać w domu i czytać książkę. Jednak się skusiłam. Początkowo było zwyczajnie nawet trochę nudno. Odliczałam czas kiedy się zmyje do domu. Inni szli potańczyć to ja żeby się doczekali też poszłam. Nagle ktoś niechcący szturchnął mnie w tańcu. Odwróciłam się i był to fajny chłopak, przystojny, nawet za fajny dla mnie pomyślałam. Zaproponował taniec, ale odmówiłam i poszłam do stolika. On patrzył na mnie i czekał na parkiecie. Znajomi zaczęli mnie opieprzać, że super facet i co ja w ogóle robię. Ja wtedy myślałam, że to nie dla mnie. On cały czas czekał. Było mi głupio, zdecydowałam się podejść. Poznaliśmy się rozmawialiśmy. Następnego dnia też się spotkaliśmy. Za rok bierzemy ślub, czekamy na nowy dom, mamy naszego kochanego psa. Nasze kariery też idą w dobrym kierunku. Przynosiły sobie szczęście. Mam nadzieję że to będzie trwać i trwać. Gdyby nie decyzja o wyjściu ze znajomymi i skuszenie sie na podejście do niego nie wiem jak wyglądałby nasze życie.

Kaja

Paradoksalnie najważniejszą i najmądrzejszą decyzją w moim życiu było rozstanie z byłym narzeczonym. Byliśmy parą przez 5 lat, pierwszy poważnych chłopak, wspólne plany na przyszłość, nasze rodziny się znały, odwiedzały. Patrząc z boku idealny związek. Tylko, że w głębi serca nie czułam, że to jest to. Każdy mi mówił, że to taki dobry chłopak, uczynny i troskliwy, ale mnie brakowało tej magicznej iskierki. Wtedy zadręczałam się pytaniem: tylko czy ta magia istnieje? Przecież to takie nierealne, wręcz niemożliwe. Zaręczyliśmy, zaczęliśmy szukać sali, zespołu…. Koleżanki mi gratulowały, zazdrościły spełnienia przecież najważniejszego marzenia w życiu dziewczyny. A ja dalej cicho w sobie pragnęłam żeby coś się zmieniło. Żeby ktoś inny podjął za mnie decyzję. Aż któregoś dnia zebrałam się na odważną rozmowę z narzeczonym. I okazało się, że obojgu czegoś brakuje, ale baliśmy się odezwać, skrzywdzić drugą stronę. Podjęliśmy ciężka, ale jedyną mądrą decyzje, rozstaliśmy się. Pół roku miałam wyjęte z życia, musiałam nauczyć się żyć na nowo. Żyć sama dla siebie. To było najcięższe i najważniejsze pół roku w moim dotychczasowym życiu. Zrozumiałam gdzie i kim jestem, a gdzie chce być i kim z całego serca chce się stać. Tylko czy da się tak z dnia na dzień zacząć żyć od nowa. Zaczęłam szukać swojego miejsca na ziemi. Rozbita i samotna miotałam się między miejscami, ludźmi. Kilka nieudanych prób stworzenia związku, podłamały mnie. Zaczęłam żałować swojej decyzji o rozstaniu. Myślałam ze mogłabym być już teraz żoną, może nawet mama. Przestałam wierzyć w ludzi, którzy coraz częściej zawodzili albo wykorzystywali moja samotność. Postanowiłam, że radykalnie zostawiam swoje życie i wyjeżdżam do koleżanki do Anglii do pracy. Zaczęłam szybko przygotowywać się do wyjazdu. 2 tygodnie przed wyjazdem na spotkaniu z przyjaciółką, opowiedziała mi o znajomej z pracy, która poznała swojego męża na portalu randkowym. Wyśmiałam ją i stwierdziłam, ze to całkowita głupota i strata czasu. Nie dawało mi to jednak spokoju. Po kilku dniach, jak twierdziłam „dla zabawy” założę, zobaczę kto tam jest z naszego miasta. 2 h po założeniu konta, zdegustowana tanimi zaczepkami i komentarzami, napisał ON. Już dwa dni później siedzieliśmy przez 6 godzin rozmawiając przy zimnej kawie. Staliśmy się nierozłączni. Świat nabrał nowych barw. Tak jakbym całe życie do tej pory żyła w uśpieniu. Kładłam się i wstawałam z uśmiechem. Poczułam to!! Poczułam tą iskrę!! Tą magię !! 🙂 Po pół roku wzięliśmy ślub 🙂 Zrozumiałam, że po prostu moje szczęście przyszło do mnie trochę później, niż chciałam go zaznać i je poczuć. A teraz naszą magię połączyliśmy w jedność i czekamy na owoc naszej miłości – ukochanego synka ?

claudia

Kiedy zobaczyłam to pytanie o najlepszej podjętej decyzji w ciągu ostatnich 10 lat, jednocześnie uświadomiłam sobie bardzo wiele. Jak bardzo trzeba wierzyć w siebie i w swoją siłę, jednocześnie się nie poddając, kiedy życie kopie Cię tam z tyłu:) Moja osobista ścieżka była bardzo trudna dla mnie, obwinianie siebie za przebyte choroby, jedna trzymająca się mnie bardzo mocno do tej pory. „Przyjaciele” którzy nawet nie wierzyli że uda mi się ukończyć szkołę, nie dając rady wstawać z łóżka każdego dnia przez skutki uboczne leków. Lecz za co miałam się obwiniać? Jak mogłam być zła na siebie za coś czego nie wybierałam? I ciągle to samo pytanie w głowie:”czemu akurat mnie to spotkało?”. Jednak widząc jak inni zwątpili we mnie, zapaliła mi się czerwona lampka w głowie. „Klaudia, dasz radę, pokaż im, uwierz w siebie, nawet jeśli nie masz wsparcia od innych”. To była najlepsza decyzja, a zarazem zmiana jakiej udało mi się dokonać. Nie żałuję że spotkałam na drodze tych ludzi. To właśnie dzięki tym negatywom bardzo się zmotywowałam do pracy. Kiedy znikąd przyszło do mnie mnóstwo wewnętrznej siły, mimo wypalenia dałam radę. Ukończyłam szkołę na najlepszych wynikach jakie mogłam sobie tylko wcześniej wymarzyć. Teraz jestem dumna z siebie, że nie poddałam się, nie rzuciłam wszystkiego. A takie były moje plany, bo jeszcze trochę i poddałabym się. Zamiast tego, mogę z uśmiechem stwierdzić, a co ważniejsze, doradzić innym, że największą siłę znajdziecie właśnie w sobie. Złe wydarzenia z perspektywy czasu mogą przynieść wiele dobrego, najważniejsze to być cierpliwym i wytrwałym.

agata.e

Kiedyś uciekałam od kontaktu z ludźmi z innych krajów. Dlaczego? Z lęku przed tym, że będę musiała rozmawiać w języku angielskim, w którym nie czułam się zbyt dobrze. Brzmi komicznie? A jednak. Trwało to dość długo, wyjazdy zagraniczne ze znajomymi, którzy mogli za mnie zamówić obiad, zapytać o drogę to kiedyś codzienność. Pewnego dnia odważyłam się by krok po kroku zacząć mówić w obcym języku dla pewnej, bliskiej mi osoby. I… opłaciło się. Dziś nie mam problemu by mówić po angielsku, nauczyłam się również hiszpańskiego, mam mnóstwo inspirujących znajomych z różnych krajów i bliską osobę z którą nie mówię po polsku, a w obcych językach (nie mówi po polsku, ale może kiedyś się odważy ;)). Ta decyzja, by zaryzykować i wyjść z mojej strefy komfortu niewątpliwie zmieniła moje życie. Bo czyż nie otwartość na innych ludzi i inne kultury, nie wzbogaca nas samych? 🙂 pozdrawiam

Dominika

Wielkie gratulacje Karolina, 10 lat to kawał czasu 🙂 Odpowiedź na pytanie konkursowe zacznę trochę „od tylu”, bo data końca konkursu to rocznica mojego ślubu (dlatego zwróciłam na nią uwagę :)). Zadałam sobie od razu pytanie co w takim razie zdarzyło się 10 lat temu i zorientowałam się, że oprócz czwartej rocznicy ślubu, to w tym roku mija również 10 lat od kiedy jesteśmy z moim mężem razem. To była szybka decyzja – zakończenie innego długoletniego związku i prawie natychmiastowe rozpoczęcie obecnego. Ale miałam dobre przeczucia i – jak widać – sprawdziły się 🙂 A od 7 miesięcy dodatkowo jestem mamą naszej córeczki. Drugiej, pierwsza córka (ruda, ma dużo futra i dość głośno miauczy) jest z nami już od 8 lat. Pozdrowienia!

Pat

Skutki z początku niepozornej decyzji (zdałam sobie sprawę, że to już 10 lat :o) mogę dopiero ocenić i docenić z perspektywy czasu i nie jest to proces skończony – doceniam nadal. Po 1 roku studiów, po mało zdrowym i dojrzałym podejsciu do zycia, gdzie nie po drodze było mi z pojęciem rownowagi i umiaru zaczelam w wolnych chwilach szukać luźnych inspiracji w sieci, które pomogłyby mi uporac sie ze skutkami nieprzemyslanych dzialań i decyzji. Nie miałam dużych oczekiwań, ot proste porady, sugstie – w stosunku do internetowych twórców miałam dosyć ignoranckie nastawienie typowe, krzywdzące: ciuch i kosmetyki . Tak wiec przegladajac w wolnych chwilach siec, gdzies pomiedzy wystukiwaniem w wyszukiwarce ‘spaliłam włosy rozjasniaczem, pomocy!” a „co zrobić gdy kawa juz nie pomaga” zaczełam trafiać na ludzi, dzielących się z innymi nie tylko praktyczną codziennoscia, ale pomysłem na siebie, na zycie, wlasnym podejsciem do estetyki itp. Od szukania odpowiedzi na umówmy się ‘typowe problemy ludzi pierwszego swiata” trafiłam zatem do miejsc które jak się okazało oferowały znacznie więcej, a jeszcze więcej można było wyłuskać między wierszami sledzac poczynania wielu osob (wiele z nich nie mowilo o odwadze a pokazywało przez dzialanie ze są odważni, że można inaczej jeżeli się chce…przez ten spory kawałek czasu mogę wymienić mnóstwo spostrzeżeń, które nie zawsze były napisane, a które wyraźnie wypływały z działań – super sprawa).
Zaczytałam się. Tworczosc wielu osob nadrabiałam czytajac starsze wpisy. Oczywiscie miałam i mam wsparcie i mądrosc ktora wynioslam z domu, grono fajnych i ciekawych znajomych, jednak stosunkowo sporo „wynioslam także od innych – obcych osob – te swiaty fajnie sie u mnie uzupelniaja.
To był jeden z tych skutecznych bodźców, a raczej bodźce, bo osob zaangażowanych jest całkiem sporo. Znalazalm w ten sposob sporo scenariuszy, które na wielu plaszczyznach okazały się być potrzebne podczas pisania mojego wlasnego scenariusza przez te lata. Wachlarz inspiracji był i jest dosyć szeroki zaczynając od sprytnych rad typu lifehack „afro loczki na słomki” po głębsze rozkminki na temat relacji, przyjaźni, czy ludzkich decyzji. Potrzebowałam i potrzebuje nadal tych blogowych Halinek (z perspektywy czasu twierdze, ze jestem wierna kobiecym twórcom) z którymi z perspektywy czasu czuję się jednak zwiazana. Od jednych wzięłam dla siebie więcej od innych mniej – w zaleznosci od potrzeb. Były to i są często moje brakujące puzzle do życiowej układanki, ale też przyjemne chwile „prasowki” przy kawce, w gronie łebskich kobietek – nie tylko twórczyń, ale też w gronie ich odbiorców (cenie sobie wiele komentarzy pozostawionych nie tylko na blogu ale też na IG) .
Korzystając z okazji, mogąc zrobić #do follow wklejam poniżej kilka moich inspiracji.
Zaczynam od Ciebie @Karolina Gliniecka->znalazlam tu dojrzalosc, subtelnosc,kobiecosc,elegancje, estetyke i duzo bijacego od Ciebie ciepla, ktore jest wyczuwalne
@Karolina Baszak(kobiecosc,madrosc i wyjątkowo piekne podejscie do macierzynstwa i równie piękne jego przezywanie)
@barbra-belt.pl (kobieta z ikrą, jej energia się udziela?
@mamala/Alicja Wegner – fajna babka, młoda mama
@niewyparzonapudernica.pl i @FabJulus (tu nadal odkrywam) za poczucie humoru i duży dystans do siebie i tego co ma miejsce wokół
@aniamaluje: u Ani znajdę wszystko, jestem u niej stałym gosciem i bardzo cenię mądrosc, porady male i duze, inspiracje, zdrowe podejscie do wielu spraw. Z jej pomocą łatwiej było mi sobie pomoc?
@ whatannawears (pozytywne szaleństwo, duzo usmiechu, nieskrempowaną naturalnosc)

Kończąc tą opowiesc mam dla Was krótkie podsumowanie #nibyniepozornepoczatki#wiecejzyskalamnizmyslalam#silajestkobieta
Ps. I nie oceniam już tak szybko książki po okładce